ABC – Mam z dzieckiem taki problem… (aktualizacja 17.III.2014)

1. klucha Dodane ponad rok temu,

   ABC – Mam z dzieckiem taki problem…

   One są wśród nas… – broszury:

   Odpowiedz
2. klucha Dodane ponad rok temu,

   ChOROBY PRZEZIĘBIENIOWE U DZIECI: Katar, Gorączka, itd…

   CHOROBY DZIECI

   KATAR

   Katar niemowlęcy – pierwsza pomoc
   Tekst Beata Ciepłowska-Kowalczyk, 2004-10-28, ostatnia aktualizacja 2007-02-22 10:39
   Ta niegroźna dolegliwość nie ominie żadnego dziecka. Przeczytaj, jak pomóc maluchowi przetrwać tych kilka trudnych dni
   Niemowlęta na ogół fatalnie znoszą katar. Kilkutygodniowe czy nawet kilkumiesięczne maleństwo nie jest w stanie oczyścić sobie zatkanego noska. Nie potrafi przecież wydmuchać wydzieliny, a oddychanie przez usta jest dość męczące. Nic więc dziwnego, że pierwszym objawem kataru u niemowląt najczęściej jest rozdrażnienie. Maluch nie może spać, co chwila popłakuje, złości się. Nie działa na niego nawet niezawodny dotychczas środek uspokajający – pierś mamy. Dziecko rzuca się na nią łapczywie, ale po chwili przerywa jedzenie. Oddychanie ustami nie da się przecież pogodzić ze ssaniem.
   Kiedy wezwać lekarza
   Katar jest na ogół objawem zwykłego przeziębienia (infekcji wirusowej), ale może też być sygnałem bardziej niebezpiecznego zakażenia bakteryjnego. Zakatarzonego noworodka zawsze powinien obejrzeć pediatra. W przypadku choroby kilkumiesięcznego niemowlęcia należy się porozumieć z lekarzem, kiedy wydzielina z nosa zmieni charakter – z przeźroczystej zrobi się zielonkawa – bo może to oznaczać, że doszło do zakażenia bakteryjnego, a tego nie wolno lekceważyć. Powikłaniem kataru u niemowląt i małych dzieci może być bowiem bolesne i niebezpieczne zapalenie ucha. Jeśli zauważysz, że maluch często się łapie za ucho, trze je, niespokojnie ssie pierś, bardzo płacze, jak najszybciej idź z nim do lekarza. Tak samo wtedy, gdy katarowi towarzyszy gorączka, biegunka czy wymioty.
   Jeżeli katar trwa bardzo długo lub często nawraca, możliwe, że jest po prostu objawem alergii. Porozmawiaj o tym z waszym pediatrą.
   Jak pielęgnować chorego malca
   Nim minie katar, możesz sama ułatwić dziecku życie. Oto kilka sprawdzonych rad:
   ? Układaj dziecko w łóżeczku tak, by jego główka była wyżej. Nie kładź go jednak na poduszce, bo mogłoby się udusić. Najlepiej połóż książki pod nogi łóżeczka albo jasiek lub zwinięty koc pod materac.
   ? Kładź malucha na brzuchu, kiedy nie śpi. Wydzielina z nosa będzie wypływać sama.
   ? Nawilżaj powietrze w pokoju. Jeśli nie masz nawilżacza, połóż po prostu na kaloryferze mokry ręcznik lub rozwieś w pokoju pranie.
   ? Oczyszczaj maluchowi nosek przed karmieniem i porą spania. Do każdej dziurki wpuść jedną-dwie krople soli fizjologicznej, a kiedy wydzielina się rozrzedzi, ostrożnie usuń ją specjalną gruszką (nie wsuwaj jej do nosa, tylko przytknij kolejno do każdej dziurki, drugą zatykając palcem) albo aspiratorem Frida (pisaliśmy o nim w numerze październikowym). Uwaga! Dla niemowląt nadają się wyłącznie gruszki z szeroką, plastikową końcówką.
   ? Zapuszczaj do nosa kropelki homeopatyczne lub roztwór wody morskiej w sprayu. Oba preparaty można kupić w aptece bez recepty.
   ? Skórę pod nosem smaruj maścią majerankową. Uważaj jednak, by maść nie dostała się do wnętrza noska.
   ? Jeśli zatkany nosek wciąż maluchowi dokucza, porozum się z lekarzem. Być może zaleci on podawanie kropli do nosa dla niemowląt (są one słabsze niż te dla dorosłych, a buteleczka wyposażona jest w specjalną szeroką końcówkę i praktyczny dozownik). Pamiętaj jednak, że krople to ostateczność, bo choć na jakiś czas przynoszą dziecku ulgę, podrażniają delikatną śluzówkę nosa. Dlatego nie wolno stosować ich dłużej niż przez trzy dni (a w tym czasie ograniczyć się do newralgicznych momentów przed karmieniem i ułożeniem do snu).
   żródło:

   Ponadto:

   Odciągacze Kataru:

   —————

   GORĄCZKA

   Gdy dziecko ma gorączkę
   Data publikacji: 2007-10-24, Dziedzina:
   Gorączka jest jednym z głównych powodów zgłaszania się rodziców z chorymi dziećmi do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Często też rodzice przed wizytą u lekarza zasięgają opinii farmaceuty, jaki lek mogą bezpiecznie podać swojemu choremu dziecku. Gorączka, towarzysząca nieraz banalnym wirusowym infekcjom, jest objawem budzącym ogromny niepokój i lęk rodziców.
   W 1980 r. amerykańscy lekarze utworzyli nawet nazwę dla tego zjawiska – fobia gorączkowa (fever phobia). Jak wykazały badania ankietowe w USA, 94 proc. rodziców wierzy, że gorączka może wywołać u dziecka “poważane objawy niepożądane”, 18 proc. uważa, że może spowodować nieodwracalne uszkodzenie układu nerwowego, ślepotę lub objawy splątania.
   Czy zawsze trzeba obniżać
   Wiele błędów popełnianych jest zarówno przez rodziców gorączkujących dzieci, jak i osoby interpretujące dane z wywiadu uzyskane od opiekunów chorego dziecka. Często rodzice twierdzą, że “dziecko ma gorączkę”, ale na pytanie: “jak jest wysoka?”, odpowiadają np., że nie wiedzą, bo nie mają termometru. W takiej sytuacji może okazać się, że dziecko nie ma gorączki, a jest jedynie przegrzewane. Dla niektórych rodziców gorączka zaczyna się od 37,5°C, co jest jedynie stanem podgorączkowym i nie budzi niepokoju (z wyjątkiem okresu noworodkowego i wczesnoniemowlęcego).
   Zdania pediatrów na temat obniżania gorączki są podzielone. Panuje zgodność, jeśli chodzi o podawanie leków przeciwgorączkowych przy temperaturze powyżej 38,5°C (wg niektórych źródeł 38°C).
   Nie budzi też wątpliwości konieczność podania leków przeciwgorączkowych u dzieci zagrożonych wystąpieniem drgawek gorączkowych (a więc wszystkie niemowlęta i małe dzieci do 5 r.ż., dzieci z niektórymi schorzeniami neurologicznymi i metabolicznymi).
   W przypadku temperatury niższej niż 38°C część lekarzy uważa, że podawanie leków przeciwgorączkowych jest niepotrzebne, a wręcz niekorzystne (bo może np. tłumić obronne siły organizmu, przedłużać okres wiremii, upośledzać wytwarzanie przeciwciał). Inni specjaliści skłaniają się do obniżania nawet nieznacznie podwyższonej ciepłoty ciała, tłumacząc to tym, że objawy towarzyszące tzw. stanom podgorączkowym, takie jak: bóle głowy, bóle stawowo-mięśniowe, uczucie ogólnego rozbicia, brak apetytu, rozdrażnienie – są uciążliwe dla pacjenta i w związku z tym powinny być niwelowane.
   Leki przeciwgorączkowe a waga dziecka
   Rutynowo do zwalczania gorączki u dzieci są stosowane paracetamol oraz ibuprofen i naproksen z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych.
   Paracetamol (Codipar, Efferalgan, Panadol, Calpol) uważany jest za najbezpieczniejszy lek przeciwbólowy i przeciwgorączkowy dla dzieci. Mechanizm działania paracetamolu polega na hamowaniu syntezy prostaglandyny PGE2 odpowiedzialnej na poziomie podwzgórza za podwyższanie ciepłoty ciała.
   Koniecznie należy zwrócić uwagę na fakt, iż dawki paracetamolu podawane doodbytniczo są wyższe niż podawane doustnie! Tymczasem na etykietach czopków z paracetamolu figurują dane producenta, zalecające dawkowanie leku w postaci, która okazuje się nieskuteczna. Na przykład na czopkach Codipar 250 zalecenie brzmi: dzieci od 7 do 12 lat – 1 czopek 250 mg co 4 godziny; nie zdziwmy się więc, że u pacjenta 10-letniego, ważącego około 26 kg, zastosowanie leku nie przyniesie pożądanego skutku (powinien on bowiem dostać czopek 500 mg). Czopek z paracetamolu, zawierający 250 mg substancji czynnej, jest optymalny do stosowania u dzieci ważących około 12 kg, a więc kilkunastomiesięcznych.
   Dziecko 3-miesięczne, ważące np. 6 kg, powinno w przypadku gorączki mieć zalecone podanie czopka z paracetamolu zawierającego 120 mg leku (20 mg/kg m.c./dawkę) co 4-6 godzin. Dlatego wybierając czopki z paracetamolu dla gorączkujących dzieci, należy pytać o masę ciała, a nie o wiek dziecka.
   Farmaceuta powinien także zawsze poinformować rodziców o konieczności zachowania odstępów pomiędzy kolejnymi dawkami paracetamolu – niezależnie od postaci (syrop lub czopki).
   Wybór drogi podania paracetamolu zależy m.in. od wieku dziecka (czopki są wygodniejsze do stosowania u niemowląt, w nocy – u dzieci śpiących, są natomiast niezbyt chętnie akceptowane przez niektóre starsze dzieci) czy objawów towarzyszących (np. w przypadku biegunki – poleca się w razie konieczności podawanie syropu, a w przypadku dominujących wymiotów – czopków).
   Niesteroidowe leki przeciwzapalne
   W leczeniu gorączki u dzieci znalazły zastosowanie takie NLPZ, jak ibuprofen (Ibum, Ibufen) i naproksen (Nurofen) – zarejestrowane do podawania od 6 miesiąca życia.
   Ibuprofen, pochodna kwasu propionowego, jest lekiem o umiarkowanej sile działania przeciwzapalnego. Oprócz działania przeciwzapalnego (którego nie ma paracetamol), ibuprofen ma działanie przeciwgorączkowe i przeciwbólowe. Jest lekiem o najmniejszej – w porównaniu z innymi NLPZ – szkodliwości dla śluzówki żołądka, funkcji nerek czy układu krzepnięcia. Dawkowanie ibuprofenu przedstawia tabela 1.
   Rodziców należy poinformować o konieczności przestrzegania odstępów pomiędzy kolejnymi dawkami ibuprofenu, wynoszącymi co najmniej 6-8 godzin.
   Paracetamol i NLPZ łącznie
   W uzasadnionych przypadkach, gdy występują trudności w opanowaniu gorączki, możliwe jest zalecenie stosowania zarówno paracetamolu, jak i ibuprofenu. Wtedy jednak, ze względów praktycznych, warto rodzicom pisemnie przedstawić zasady takiego postępowania.
   Na przykład: godz. 8 rano – ibuprofen (druga dawka po 6-8 godzinach, a więc około godz. 16, a trzecia dawka około godz. 24). Jeśli pomiędzy kolejnymi dawkami ibuprofenu dziecko nadal gorączkuje, wówczas dodatkowo można podać paracetamol (czopki lub syrop) co 4-6 godzin, np. o godzinie 12, 18 oraz 22.
   Wnioski
   1. Do leczenia gorączki u dzieci należy stosować paracetamol lub/i ibuprofen (naproksen).
   2. Przy ustalaniu dawki leku należy kierować się przede wszystkim masą ciała dziecka.
   3. Dawka doodbytnicza paracetamolu (20-25 mg/kg m.c./dawkę) jest wyższa od dawki doustnej (10-15 mg/kg m.c./dawkę). Podanie czopków z paracetamolu według zaleceń na etykiecie i sugerowanie się wiekiem dziecka okazuje się często nieskuteczne z powodu zaordynowania leku w zbyt niskiej dawce.
   Pomiary temperatury u dzieci
   Złotym standardem pomiaru temperatury ciała jest pomiar per rectum z użyciem termometru rtęciowego, trwający 3 minuty.
   Inne metody pomiaru temperatury:
   - pomiar w jamie ustnej (pod językiem, możliwy do wykonania u współpracujących dzieci w wieku 3-4 lat), trwający 3 minuty;
   - pomiar pod pachą, trwający 5 minut;
   - pomiar w uchu zewnętrznym (u niemowląt w wieku poniżej 3 miesięcy mało wiarygodny, choć wygodny), niepewny wynik pomiaru przy ciepłocie ciała oscylującej wokół 38°C.
   Przy wykonywaniu pomiarów per rectum i pod językiem konieczne jest odjęcie 0,5°C, o czym wielu rodziców zapomina i podaje lekarzowi lub farmaceucie dane zawyżone.
   Stopka autorska:
   Autor: dr n. med. Aneta Nitsch-Osuch,
   Katedra i Zakład Medycyny Rodzinnej AM w Warszawie
   źródło: ™

   Gorączka u dziecka
   Duże odchylenia od prawidłowej temperatury ciała wynoszącej 36 do 37°C mogą spowodować zagrożenia dla zdrowia. Nic więc dziwnego, że organizm
   reaguje na gorączkę zespołem dolegliwych objawów. Dziecko płacze, ma gorącą głowę i ciało, jeśli potrafi mówić? skarży się na ból głowy i mięśni.
   OBAWY I POMIAR GORĄCZKI
   Typowe objawy gorączki u małych dzieci
   - rumieńce, przyspieszony oddech
   - biegunka, głównie u niemowląt
   - ciepła skóra, zwłaszcza na głowie i plecach; jednocześnie często wilgotna, a nawet zimna skóra na ramionach i nogach;
   - przy wysokiej gorączce u dzieci poniżej 3 roku życia mogą wystąpić nawet drgawki z utratą przytomności
   Stopnie nasilenia gorączki? mierzone pod pachą – określamy zwykle jako:
   – normalna temperatura to: 36 -37 stopni Celsjusza,
   – stan podgorączkowy: 37,1-38 stopni Celsjusza,
   – gorączka – umiarkowana: 38,1-39 stopni Celsjusza,
   – gorączka – wysoka: powyżej 39 stopni Celsjusza.
   Ale uwaga! Ważne jest w jakim miejscu ciała dziecka mierzymy gorączkę!
   Temperatura mierzona w jamie ustnej jest wyższa o 0,3 stopnie Celsjusza, a w odbytnicy – o 0,5 stopni Celsjusza od mierzonej w tym samym czasie pod pachą. Temperaturę ciała możemy też mierzyć specjalnymi aparatami cyfrowymi, np. w uchu.
   U niemowląt zwykle mierzymy temperaturę w odbycie, gdyż taki pomiar jest szybki, wygodny do przeprowadzenia i dokładny.
   Toteż o gorączce u niemowląt i małych dzieci mówimy wówczas, gdy temperatura mierzona w odbycie wyniesie:
   – gorączka – umiarkowana: powyżej 38,5 stopni Celsjusza,
   – gorączka – wysoka powyżej 39,5 stopni Celsjusza,
   Przyczyny gorączki
   Zwykle gorączkę wywołują choroby z infekcją wirusową lub bakteryjną. Zalicza się do nich: przeziębienie, grypę, zapalenia migdałków, zapalenie ucha środkowego, infekcje żołądkowo-jelitowe, zapalenie pęcherza moczowego, odrę, różyczkę, świnkę, ospa wietrzną, bolesne ząbkowanie, poparzenia słoneczne, udar, itp. Poniżej podano najczęściej występujące u dzieci choroby infekcyjne oraz towarzyszące im objawy.
   WPŁYW TEMPERATURY NA ZDROWIE
   Prawidłowa temperatura ciała dzieci wynosi od 36 do 37°C.
   W tej temperaturze organizm najefektywniej pozyskuje składniki odżywcze i energię z pożywienia, najsprawniej buduje i regeneruje swe tkanki oraz usuwa zbędne produkty przemiany materii, aby nie zatruwały ciała. Większość niezbędnych dla zdrowia reakcji chemicznych zachodzi przy temperaturze 37°C.
   Dlaczego rośnie gorączka?
   Już temperatura powyżej 37°C może budzić niepokój, chociaż jej wysokość nie musi być wykładnikiem ciężkości choroby. Najczęściej przyczyną gorączki jest zakażenie wirusowe lub bakteryjne, rzadziej inne czynniki. Chociaż u małych dzieci trzeba brać pod uwagę niechorobowe przyczyny takie jak gorączka z przegrzania się bieganiem podczas zabawy, czy wskutek emocji (płaczu, lęku, itp).
   Czym zagraża gorączka u dziecka?
   Wysoka gorączka wywołuje dreszcze, ból głowy, pocenie się, rumieńce, przyspieszony oddech i tętno, uczucie pragnienia. Czasami mogą się pojawić poważniejsze objawy. Zaliczamy do nich silne dreszcze, po których następuje bardzo obfite pocenie i nagły spadek temperatury ciała, co powoduje osłabienie.
   Jak wpływa na zdrowie wysoka i długotrwała gorączka?
   Długotrwała gorączka wpływa niekorzystnie na pracę wielu narządów wewnętrznych dziecka, zwłaszcza na ośrodkowy układ nerwowy, układ krążenia, nerki, wątrobę. Dziecko jest niespokojne, drażliwe, nie może zasnąć. Gorączka może również wywoływać napady drgawek lub śpiączkę, zaburzenia świadomości i zagrażać udarem cieplnym. Z tych względów niezbędne jest obniżenie temperatury przy pomocy leków przeciwgorączkowych.
   oprac. mgr Edward Ozga-Michalski
   źródło:

   Ponadto:

   —————

   ZAPALENIE OSKRZELI
   Zapalenie oskrzeli, znane pod mianem bronchit (bronchitis), jest lokalnym stanem zapalnym dróg oddechowych doprowadzających powietrze do płuc. Najczęściej ostry atak zapalenia oskrzeli jest powikłaniem przęziębienia, grypy lub innej infekcji zapalnej. Chorobie towarzyszą dotkliwe dla chorego objawy. Infekcyjne przyczyny zapalenia oskrzeli
   Infekcyjne zapalenia są wywoływane głównie przez zakażenie wirusami i bakteriami i mają zwykle ostry przebieg. Najczęstszą przyczyną choroby jest infekcja wirusami przeziębienia lub grypy. U dzieci przyczyną są również inne infekcyjne choroby zapalne? odra, ospa wietrzna, różyczka, itp. Bakterie rzadko wywołują pierwotne zakażenie oskrzeli – zwykle pojawiają się po wstępnej fazie infekcji wirusowej, jako tzw. nadkażenie i są przyczyną niebezpiecznych dla zdrowa powikłań. Nadkażenie bakteryjne wiąże się ze zmniejszona odpornością na wirusy.
   Nieinfekcyjne przyczyny zapalenia oskrzeli
   Przyczynami przewlekłego zapalenia oskrzeli (jak i całych górnych dróg oddechowych) są coraz częściej: alergia i astma oraz zapalenia błony śluzowej wywołane lotnymi toksynami takimi jak: spaliny samochodowe (smog), toksyczne pyły, dymy i gazy przemysłowe, ozon, itp.
   Objawy zapalenia oskrzeli
   Zwykle, na pierwotne objawy wirusowej infekcji zapalnej nosa i gardła (ból gardła, katar, ból stawów, mięśni, stan podgorączkowy)? nakłada się męczący kaszel, gorączka, ogólne osłabienie; niekiedy duszność, świszczący oddech, ból w klatce piersiowej. Początkowo kaszel jest suchy, a następnie ma miejsce wyksztuszanie śluzowo-ropnej wydzieliny. Rosnąca temperatura świadczy o nadkażeniu bakteryjnym oskrzeli.
   Ostre i przewlekłe zapalenie oskrzeli
   Istnieją dwie postacie zapalenia oskrzeli:
   - ostre zapalenie oskrzeli o nagłym początku i krótkim przebiegu
   - przewlekłe zapalenie oskrzeli? o wydłużonym czasokresie zapalenia oraz nawrotach ostrego stanu zapalnego i jego objawów. W alergicznej przyczynie zapalenia, czy w nałogu nikotynowym? jest to czasokres dożywotni.
   Przebieg zapalenia
   Zapalenie oskrzeli może przebiegać z gorączką, aczkolwiek nie zawsze. Gdy przyczyną zapalenia są tylko wirusy lub gdy przyczyną zapalenia są alergeny, lotne toksyny – zapalenie może przebiegać bez podwyższonej temperatury. Wysoka gorączka pojawia się jednak przy zakażeniu bakteriami? np. po kilku dniach od momentu zakażenia wirusowego. Wówczas u małych dzieci i osób w podeszłym wieku przebieg ostrego zapalenia oskrzeli może być ciężki. U małych dzieci wysoce niebezpieczne dla zdrowia jest również zapalenie oskrzelików oraz zapalenie krtani.
   źródło:

   Ponadto:

   —————

   ZAPALENIE OSKRZELIKÓW
   Zapalenie oskrzelików (bronchiolitis) jest częstą, ostrą chorobą drobnych rozgałęzień oskrzeli i oskrzelików najmłodszych niemowląt i małych dzieci. Przyczyną zakażenia oskrzelików u małego dziecka jest zazwyczaj wirus. Choroba szerzy się podobnie jak inne wirusowe infekcje przeziębieniowo-kataralne i grypa – drogą kropelkową. Okres inkubacji trwa 2-7 dni. Około 80% zachorowań występuje wśród niemowląt, najczęściej pomiędzy 2 i 6 miesiącem życia. Czy choroba zagraża życiu niemowlęcia?
   Choroba może mieć postać łagodnej infekcji dróg oddechowych, może jednak przebiegać w postaci zapalenia oskrzelików i płuc bezpośrednio zagrażającego życiu. Ocenia się, że się w krajach wysoko rozwiniętych ok. 3 na 100 niemowląt choruje na zapalenie oskrzelików wymagające hospitalizacji Zwiększone ryzyko zachorowania dotyczy wcześniaków, dzieci matek palących i obciążonych wadami układu oddechowego.
   Jakie mikroby wywołują zapalenie oskrzelików?
   Zapalenie oskrzelików powoduje głównie wirus RS – tzw. wirus nabłonka oddechowego, który zakaża całą populację niemowląt i małych dzieci. Rzadziej zakażają oskrzeliki wirusy paragrypy. U starszych dzieci zakażają adenowirusy oraz wtórnie może pojawić się nadważenia bakteryjne (M. pneumonice, itp.).
   Typowe objawy zapalenia
   Objawy są typowe dla nieżytu nosa i gardła? katar, kichanie, zapalenie i zaczerwienienie śluzówki nosa i gardła, Potem pojawia się gorączka, uporczywy kaszel, świszczący oddech, duszność wydechowa.
   Zakażenia RSV dominują u niemowląt.
   Zakażenie wirusem RS wśród najmłodszych dzieci jest bardzo częste – do ukończenia 2 roku życia przechodzą infekcję prawie wszystkie dzieci. Wirus RS jest przenoszony drogą kropelkową oraz przez bezpośredni kontakt z zakażonymi powierzchniami. Do domu zarazek dociera drogą?starszego rodzeństwa?, które zakażenie przynosi go ze szkoły bądź przedszkola. Szczyt zachorowań datuje się w zimie i wczesną wiosną. Przechorowanie infekcji RSV nie daje trwałej odporności. U 3- letnich dzieci w ponad 70% może dochodzić do powtórnego zakażenia, ale w tym wieku przebieg choroby jest zdecydowanie łagodniejszy.
   Ciężkie objawy zapalenia oskrzelików u niemowlęcia
   Niekiedy, ale dość rzadko u niemowląt rozwijają objawy ciężkiego zapalenia oskrzelików. Przypuszcza się, że znaczącą rolę może odgrywać wiek dziecka i nie wykształcony układ odpornościowy; jak też z wcześniactwo i jego następstwo – dysplazja oskrzelowo-płucna (przewlekła choroba płuc). Ponadto wrodzone wady serca, mukowiscydoza. W przebiegu choroby może rozwinąć się niewydolność oddechowa, mogą występować okresy bezdechu i kwasica oddechowa. Mimo tak nasilonych objawów po paru dniach następuje poprawa, choć kaszel i?wydłużony? wydech mogą się utrzymywać dłużej.
   Ciężki przebieg zapalenia oskrzelików u wcześniaków
   Niemowlęta z wcześniactwem (urodzone przed 32 tygodniem ciąży) są 10-krotnie bardziej narażone na zakażenia dolnych dróg oddechowych w porównaniu z urodzonymi o czasie. Przebieg zakażenia w tej grupie jest ciężki, a dzieci te wymagają zazwyczaj hospitalizacji i leczenia w warunkach intensywnej terapii. Zwłaszcza wówczas, gdy występuje sinica, objawy odwodnienia, zwiększona liczba oddechów, itp.
   Ostre zapalenie oskrzelików a astma
   Ostre zapalenie oskrzelików imituje objawy astmy i predysponuje do astmy w przyszłości. Występuje, jak już wpomnieliśmy na ogół u dzieci młodszych.
   Leczenie zapalenia oskrzelików? ogólne zasady
   Podstawą leczenia w ostrym zapaleniu oskrzelików jest prawidłowa pielęgnacja: nawilżanie dróg oddechowych, nawodnienie dziecka, zapewnienie dopływu chłodnego czystego powietrza, monitorowaniu częstości tętna, oddechu, jak też tlenoterapia. W mniejszym stopniu stosowane są leki przeciwwirusowe. Stosowanie tych leków zabijających wirusy RSV budzi kontrowersje. Zastosowanie kortykosteroidów budzi również wiele kontrowersji, gdyż brak jest dostatecznych dowodów na skuteczność takiego leczenia. Wirusowa przyczyna objawów choroby nie uzasadnia podawania antybiotyków – dopóki nie pojawią się objawy wtórnego zakażenia bakteryjnego (gorączka, rzężenia w płucach, ropny kaszel). Wówczas lekarz najpewniej zaleci ich zastosowanie. Ostatnio zwraca się szczególną uwagę na zapobieganie zakażeniu. Obiecujące są wyniki stosowania szczepionek przeciw RSV.
   Oprac. mgr. Edward Ozga Michalski
   źródło:

   —————

   ZAPALENIE KRTANI
   Gdy dziecku w mówieniu przeszkadza chrypka, chrząkanie i kaszel oraz skarży się na pieczenie w gardle to prowdopodobnie ma zapalenie krtani. Choroba dotyka zarówno dzieci, jak i dorosłych, lecz w zależności od wieku inne są jej objawy i nieco odmienny przebieg. Choroby i ich przyczyny wywołujące zapalenie krtani u dzieci
   ? Ostre zapalenie nagłośni u dziecka (epiglottitis acuta) – to ciężkie schorzenie, wywołane jest głównie przez Haemophilus influenzae u dzieci między 2 a 7 rokiem życia.
   ? Ostre podgłośniowe zapalenie krtani u dziecka (laryngitis subglottica acuta) – zapalenie wywołany najczęściej przez wirusy paragrypy, grypy, adenowirusy, wirus ECHO, itp.
   ? Ostre zapalenie krtani i tchawicy u dziecka (laryngotracheitis) – zapalenie występuje u małych dzieci pomiędzy 2-4 r. życia i jest wywołane jest również przez w/w wirusy, ale może ulec wtórnemu zakażeniu bakteryjnemu.
   POSTACIE i PRZYCZYNY CHOROBY
   Wyróżniamy 2 główne postaci zapalenia krtani:
   – ostre zapalenie błony śluzowej krtani (laryngitis acuta) lub
   – przewlekłe zapalenie krtani (laryngitis chronica).
   Ostre zapalenie krtani u dzieci
   U dzieci po 5. roku życia objawia się głównie chrypką, kaszlem, gorączką, ale u młodszych jest stanem zagrażającym życiu, co wynika ze specyficznej budowy dróg oddechowych i krtani u małego dziecka. Drogi oddechowe są wąskie i nawet niewielki obrzęk może spowodować poważną duszność. Zaś luźna tkanka łączna krtani małego dziecka podatna jest bardzo na obrzęk pozapalny i stany skurczowe, co powoduje, że zapalenia krtani u dzieci objawiają się nagłą dusznością i innymi objawami zagrażającymi życiu.
   Przewlekłe zapalenie krtani
   Ten rodzaj zapalenia rozwija się skrycie, niepostrzeżenie, często w następstwie ostrego, niewyleczonego zapalenia błony śluzowej krtani. Może też powstać z tych samych w/w powodów, co ostre zapalenie błony śluzowej krtani. Występuje głównie u dorosłych.
   PRZEBIEG ZAPALENIA KRTANI U DZIECI
   Uwaga! Objawy ostrych zapaleń u małych dzieci mogą zagrażać życiu.
   Zapalenia krtani u małych dzieci nie muszą poprzedzać żadne dolegliwości. Nagle, najczęściej w nocy, dziecko dostaje ataku szczekającego kaszlu, z trudem łapie powietrze. Przyczyną objawów może być zarówno zapalenie nagłośni (część krtani) wywołane w 90% przypadków przez bakterie, jak też tzw. podgłośniowe zapalenie krtani (najczęściej wywołane przez wirusy), będące typowymi stanami zapalnymi tego narządu, u dzieci pomiędzy 1. a 8. rokiem życia. Szybko narastająca duszność,?szczekający? kaszel, wysoka gorączka, wdech powietrza, któremu towarzyszą odgłosy?piania koguta? – wymagają natychmiastowej intensywnej pomocy lekarskiej i wezwania pogotowia.
   Zanim przyjedzie pogotowie.
   Możesz też odkręcić kurki z gorącą wodą w umywalce lub nalać jej do miednicy i tak umieścić dziecko? najlepiej pod ręcznikiem, aby wdychało ciepłe i wilgotne powietrze. Jeśli atak przejdzie umieszczamy dziecko w ciepłym, dobrze nawilżonym nawilżonego pomieszczeniu (mokre ręczniki na kaloryferach!). Gdy przyjedzie pogotowie dziecko otrzyma najpewniej lek sterydowy, który zmniejszy obrzęk krtani.
   Ostre zapalenie nagłośni u dziecka (epiglottitis acuta)
   To cieżkie schorzenie, wywołane jest głównie przez Haemophilus influenzae u dzieci między 2 a 7 rokiem życia. Jak już wspomnieliśmy – budowa krtani dziecka, łatwość narastania obrzęku i skurczu krtani powodują, że objawy mogą pojawiać się nagle i szybko nasilać, prowadząc do duszności wdechowo-wydechowej. Ból gardła, gorączka, chrypa lub bezgłos, trudności w połykaniu, ślinotok, ksztuszenie się płynami są pierwszymi objawami tego zakażenia. Dziecko wymaga szybkiej interwencji lekarskiej i powinno być zawsze hospitalizowane, najlepiej w oddziale laryngologii dziecięcej.
   Ostre podgłośniowe zapalenie krtani u dziecka (laryngitis subglottica acuta)
   Ten rodzaj zapalenia wywołany jest najczęściej przez wirusy paragrypy, grypy, adenowirusy, wirus ECHO, itp. Przyczyną zapalenia może być też alergia, podniecenie emocjonalne dziecka, zmiany temperatury, wilgotności, zanieczyszczenia powietrza. Podgłośniowe zapalenie krtani może występować już u niemowląt, ale najczęściej dotyka dzieci do 3 roku życia (zdarza się też dzieciom starszym). Typowe są objawy nocne choroby: nasilający się, szczekający kaszel, chrypka, odgłosy?piania koguta?. Dziecko wymaga szybkiej hospitalizacji, w tym dożylnego podania glikokortykoidów, leków przeciwhistaminowych II generacji, nawodnienia, zapewnienia inhalacji z NaCl dla nawilżenia dróg oddechowych, odpowiedniej temperatury i wilgotności pokoju, w którym przebywa.
   Ostre zapalenie krtani i tchawicy u dziecka (laryngotracheitis)
   Tego typu zapalenie występuje u małych dzieci pomiędzy 2-4 r. życia, Zapalenie jest wywołane jest również przez wirusy, ale może ulec wtórnemu zakażeniu bakteryjnemu. Główne objawy to: ból za mostkiem, uporczywy, suchy kaszel, gęsta wydzielina śluzowa, którą trudno odksztusić. W przypadku tzw. strupiastego zapalenia tchawicy wydzielina zasycha w strupy, pojawia się narastająca duszność, odruch kaszlowy staje się coraz słabszy. Dziecko takie wymaga szybkiej hospitalizacji, nawodnienia, leków rozrzedzających zagęstniałą wydzielinę (flegmę) mukolitycznych i wykrztuśnych, udrożnienia dróg oddechowych przy pomocy specjalnej techniki mikrochirurgicznej.
   LECZENIE ZAPALENIA KRTANI U DZIECI
   Ogólne zasady leczenia
   Najważniejsze jest usunięcie przyczyn i objawów zapalenia krtani. Bezwzględnie przez okres choroby należy się wstrzymać od picia zimnych napojów, lodów, gorących potraw.
   Leczenie zapalenia spowodowanego zapalną infekcji wirusową u dorosłych i starszych dzieci
   Gdy przyczyną zapalenia błony śluzowej krtani jest zapalna infekcja wirusowa (przeziębienie, grypa, itp.) zaś objawem zakażenia jest wzmożone wydzielanie śluzu oraz zaleganie gęstej wydzieliny w tchawicy – leczenie polega na stosowaniu leków rozrzedzających wydzielinę (mukolityczynch), przyjmowanie większej ilości płynów, a także dbanie o dostateczne nawilżanie pomieszczeń w okresie grzewczym. Tylko przy bardzo nasilonej duszności, która może zdarzyć się u starszych dzieci wskazana jest hospitalizacja. W przeciwnym przypadku objawy mijają najczęściej bez śladu.
   Leczenie ostrych zapaleń u dzieci
   Jak już wiemy, że przyczyną objawów u dzieci może być zarówno zapalenie nagłośni (część krtani), jak też tzw. podgłośniowe zapalenie krtani, czy też zapalenie nagłośni i tchawicy. W zależności od ostrości objawów (i zwykle od wieku dziecka) wzywamy pogotowie lub leczymy dziecko w domu. Szczegółowo omówiliśmy powyżej postępowanie lecznicze.
   Gdy miał już miejsce pierwszy ostry atak zapalenia krtani u małego dziecka
   Zapobiegamy następnemu atakowi stale nawilżając powietrze w domu w sezonie grzewczym – umieszczając specjalne pojemniki z wodą przy kaloryferach, czy kupując nawilżacze powietrza. Nie dopuszczamy do palenia papierosów przy dziecku, Usuwamy substancje drażniące i uczulające, zwłaszcza z pomieszczenia, w którym dziecko śpi. Jeśli ataki się powtarzają i są gwałtowne lekarz może przepisać dziecku lek sterydowy? np. w areozolu, który natychmiast zmniejsza obrzęk krtani. U starszych dzieci i dorosłych stosuje się leki wykrztuśne.
   Leczenie naturalne (domowe) dzieci
   Na szyję należy stosować okłady wysychające bez ceratki, z wody o temperaturze pokojowej, zmieniane kilka razy w ciągu doby. Płukanie gardła i inhalacje nie są konieczne.
   źródło:

   Ponadto:

   —————

   ZAPALENIE UCHA ŚRODKOWEGO
   Choroba niemowląt i dzieci w wieku przedszkolnym
   Ostre zapalenie ucha środkowego jest typową chorobą niemowląt i małych dzieci. Szczyt zachorowań przypada na 6-13 miesiąc życia, w którym najniższa jest naturalna odporność na infekcje wirusowe i bakteryjne. Wyraźny spadek zachorowań obserwuje się po 7. roku życia, wraz z wzmacnianiem się systemu odpornościowego, który osiąga dojrzałość ok. 12. roku życia.
   Bakterie wywołują obrzęk błony bębenkowej (2) oraz dotkliwy ból.Objawy ostrego zapalenia ucha środkowego
   1. Dominującym objawem ostrego zapalenia jest silny, przeszywający ból ucha, który nasila się nocą.
   2. Występuje również ból głowy, szum w uszach, upośledzenie słuchu. Dziecko pytane o objawy dodaje do opisu choroby, że w uchu coś?uwiera? i?przeszkadza?. Dorośli objawy ostrego zapalenia ucha odczuwają jako:?ból pulsujący i rozpierający ucho?.
   3. Objawom bólowym (tzw. miejscowym) towarzyszą objawy ogólnoustrojowe:
   – gorączka; u małych dzieci często wysoka, dochodząca do 40 oC;
   – niekiedy wymioty, biegunka, bezsenność oraz uczucie ogólnego rozbicia. Przebieg choroby u niemowląt i małych dzieci
   U niemowląt i małych dzieci dominują objawy ogólnoustrojowe: bezsenność, drażliwość, płacz, brak apetytu, wysoka temperatura; rzadziej nasilający się katar, czasami wymioty i biegunka. Ustrój małych dzieci nie?uświadamia sobie? lokalizacji miejsca zakażenia i bolesnego zapalenia, tak jak organizm osoby dorosłej. Stąd brak odczucia bólu ucha i wypowiedzi?? coś przeszkadza? w uchu.
   Wiek i objawy
   U niemowląt – objawy miejscowe mogą być utajone. Im młodsze dziecko, tym bardziej nasilone wspomniane wyżej objawy ogólnoustrojowe ostrego zapalenia ucha? gorączka, wymioty, bezsenność, itp.
   Objawy u starszych dzieci i dorosłych
   U starszych dzieci i dorosłych dominują objawy miejscowe: ból ucha – pulsujący, rozpierający, nasilający się w nocy i w pozycji leżącej; czasami ból głowy. Ponadto pojawia się upośledzenie słuchu, szumy uszne, itp. Objawem charakterystycznym jest wyciek z ucha.
   Czy wizualnie można rozpoznać chorobę?
   Dla rodziców chorego dziecka rozpoznanie wizualne ostrego zapalenia ucha środkowego jest niedostępne. Tylko doświadczony lekarz laryngolog przy pomocy specjalnej optyki medycznej, (otoskopowej, z powiększeniem obrazu) bezbłędnie zauważy charakterystyczną zmianę błony bębenkowej ucha – z perłowoszarej, na przekrwioną wskutek zapalenia. Możliwy jest jednak mylny obraz choroby? bowiem płacz niemowlęcia, niezbędne manipulacje w przewodzie słuchowym (wcześniejsze oczyszczenie z wydzieliny i woskowiny) – powodują przejściowe przekrwienie błony bębenkowej. Pomocny w rozpoznaniu jest charakterystyczny wyciek z ucha w postaci? ciągnącej się? wydzieliny śluzowo-ropnej. Rzadka wydzielina ropna, bez domieszki śluzu nie jest rozpoznaniem, gdyż może pochodzić ze skóry przewodu słuchowego.
   Trudności diagnostyczne
   Ból w okolicy ucha jest powodowany wieloma przyczynami. Może to być: zapalenie gardła i angina, świnka, ból zęba, woskowina w uchu, zapalenie węzłów chłonnych, uraz, czyrak przewodu słuchowego zewnętrznego, ciało obce w uchu, itp. Dlatego wątpliwości lekarza 1 kontaktu czy pediatry w rozpoznaniu ostrego zapalenia ucha środkowego powinien weryfikować laryngolog.
   OSTRE ZAPALENIE UCHA ŚRODKOWEGO ( OZUŚ) - LECZENIE
   Antybiotykoterapia ostrego zapalenia ucha środkowego
   Chociaż u blisko ok. połowy chorych zapalenie samoistnie ustępuje, to nie wiadomo, który z pacjentów ma tę szansę. Z tego powodu, jak też ze względu na toksyczność infekcji bakteryjnej i możliwość powikłań – w większości zachorowań stosuje się antybiotykoterapię. Zastosowanie antybiotyków łagodzi objawy choroby; skraca jej przebieg oraz znacznie zmniejsza powikłania i zmniejsza nawroty. Ze względu na tempo rozwoju choroby i długi czas oczekiwania na wynik posiewu bakteriologicznego zwykle stosuje się antybiotyk, który jest skuteczny wobec większości bakterii zakażających ucho środkowe.
   Ostrożnie z antybiotykoterapią!
   Bardzo ważnym wydarzeniem było niedawne wydanie ( pod koniec 2004 roku) przez Amerykańską Akademię Pediatrii i Amerykańską Akademię Lekarzy Rodzinnych nowych wytycznych dotyczących leczenia OZUŚ. W wytycznych zalecono rezygnację z natychmiastowej antybiotykoterapii a zamist tego tzw. czujne wyczekiwanie przez 48-72 godzin na rozwój choroby. Zalecono w międzyczasie leczenie przeciwbólowe i przeciwgorączkowe z zastosowaniem paracetamolu i(lub) ibuprofenu.
   Leczenie objawów ostrego zapalenia ucha środkowego- zasady ogólne
   Zapalenie i obrzęk powoduję dotkliwy ból oraz niedrożności trąbki słuchowej. Oprócz antybiotyków stosuje się więc leki przeciwbólowe i kropelki do nosa. Ponadto podaje się leki miejscowo obkurczające błonę śluzową nosa i nosogardła w celu poprawy drożności trąbki słuchowej – krople do ucha, okłady na okolicę ucha, itp. Korzystne działa tzw. przedmuchiwanie.
   Leczenie objawów ostrego zapalenia ucha środkowego z wyciekiem wydzieliny?zasady ogólne
   Kiedy pojawi się wyciek wydzieliny z ucha w leczeniu bardzo ważna jest odpowiednia higiena przewodu słuchowego polegająca np. na systematycznej zmianie opatrunków. Można również stosować krople do uszu, zapisane przez lekarza. Nie zaleca się stosowania domowych środków ziołowych, olejków rozgrzewających, itp.
   Leczenie operacyjne? eliminacja przyczyn wysięku
   Jeśli 3 miesięczne leczenie farmakologiczne okaże się nieskuteczne – celem pierwszego zabiegu powinno być usunięcie wysięku z ucha środkowego. Stosowaną metodą jest drenaż odsysający jamy bębenkowej. Zakłada się wtedy specjalną rurkę poprzez nacięcie w błonie bębenkowej. Jeśli pomimo tego zapalenia nawracają, należy rozważyć usunięcie trzeciego migdała (gdy jest on przerośnięty), jak też eliminację innych potencjalnych przyczyn, np. korekcję przegrody nosa, usunięcie polipów, itp.
   Leczenie zapalenia ucha środkowego bez wysięku wydzieliny
   Ta postać zapalenia błony bębenkowej jest rzadkie. Cece ją występowanie na skórze przewodu słuchowego i błonie bębenkowej pęcherzyków lub pęcherzy zawierających surowiczą lub surowiczo-krwistą treść ( Myryngitis) Tę postać spotykamy głównie w przebiegu grypy, odry, świnki, ospy wietrznej i mononukleozy zakaźnej. Główną dolegliwością jest bardzo silny ból ucha, szumy i upośledzenia słuchu. Dolegliwości bólowe utrzymują się zazwyczaj przez 3 do 6 dni. Leczenie polega na stosowaniu leków przeciwbólowych, przeciwzapalnych i dużej ilości witaminy C. Ponieważ przyczyną choroby są wirusy nie stosuje się antybiotykoterapii. Pęcherzyków nie należy nakłuwać ani nacinać. Po kilku dniach następuje samowygojenie a powikłania są rzadkie.
   Leczenie objawów ogólnoustrojowych (ogólnych)
   W przypadku objawów ogólnoustrojowych zapalenia ucha środkowego? wysokiej gorączki, bólu głowy? pomocne są niesteroidowe leki przeciwzapalne (nlpz). Stosowane są wówczas leki z grupy przeciwbólowych, przeciwzapalnych, przeciwgorączkowych czasami przeciwhistaminowych. Dla dzieci standardem jest bezpieczny w stosowaniu paracetamol, który działa przeciwgorączkowo, jak też ibuprofen, który pod nadzorem lekarza można stosować już od 3 miesiąca życia. U dorosłych działanie przeciwgorączkowe nlpz można wspierać podawaniem silnie przeciwzapalnych salicylanów, ibuprofenem, naproksenem, itp. U dzieci salicylany są zakazane, ze względu na zagrożenie wystąpieniem powikłania – zespołu Reye?a. Choroba ta, choć rzadka, stanowi zagrożenie dla życia dziecka. Dochodzi do niej zwykle bezpośrednio kilka dni po przebyciu grypy lub ospy wietrznej powikłanych zapaleniem ucha, gdy uprzednio dziecku podawano kwas acetylosalicylowy dla złagodzenia objawów i obniżenia gorączki.
   Paracenteza – nacięcie błony bębenkowej
   W przebiegu ostrego zapalenia błony śluzowej gromadzi się w uchu środkowym wysięk wydzieliny ropnej, śluzowej, itp. U dzieci wysięk wydzieliny może utrzymywać się do 2 tygodni. Wydzielina jest przyczyną upośledzenia słuchu typu przewodzeniowego. Zbierający się płyn wysiękowy uwypukla błonę bębenkową oddzielającą ucho środkowe od zewnętrznego – co w ostateczności może spowodować jej przerwanie. U małych dzieci, w przypadku nasilonych objawów choroby (lub jej powikłań) niezbędne może stać się jej nacięcie uwypuklonej błony bębenkowej, zwane paracentezą, które przynosi dużą ulgę.
   źródło:

   WYSIĘKOWE ZAPALENIE UCHA ŚRODKOWEGO
   Wysięk z ucha
   W niepowikłanym zapaleniu ucha środkowego wydzielina może być śluzowa i kleista, bez wysięku ropnego. Dlatego wysiękowe zapalenie ucha środkowego zwane jest niekiedy?uchem z klejem??Ucho z klejem?, ze względu na okresowe cofanie się choroby i jednocześnie skłonność do nawrotów można uznać, za postać pośrednią pomiędzy ostrym a przewlekłym zapaleniem ucha środkowego. Szacuje się, że we wczesnym dzieciństwie – głównie w wieku 4-7 lat – przechodzi tę dolegliwość, co 3 dziecko. Spotykamy ją rzadko u starszych dzieci i niekiedy u dorosłych. U dorosłych przyczyną jest niedrożność trąbki słuchowej łączącej jamę bębenkową z gardłem.
   Co powoduje wysięk z ucha?
   Wśród czynników sprzyjających powstawaniu wysięku wymienia się przede wszystkim te, które upośledzają prawidłową czynność trąbki słuchowej. Są to: przerost migdałka gardłowego i guzy nosogardła, wady twarzoczaszki, w tym rozszczep podniebienia, skrzywienie przegrody nosa, polipy i guzy jamy nosa, nawracające infekcje wirusowe dróg oddechowych i ucha środkowego, alergia pokarmowa i wziewna.
   Jakie są skutki wysięku?
   Długotrwałe zaleganie płynu wysiękowego wysięku w uchu środkowym, jego gęstnienie, aż do konsystencji kleistej wydzieliny, tworzenie się zrostów, odkładanie złogów na błonie bębenkowej i kosteczkach słuchowych, itp. powoduje uszkadzanie struktur wewnętrznych ucha oraz stopniowe pogarszanie słuchu. Nieleczone wysiękowe zapalenie może spowodować nieodwracalne uszkodzenia błony bębenkowej i kostek słuchowych, powstawanie zrostów i trwałego defektu słuchu.
   Gdy choroba się sama cofa
   Okresowo choroba może cofać się? wejść w tzw. okres uspokojenia, w których ucho jest suche i nie ma wysięku. W okresie cofnięcia się choroby może nastąpić samoistne zarośnięcie otworu w błonie bębenkowej. Pomimo to okres z wydzieliną powoduje upośledzenie słuchu. Na szczęście jest ono odwracalne, a po zniknięciu płynu słuch wraca do normy.
   Jak zauważyć wysiękowe zapalenie ucha środkowego
   Stopniowe, powolne pogarszanie się słuchu i cofanie się choroby utrudnia rozpoznanie. Objawem najczęściej zauważalnym jest niedosłyszenie. Przy jednostronnym niedosłuchu zaburzenia te są nieuchwytne i trudniej zauważalne. Skutkiem niedosłyszenia może być opóźnienie w rozwoju mowy, brak postępu w nauce czy tez zbyt głośne mówienie. U dzieci niedosłyszenie zgłaszają zwykle rodzice, nauczyciele i otoczenie dziecka.
   Leczenie wysiękowego zapalenia ucha środkowego
   Celem leczenia jest niedopuszczenie do powstania patologicznych zmian w jamie bębenkowej i likwidacja niedosłuchu. Droga do tego prowadzi przez udrożnienie trąbki słuchowej i usunięcie płynu wysiękowego. Stosuje się więc tzw. leczenie zachowawcze polegające na zwalczaniu zakażenia wirusowego i bakteryjnego w górnych drogach oddechowych przy pomocy szczepionek i antybiotyków, co pozwoli uniknąć powikłań choroby. Ponadto leki zmniejszające obrzęk błony śluzowej, leki wyksztuśne, mukolityczne (dla obniżenia produkcji śluzu) oraz przeciwhistaminowe. Te ostatnie, gdy przyczyną wysięku jest alergia. Oprócz leczenia farmakologicznego znaczenie lecznicze ma przedmuchiwanie trąbek słuchowych metodą Politzera, itp. Leczenie pod nadzorem laryngologa powinno trwać nie dłużej niż 3 miesiące.
   Leczenie operacyjne? eliminacja przyczyn wysięku
   Jeśli 3 miesięczne leczenie farmakologiczne okaże się nieskuteczne – celem pierwszego zabiegu powinno być usunięcie wysięku z ucha środkowego. Stosowaną metodą jest drenaż odsysający jamy bębenkowej.
   źródło:

   PRZEWLEKŁE ZAPALENIE UCHA ŚRODKOWEGO
   Charakterystyka przewlekłego zapalenia ucha środkowego
   Gdy objawy zapalenia ucha środkowego utrzymujące się bez przerwy ponad 3 miesiące? mamy do czynienia z przewlekłym zapaleniem ucha środkowego. Podłożem tej postaci choroby jest ponad 3 miesięczne utrzymywanie się ubytku błony bębenkowej (otworów w błonie), czego objawem są wysięki i wycieki z ucha środkowego; a w późniejszym okresie postępująca utrata słuchu. Objawem utraty słuchu jest uczucie zatkania ucha, szumy w uchu, itp. U dziecka po długim przebiegu wysiękowego zapalenia ucha daje się zauważyć np. brak reakcji na wołanie normalną siłą głosu.
   Przyczyny przewlekłych zapaleń ucha
   1. Nie wyleczone do końca ostre zapalenie, po którym pozostaje otwór w błonie bębenkowej ma tendencję do przejścia w stan przewlekły.
   2. Przerost migdałka gardłowego, zwanego czasem trzecim migdałem.
   3. Zapalenia występujące w dzieciństwie, zwłaszcza przed 2 rokiem życia ze skłonnością do nawrotów, perforacją błony bębenkowej i tendencją przechodzenia w postać przewlekłą.
   4. Alergiczne nieżyty nosa.
   Otwór w błonie bębenkowej
   Ubytek błony bębenkowej umożliwia osiedlanie się w uchu środkowym chorobotwórczych bakterii. Panujące wewnątrz ucha sprzyjające warunki umożliwiają intensywny rozwój mikrobów i potęgują lokalne zapalenie ścianek ucha. Może to prowadzić do zniszczenia delikatnych struktur jamy bębenkowej.
   Najczęstsze postaci przewlekłego zapalenia ucha środkowego
   1. Zapalenie przewlekłe proste
   2. Zapalenie przewlekłe ziarninowe
   3. Zapalenie przewlekłe perlakowe
   Zapalenie przewlekłe proste
   Przewlekłe proste zapalenie jest najłagodniejszym z zapaleń ucha środkowego. Obok ubytku (perforacji) błony bębenkowej? charakterystyczny jest śluzowy lub bezwonny – śluzowo-ropny wyciek z ucha oraz upośledzenie słuchu. Terapia sprowadza się do leczenia miejscowego, które eliminuje się wyciek z ucha oraz do usunięcia źródła zakażeń w nosie i gardle. Leczenie obejmuje odsysanie (drenaż), oczyszczanie i stosowanie środków miejscowo działających od strony przewodu słuchowego ( podobnie jak w wysiękowym zapaleniu ucha środkowego? patrz wyżej). W niektórych stosowane jest leczenie chirurgiczne.
   Zapalenie przewlekłe ziarninowe
   Ten rodzaj przewlekłego zapalenia ucha cece się ubytkiem (perforacją) błony bębenkowej inicjującym infekcję bakteryjną i dość obfity wyciek śluzowo- ropny z ucha. Ponadto również upośledzeniem słuchu. Charakterystyczne są zmiany ziarninowe wyściółki ucha środkowego i polipy uszne oraz zniszczenia kostne w wewnętrznej strukturze ucha – widoczne na zdjęciach RTG. W tej postaci choroby nie jest możliwe?wysuszenie? ucha leczeniem miejscowym. Powodem jest obfity rozrost ziarniny?zatykającej? przestrzenie ucha i uniemożliwiającej odpływ zakażonej wydzieliny. Leczenie tej postaci zapalenia ucha jest operacyjne i technicznie trudne, ze względu na ryzyko uszkodzenia struktur ucha środkowego, m.in. nerwu twarzowego.
   ?Perła? w uchu
   Odmienną postacią przewlekłego zapalenia ucha środkowego jest tzw. zapalenie perlakowe. Ze złuszczonego nabłonka ucha, mas cholesterolowych, zaschniętej wydzieliny i bakterii tworzy się wówczas tzw. perlak, nieco przypominający perłę. Nie jest to jednak prawdziwa perła, lecz niebezpieczne powikłanie, które rozrastając się niszczy okoliczne tkanki – kosteczki słuchowe, nerwy, itp. Właściwym postępowaniem jest wówczas zabieg operacyjny.
   Powikłania zapalenia ucha
   Im dłużej trwa stan zapalny ucha środkowego tym większe ryzyko powikłań. Powikłaniami zapaleń ucha może być wiele chorób nie zawsze związanych bezpośrednio z tym narządem:
   – zapalenie tzw. wyrostka sutkowatego
   – zapalenie opon mózgowych
   – ropnie (ropień mózgu, zewnątrzoponowy, podtwardówkowy)
   – zapalenie błędnika
   – zapalenie zakrzepowe zatoki esowatej
   – porażenie nerwu twarzowego.
   Zapalenie wyrostka sutkowatego
   To powikłanie występuje najczęściej. Chory odczuwa pulsujący ból za uchem, a z ucha wycieka ropna wydzielina. W badaniu laryngologicznym stwierdza się obrzęk i bolesność okolicy za małżowiną uszną oraz perforację błony bębenkowej. Takie rozpoznanie jest wskazaniem do natychmiastowego umieszczenia chorego w szpitalu. Czeka go operacja otwarcia bądź wycięcia wyrostka sutkowatego. Niezbędne jest stosowanie antybiotyków.
   źródło: [/URL]

   Ponadto:

   Odpowiedz
3. marchewkowa Dodane ponad rok temu,

   CHOROBY ZAKAŹNE WIEKU DZIECIĘCEGO

   CHOROBY ZAKAŹNE WIEKU DZIECIĘCEGO

   GORĄCZKA TRZYDNIOWA (rumień nagły)
   Choroba niegroźna, lecz bardzo zakaźna
   Gorączka trzydniowa, znana też pod nazwą “rumień łagodny”? to ostra zakaźna choroba, na którą chorują dzieci między 6 a 36 miesiącem życia. Zwykle występuje sporadycznie i cece się małą zaraźliwością. Trwa od 3 do 5 dni.
   Przyczyna choroby
   Za przyczynę gorączki trzydniowej uznaje się wirusa (HHV6- human herpesvirus 6). Wirus ten wstępuje powszechnie, co potwierdza obecność jego przeciwciał u prawie wszystkich dzieci w wieku ok. 4 lat. Okres inkubacji tej infekcji wirusowej to 5 do 15 dni. Nabywa się po niej odporności na całe życie.
   Objawy
   Choroba zaczyna się nagłym wystąpieniem wysokiej temperatury, 39-40oC, bez żadnych innych poprzedzających objawów. Gorączka trwa trzy dni, a gdy opadnie, pojawia się na tułowiu czerwona wysypka (jak przy szkarlatynie czy różyczce). Plamy szybko ustępują z tułowia, a pojawiają się na szyi, rękach i nogach. Po dwóch dniach wysypka znika całkowicie. Jej wystąpienie oznacza koniec choroby, dziecko wówczas przestaje zarażać.
   Przebieg choroby
   Przebieg gorączki trzydniowej zależy od tego, jak wysoką temperaturę ma dziecko i jak ją znosi. Jeśli jest bardzo wysoka, mogą wystąpić drgawki. Ich pojawienie się zawsze robi na rodzicach ogromne wrażenie (szczególnie gdy zdarza się to pierwszy raz). Mimo to choroba nie jest niebezpieczna i nie daje powikłań.
   Rozpoznanie
   Gdy podejrzewa się u dziecka gorączkę trzydniową, należy wezwać lekarza, który potwierdzi (albo wykluczy) diagnozę. Jego wizyta jest niezbędna, ponieważ podobne objawy może mieć zwykła infekcja albo odra czy szkarlatyna.
   Leczenie gorączki trzydniowej
   Obniżać dziecku gorączkę, ubrać lekko, dbać, by w domu nie było za gorąco. Dla zbicia temperatury można stosować chłodne okłady na czoło i kark, przecierać czoło gąbką zmoczoną w letniej wodzie, zawijać łydki lub? gdy te zabiegi nie skutkują? użyć środków farmaceutycznych przeciwgorączkowych. Trzeba podawać dziecku dużo płynów; jeśli nie chce jeść, nie musi, wystarczy, aby dużo piło. Póki trwa gorączka, aż do wystąpienia wysypki, dziecko powinno pozostać w domu.
   źródło:

   Ponadto:

   —————

   KRZUSIEC (koklusz)
   Na krztusiec? typową chorobę małych dzieci, znaną też pod nazwą koklusz – ze względu na masowość szczepień nie powinien już nikt chorować. Tymczasem Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) podaje, że co roku na świecie notuje się kilkadziesiąt milionów zachorowań! I liczba ta stale się zwiększa. Dzieje się tak, ponieważ krztusiec jest chorobą zakaźną i bardzo zaraźliwą. Jak też dlatego, że nie wszystkie dzieci udaje się zaszczepić.
   Krztusiec to ostra choroba zakaźna wywoływana przez bakterie
   Atakuje zwłaszcza dzieci w wieku przedszkolnym lub szkolnym; szczególnie niebezpieczny jest dla niemowląt. Jest to jedna z najbardziej zaraźliwych chorób wieku dziecięcego.
   Bakteria Bordella pertussis to przyczyna krztuśca
   Bakteria jest rozpowszechniona w Europie, Stanach Zjednoczonych i w innych regionach świata. Atakuje drogi oddechowe, wywołując co 3?4 lata epidemie (czasem tylko sporadyczne zachorowania).
   Szczepienie przeciw ksztuścowi
   Krztuścowi można skutecznie zapobiegać, stosując odpowiednie szczepienia ochronne. Niestety, w Polsce utrzymuje się ogólna tendencja spadku liczby szczepień. W 1998 roku odnotowano w Polsce najwyższą od 20 lat zachorowalność na krztusiec? ok. 2 900 nowych przypadków. Obserwowany jest stały wzrost zachorowań wśród dzieci szkolnych i nastolatków. W dodatku kaszel? główny objaw choroby? jest często bagatelizowany, tzn. traktowany jak objaw zwykłej infekcji i łagodzony antybiotykami. Dlatego nie znamy obecnie prawdziwej skali zagrożenia tą chorobą.
   Reguły szczepienia
   Ponieważ krztusiec jest najniebezpieczniejszy dla niemowląt, szczepionkę uodporniającą podaje się między pierwszym a trzecim miesiącem życia. Może to być potrójna szczepionka DiPerTe? przeciw błonicy (Di), krztuścowi (Per) i tężcowi (Te). Szczepienia są obowiązkowe. Niestety, wiele matek lekceważy je. Być może z powodu przykrych odczynów poszczepiennych. Ostatnio pojawiają się nowe, nie obciążające szczepionki
   Skuteczność szczepionki
   Szczepionka przeciw krztuścowi jest skuteczna w 80?95 proc. W razie zakażenia, u dzieci szczepionych objawy choroby w ogóle nie wystąpią lub będą zdecydowanie słabsze. Wytworzone przeciwciała utrzymują się w organizmie przez 3?5 lat. Zanikają całkowicie po upływie 12 lat. Trwałe uodpornienie, na całe życie, następuje tylko w wyniku przebytej choroby.
   Uwaga! Zachoruje każdy nie szczepiony!
   Prawie wszyscy (80?100 proc.) mający styczność z tą bakterią, jeśli nie byli szczepieni, szczepienie było niekompletne lub przeciwciała zanikły, zachorują na krztusiec!
   Jak się zakażamy chorobą?
   Chorobą można się zarazić bezpośrednio od innego chorego bądź drogą kropelkową (w tym przypadku nie występuje nosicielstwo przez osoby zdrowe). Najczęściej źródłem zakażenia są osoby dorosłe, chorujące nietypowo, bez charakterystycznych ataków.
   Symptomy ksztuśca
   Okres wylęgania wynosi od 6 do 12 dni. Symptomem może być kaszel, traktowany u dzieci jako objaw nie wyleczonego przeziębienia, przewlekłego zapalenia oskrzeli lub u dorosłych jako efekt palenia papierosów.
   Pierwsze objawy krztuśca są trudne do rozpoznania
   Pojawiają się dopiero po 3?14 dniach od zakażenia, nie są charakterystyczne. Początkowe objawy sugerują zwykłe przeziębienie: katar, kaszel, nieco podniesiona temperatura ciała. Z biegiem czasu kaszel staje się charakterystyczny dla kokluszu? napadowy, męczący, przypominający pianie koguta. Atak zanoszenia się kaszlem może się kończyć wymiotami. Okres napadów tak męczącego kaszlu może trać od 1 do 2 miesięcy. Zwykle stan podgorączkowy, nieżyt nosa, zapalenie spojówek, łagodny kaszel są diagnozowane jako przeziębienie i tak leczone.
   Charakterystyczne objawy ksztuśca
   Pojawiają się dopiero po upływie 10?14 dni, w drugim etapie choroby. Pojawia się bardzo charakterystyczny napadowy kaszel, spowodowany działaniem toksyn bakteryjnych, uszkadzających tkanki układu oddechowego. W surowicy krwi stwierdza się przeciwciała charakterystyczne dla kokluszu. Liczba białych krwinek wzrasta do 20?40 tysięcy (norma? do 10 tys.), z ogromną przewagą limfocytów (jeden z rodzajów komórek odpornościowych)? nawet do 90 proc.
   Atak krztuśca u niemowląt
   Objawia się łzawieniem oczu, duszeniem się, bezdechem, u dzieci starszych? gwałtownym?piejącym? kaszlem, głównie w nocy, wymiotami. Wywołać go mogą m.in. bodźce dźwiękowe, zajrzenie dziecku do gardła, ssanie piersi podczas karmienia.
   Inne objawy
   Dzieci gorzej jedzą, są bardzo zmęczone, na skórze i spojówkach pojawiają się wyraźne wybroczyny. Występuje zagrożenie bezdechem.
   Dzieci chore na krztusiec powinny być hospitalizowane
   W każdej chwili może być niezbędny tlen i odessanie gęstego, lepkiego śluzu, zatykającego drogi oddechowe, co w warunkach domowych nie jest możliwe.
   Leczenie ksztuśca
   Krztusiec leczy się antybiotykami. Najskuteczniej byłoby je podawać w pierwszym etapie choroby, ale rozpoznanie jest wtedy bardzo trudne. Ponadto podaje się lecznicze środki mukolityczne rozwadniające śluz.
   Ważne są warunki w których choruje dziecko
   Pomieszczenie, w którym przebywa chory, powinno być chłodne (okno otwarte lub przynajmniej uchylone) i wilgotne. Gdy powietrze jest suche i ciepłe, ataki są częstsze, ostrzejsze i dłużej trwają. Przebieg choroby łagodzą spacery lub wypoczynek na balkonie czy werandzie.
   Powikłania ksztuśca
   Nawet szybko i prawidłowo leczony krztusiec może mieć przebieg powikłany. Tworzą się wówczas przepukliny, mogą występować krwawienia wewnętrzne. Powikłaniami krztuśca są między innymi: zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc i zapalenie ucha środkowego. Choroba może mieć także groźne następstwa neurologiczne, takie jak zaburzenia świadomości, uszkodzenie wzroku i słuchu, zapalenie mózgu, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.
   Encefalopatia krztuścowa
   Najniebezpieczniejsza jest encefalopatia krztuścowa, wywołana przez niedotlenienie mózgu. Objawia się ona drgawkami i utratą świadomoś

   Odpowiedz
4. klucha Dodane ponad rok temu,

   CHOROBY UKŁADU POKARMOWEGO

   CHOROBY UKŁADU POKARMOWEGO U DZIECI

   BIEGUNKA
   Biegunkę rozpoznajemy, gdy wypróżnienia stają się częstsze niż trzy razy dziennie, a stolec wodnisty.
   Jakie są przyczyny biegunki?
   Biegunka najczęściej jest efektem zakażeń bakteryjnych, wirusowych i pasożytniczych, powodujących m.in. zmianę przebiegu procesów wchłaniania i wydzielania w przewodzie pokarmowym bądź uszkodzenie komórek błony śluzowej jelit. Może też być spowodowana uczuleniem lub nietolerancja pokarmową (np. celiakia), chorobami układu pokarmowego (np. wrzodziejącym zapaleniem jelit i niektórymi nowotworami, i innymi), działaniem niektórych leków (np. po środkach przeczyszczających), może wystąpić po zastosowanych preparatów minerałów (np. sole magnezu), czy być spowodowana silną nerwicą.
   Biegunka ostra i przewlekła
   Biegunkę określa się mianem ostrej, jeżeli trwa nie dłużej niż 10 dni, lub przewlekłej, jeżeli utrzymuje się powyżej 10?14 dni. Kilkudniowa granica między biegunką ostrą a przewlekłą jest powszechnie akceptowana, chociaż ustalono ją jednak arbitralnie.
   Ostra biegunka charakteryzuje się nagłym wystąpieniem nieprawidłowych stolców
   W ostrej biegunce stolce są wodniste ze śluzem lub ropą. Często towarzyszą jej wymioty oraz gorączka. W przypadku nasilonej biegunki, zwłaszcza z towarzyszącymi wymiotami? jeżeli nie rozpocznie się odpowiedniego leczenia? w krótkim czasie może dojść do ciężkiego odwodnienia oraz kwasicy
   Objawy towarzyszące biegunce:
   Biegunce mogą towarzyszyć: gorączka, uczucie rozbicia, osłabienie, bóle brzucha i głowy, nudności, wymioty.
   W zależności od zaburzeń czynności jelit i objawów biegunki można podzielić na kilka grup.
   Biegunka osmotyczna
   Ten rodzaj biegunki może być spowodowany m.in. działaniem niektórych leków (np. środków przeczyszczających), niedoborem laktazy (enzym trawiący laktozę? dwucukier znajdujący się w mleku). Biegunkę tego typu mogą wywołać również sole magnezu, mikroelementu stosowanego z powodzeniem nie tylko przy niedoborach tego pierwiastka, ale także w chorobach serca czy zaburzeniach funkcjonowania układu nerwowego.
   Biegunka wydzielnicza
   Mamy z nią do czynienia wówczas, gdy z komórek tworzących ścianę jelita do jego światła dostaje się zwiększona ilość płynów (woda, elektrolity). W tym przypadku najczęstszymi winowajcami są gronkowce, Escherichia coli (i rzadko przecinkowiec cholery).
   Biegunka wysiękowa
   Pojawia się, gdydo światła jelita oprócz wody dostaje się krew, białko i śluz, mamy z nią do czynienia w przebiegu np. wrzodziejącego zapalenia jelit i niektórych nowotworów.
   Biegunka po antybiotykoterapii
   Biegunka może być wywołana zażywaniem niektórych antybiotyków i zachwianiem równowagi naturalnej flory bakteryjnej jelit.
   Biegunka spowodowana infekcją lub chorobą ustrojową
   Ma miejsce, gdy towarzyszy infekcjom bakteryjnym i wirusowym. Przykładowo czas inicjacji? 2?4 godziny w przypadku zakażenia np. gronkowcem, którego toksyny tworzą się w żywności jeszcze przed jej spożyciem, do 12?24 przy zatruciu np. salmonellą. Może być jednym z niezauważanych bądź bagatelizowanych objawów nowotworów (złośliwych i niezłośliwych) przewodu pokarmowego.
   Biegunka może mieć przebieg ostry, podostry i przewlekły
   Przyczyną biegunki ostrej są głównie zakażenia bakteryjne, których źródłem jest zakażona woda, żywność, brudne przedmioty. Słowem ostra biegunka w wielu przypadkach to efekt nieprzestrzegania podstawowych zasad higieny i złego przechowywania żywności oraz gwałtownego ataku gronkowca, czy salmonelli!
   Przebieg biegunki – a jej przyczyna
   Gdy najpierw pojawiają się nudności, wymioty, bóle w nadbrzuszu (pod żebrami), gorączka, a na końcu biegunka, to najprawdopodobniej przyczyną był gronkowiec, Escherichia coli, zatrucie toksynami (np. alkoholem) lub błąd dietetyczny. Odwrotna kolejność wystąpienia objawów: najpierw biegunka, potem ból? podbrzusza lub rozlewający się po całym brzuchu, wymioty, ewentualnie gorączka, świadczy o zakażeniu salmonellą lub zarazkiem czerwonki, ale także o obecności pasożytów, lamblii, amebozie lub jest efektem przyjmowania niektórych antybiotyków. Dlatego przed przystąpieniem do leczenia iegunki bardzo pomocna jest rozmowa lekarza z pacjentem na w/w tematy.
   Szczególnym zagrożeniem są biegunki osmotyczna i wydzielnicza.
   Te typy biegunek powodują szybkie odwodnienie, wraz z dużym ubytkiem elektrolitów. Wiadomo, że przyczyną odwodnienia osmotycznego mogą być niewłaściwie użyte środki przeczyszczających, jak również sole magnezu, mikroelementu stosowanego z powodzeniem nie tylko przy niedoborach tego pierwiastka, ale także w chorobach serca czy zaburzeniach funkcjonowania układu nerwowego. Jeszcze większym zagrożeniem jest zakażenie Salmonellą, pałeczką czerwonki, czy gronkowcami, (i na szczęście rzadko występującym przecinkowcem cholery). Z naczyń i komórek tworzących ścianę jelita do jego światła dostaje się wówczas dużo płynów? wody i elektrolitów, które wydalane są zewnątrz, bez możliwości odzyskania elektrolitów.
   Biegunka? przyczyny i zagrożenia.
   JAKIM CHOROBOM TOWARZYSZY BIEGUNKA
   Według Roberta Hegglina biegunki obserwuje się w następujących schorzeniach:
   1. Zakażenia znanym zarazkiem (bakterie, wirusy i choroby zakaźne przenoszące się drogą zakażenia jelitowego).
   2. Choroby jelit – rozlane zmiany anatomiczne ściany jelita, w których nie znamy wywołującego je zarazka (nieżyt jelit cienkich, nieżyt jelita grubego, wrzodziejące zapalenie jelita grubego).
   3. Ograniczone zmiany ściany jelita (gruźlica, rak, odcinkowe zapalenie jelita krętego czyli choroba Leśniowskiego-Crohna, kiła, promienica, rzeżączka)
   4. Niestrawność fermentacyjna i gnilna
   5. Biegunki pochodzenia żołądkowego
   6. Sprue (postać pierwotna i wtórna)
   7. Choroby trzustki
   8. Lipodystrofia jelitowa (choroba Whipple’a)
   9. Zaburzenia wydzielania wewnętrznego [nadczynność tarczycy, niedoczynność nadnerczy (choroba Addisona), niewydolność przytarczyc, cukrzyca
   10. Biegunki pochodzenia uczuleniowego
   11. Biegunki pochodzenia nerwowego (czyli postać biegunkowa zespołu jelita nadwrażliwego)
   12. Zmiany jelit na tle toksycznym (mocznica, ciężkie ogólne schorzenia zakaźne, zatrucie rtęcią, arsenem)
   13. Zakażenia pasożytami jelitowymi.
   oprac. mgr Edward Ozga Michalski
   konsultacja dr n med. Janusz Ciok
   gastrolog
   źródło:

   LECZENIE BIEGUNEK
   Leczenie biegunki polega na:
   – uzupełnieniu płynów i elektrolitów
   – zahamowaniu zbyt dużej liczby oddawanych stolców
   LECZENIE PRZYCZYNOWE BIEGUNEK
   Jak zahamować zbyt dużą liczbę oddawanych stolców?
   Zahamowanie zbyt dużej liczby oddawanych stolców można osiągnąć poprzez stosowanie leków zwalczających przyczynę biegunki oraz poprzez leki działające objawowo, czyli łagodzące objawy biegunki.
   Zwalczanie przyczyn biegunki
   Po rozpoznaniu przyczyn biegunki podaje się odpowiednie leki. W przypadku biegunek bakteryjnych stosuje się na ogół antybiotyki. W biegunkach wywołanych przez pasożyty? leki przeciwpasożytnicze.
   Chemioterapeutyki w leczeniu biegunek bakteryjnych
   Zwracają uwagę pochodne nitrofuranu, które są lekami przeciwbakteryjnymi o szerokim spektrum działania. Skutecznie zwalczają chorobotwórcze bakterie w zakażeniach przewodu pokarmowego wywołujcych biegunki i inne objawy, jak też mogą być stosowane w zakażeniach dróg moczowych, a czasem zewnętrznie. Przykładem popularnego i dostąpnego od niedawna bez recepty leku z tej grupy jest nifuroksazyd o nazwie handlowej ENDIEX. Lek ten – o miejscowym działaniu – przeznaczony jest do zwalczania zakażeń układu pokarmowego. Nie wchłania się z przewodu pokarmowego i działa wyłącznie w jego świetle. Jego działanie polega na hamowaniu aktywności bakteryjnych dehydrogenaz i enzymów uczestniczących w syntezie białka chorobotwórczych bakterii. Swym zakresem działania obejmuje większość bakterii mogących powodować choroby układu pokarmowego. Nie działa na bakterie z rodzajów Pseudomonas i Providentia.
   Antybiotyki w leczeniu biegunek
   Większość ostrych biegunek? zarówno wirusowych jak i bakteryjnych? ma przebieg samoograniczający się i leczenie ogranicza się najczęściej do nawodnienia odwodnionego chorego. Toteż stosowanie antybiotyków (lub chemioterapeutyków) – jakie ma miejsce zwłaszcza u dzieci i u osób w sile wieku jest zwykle niepotrzebne lub wręcz szkodliwe (nawet w biegunkach bakteryjnych)!
   Kiedy antybiotykoterapia?
   Antybiotykoterapii? i to w ograniczonym zakresie? wymagają biegunki u noworodków i małych niemowląt (poniżej trzeciego miesiąca życia) wywołane przez infekcję bakteryjną. Ponadto u chorych z obniżoną odpornością (wrodzoną lub nabytą) oraz u dzieci i dorosłych lub gdy mamy do czynienia z posocznicą lub czerwonką.
   Trudne do leczenia przyczyny biegunek
   Najtrudniejsze jest przyczynowe leczenie biegunek wirusowych, w tym rotawirusowych oraz wywołanych alergią lub nietolerancją pokarmową
   Biegunka wywołana infekcją rotawirusową
   Biegunka może przebiegać niekiedy bezobjawowo, częściej jednak przybiera ona postać nasilonej biegunki, zagrażającej niekiedy życiu na skutek szybko postępującego odwodnienia. Najciężej choroba przebiega u dzieci w wieku od 4 miesiąca do 3 roku życia, a występuje tak powszechnie, że do 5 roku życia zakażeniu ulega blisko 100% dzieci. Dotąd nie opracowano skutecznych sposobów leczenia – poza ostatnimi osiągnięciami w łagodzeniu przebiegu biegunki przy pomocy odpowiednich szczepów bakterii i poza nawadnianiem. Jednak od 2006 roku jest dostępna skuteczna szczepionka zapobiegajaca biegunkom rotawirusowym
   LECZENIE POPRZEZ UZUPEŁNIENIE ELEKTROLITU
   Podstawowym działaniem w leczeniu biegunek jest uzupełnianie płynów i elektrolitów
   Chory w trakcie biegunki traci dużo wody oraz soli mineralnych (elektrolitów) Toteż w trakcie ostrej biegunki trwającej dłużej niż dobę bardzo ważne jest nawodnienie chorego, by nie dopuścić do odwodnienia organizmu. Niezbędne jest picie dużej ilości przegotowanej, nie słodzonej wody. Może być lekko osolona lub z dodatkiem specjalnych soli uzupełniających ubytek elektrolitów? zwłaszcza potasu, niekiedy magnezu, czy sodu. U osób w dobrym stanie ogólnym lekarz zaleci 3-4 litry płynów dziennie, jak również w pierwszym rzędzie tabletki doustne potasu. Dlaczego woda i sole mineralne są tak niezbędne dla zdrowia?
   A by organizm sprawnie działa musi regularnie otrzymać ogromną ilości wody i soli mineralnych.
   Po uwzględnieniu wody z napojów i pokarmów oraz wody wydzielanej do światła przewodu pokarmowego można przyjąć, że prawie 10 litrów płynów przechodzi przez przewód pokarmowy w ciągu doby! Większość tych elektrolitów odzyskujemy?w obiegu zamkniętym? – drogą tzw. wtórnego wchłaniania z jelit, gdyż tak dużych ilości wody i soli nie jesteśmy w stanie na bieżąco uzupełniać dietą.
   Biegunka uniemożliwia odzyskiwanie elektrolitów z jelit
   Zagraża to zwłaszcza osobom starszym i małym dzieciom dotkliwymi objawami wywołanymi znacznym niedoborem potasu, magnezu, sodu, kwasicą metaboliczną, itp. Krytyczny niedobór elektrolitów może spowodować zgon.
   Szczególnym zagrożeniem są biegunki osmotyczna i wydzielnicza
   Te typy biegunek powodują szybkie odwodnienie, wraz z dużym ubytkiem elektrolitów. Wiadomo, że przyczyną odwodnienia osmotycznego mogą być niewłaściwie użyte środki przeczyszczających, jak również sole magnezu, mikroelementu stosowanego z powodzeniem nie tylko przy niedoborach tego pierwiastka, ale także w chorobach serca czy zaburzeniach funkcjonowania układu nerwowego. Jeszcze większym zagrożeniem jest zakażenie Salmonellą, pałeczką czerwonki, czy gronkowcami, (i na szczęście rzadko występującym przecinkowcem cholery). Z naczyń i komórek tworzących ścianę jelita do jego światła dostaje się wówczas dużo płynów? wody i elektrolitów, które wydalane są zewnątrz, bez możliwości odzyskania elektrolitów.
   źródło:

   BIEGUNKI ROTAWIRUSOWE
   Rotawirusy plaga wczesnego dzieciństwa
   Rotawirusy? Human Rotavirus (HRV) są znane od kilkudziesięciu lat z tego że wywodują zapalenia żołądkowo-jelitowe i ich dotkliwe objawy wymioty i biegunkę. Do wywołania biegunki wystarcza zaledwie 10 do 100 tych mikroorganizmów! Dlatego prawie każde dziecko do lat 5 już było lub będzie zakażone rotawirusem.
   Przyczyna biegunek – czyli rotawirus nie jedno ma imię
   Zidentyfikowano siedem głównych grup tych wirusów, z czego trzy? A, B i C są zakaźne. Za infekcję ludzi odpowiedzialne są najczęściej wirusy grupy A, rzadziej B i C (2). Rotawirus grupy A występuje powszechnie na całym globie. Jest główną przyczyna ostrej biegunki u niemowląt i dzieci.
   Rotawirus grupy B występuje głównie w Azji, gdzie już przyczynił się do kilku epidemii biegunki, która dotknęła tysiące ludzi w różnym wieku. Ze względu na charakter objawów zwany jest rotawirusową gorączką dorosłych. Rotawirus awirus grupy C? rzadko wywołuje biegunki, głównie u dzieci, ale za to w wielu krajach.
   Przebycie infekcji rotawirusowej nie uodparnia na zarazek
   Odporność nabyta wskutek zakażenia nie daje zabezpieczenia przed następnym zachorowaniem. Powstałe po chorobie przeciwciała klasy Iga chronią tylko przed ponownym zakażeniem tym samym typem serologicznym wirusa. Możliwe są nadal częste zachorowania spowodowane innymi serotypami. Lepsza wiadomość to ta, że każde kolejne zakażenie rotawirusem przebiega łagodniej.
   Jak się zakażamy?
   Choroba przenosi się głównie drogą?brudnych rąk?. Źródłem zakażenia są chorzy, którzy wydalają zakaźne wirusy z kałem dwa dni przed i około dziesięciu dni po wystąpieniu objawów zakażenia. Chociaż wydalanie wirusów może utrzymywać się jako tzw. nosicielstwo nawet do kilkunastu tygodni! Warto wiedzieć, że chory lub ich nosiciel wydala z kałem miliony zarazków, tymczasem do zakażenia drugiej osoby wystarcza zaledwie 10 rotawirusów. Do zakażenia rotawirusowego dochodzi poprzez spożycie pokarmu spożywanego na surowo (sałatki, owoce, itp.) lub nieprzegotowanej wody gruntowej zanieczyszczonego kałem osoby chorej. Jednakże fakt szybkiego rozprzestrzeniania się choroby w przedszkolach, czy wśród rodzeństwa oraz współistnienie stanów zapalnych dróg oddechowych? wskazują na możliwość zakażenia drogą kropelkową (2,2a). Trzeba też wiedzieć, że rotawirusom udaje się stabilnie przetrwać w cywilizowanym miejskim środowisku, co paradoksalnie zrównuje statystyki zakażeń w krajach o wysokim i niskim standardzie życia.
   Sezonowość zakażeń
   W strefie umiarkowanej do infekcji zachodzi głównie zimą, a w tropikach przez cały rok. Szczyt zachorowań w klimacie umiarkowanym występuje późną jesienią i zimą
   Objawy infekcji rotawirusowej
   Rotawirusowe zapalenie żołądkowo-jelitowe może przyjmować postać od bezobjawowej przez łagodną do ostrej postaci z objawami wymiotów, wodnistej biegunki i słabej gorączki. Częściej jednak biegunka wywołana przez rotawirusy przybiera tzw. postać nasiloną zagrażającą życiu małego dziecka na skutek szybko postępującego odwodnienia. Charakterystycznym objawem nasilonej choroby (klinicznym) jest wodnista biegunka, nierzadko poprzedzona wymiotami. U większości pacjentów występuje również podwyższona ciepłota ciała, a u części mogą wystąpić objawy ze strony górnych dróg oddechowych. Nasilenie objawów infekcji rotawirusowej może być różne: od łagodnej, wodnistej biegunki o ograniczonym czasie trwania, do ciężkiej biegunki z wymiotami, odwodnieniem i gorączką. Małe dzieci oraz osoby z upośledzoną odpornością wymagają na ogół hospitalizacji i dożylnego podawania płynów i elektrolitów.
   Ostre biegunki u dzieci wywołuje zwykle rotawirus grupy A (Human Rotavirus? HRVA)
   To przyczyna każdej ostrej biegunki u niemowląt i dzieci (ok. 20% przypadków), z których około połowa wymaga hospitalizacji. W Stanach Zjednoczonych corocznie notuje się ponad 3 miliony przypadków zakażeń “rotavirus gastroenteritis”. W Polsce zagrożenie wydaje się nie tak duże, jednak i u nas wg. wieloletnich statystyk umiera corocznie z powodu odwodnienia w przebiegu biegunki rotawirusowej kilkadziesiąt dzieci. Hospitalizowanych jest ok. 6 500, a ponad 250 tysiącom udziela się porad ambulatoryjnych i domowych.
   Z polskich badań dużej grupy małych dzieci wynika, że:
   Przynajmniej co piąte polskie dziecko wieku od 6 do 24 miesięcy przechodzi ostrą biegunkę rotawirusową. (W niektórych zbiorowościach blisko 80%!). Przypomnijmy, że ostra biegunka trwa do 10 dnie w czasie których stolec jest oddawany częściej niż trzy razy na dobę (lub jednego lub więcej stolców jest z domieszką śluzu, krwi lub ropy). W tym wieku choroba przebiega najciężej – objawy rotawirusowego zapalenia żołądkowo-jelitowego często są burzliwe, powodują znaczne odwodnienie i konieczność hospitalizacji. /x,1/
   Jak rozpoznać zakażenie rotawirusowe?
   Rozpoznanie przyczyn biegunki nie jest proste, gdyż patogenów powodujących podobne objawy jest wiele. Pewną wskazówką jest jednoczesne występowanie wymiotów i biegunki. Aby mieć jednak pewność – infekcję rotawirusa ustala się na podstawie wyników tzw. badań serologicznych. W ich wyniku określa się miano wytworzynychy przeciwciał anty-HRV. Innym badaniem jest wykrycie wirusa w kale metodą immunofluorescencyjną, ELISA lub testem lateksowym.

   Dotąd nie dopracowano metod leczenia przyczynowego zakażenia rotawirusowego
   Dominuje tzw., leczenie objawowe polegające na łagodzeniu przebiegu biegunki przez nawadnianie elektrolitami oraz przy pomocy odpowienich szczepów bakterii. Co ważne – od 2006 roku są dostępne skuteczne szczepionki zapobiegajace biegunkom rotawirusowym
   Leczenie objawów biegunki
   W łagodnej postaci zapalenia żołądkowo-jelitowe i niewielkiego nasilenia wymiotów i biegunki wystarczy ustne uzupełnianie płynów. W leczeniu choroby pomaga także spożywanie jogurtu.
   Uzupełniamy elektrolity podczas biegunki
   Zalecamy – dziecko może pić bez żadnych ograniczeń! Dla orientacji? po oddaniu każdego wolnego stolca dziecko poniżej drugiego roku życia powinno otrzymać dodatkowo 50?100 ml płynów (od ćwierć do pół kubka); od drugiego do dziesiątego roku życia? 100?200 ml płynów (od pół do całego kubka). W razie wymiotów płyny należy podawać małymi porcjami (około 5 ml), często, nawet co minutę. Napoje powinny być chłodne, gdyż ciepłe nasilają odruch wymiotny.
   Szczepionki przeciw zakażeniu rotawirusami
   W 2006 roku wprowadzono dwie szczepionki przeciwko infekcji rotawirusowej, dla których badania wykazały, że są bezpieczne i skuteczne w leczeniu dzieci[2]: Rotarix firmy GlaxoSmithKline i RotaTeq firmy Merck. Obie są przyjmowane doustnie; zawierają nieaktywny wirus. Podawane powinny być pomiędzy 6, a 24 tygodniem życia niemowlęcia. /x/
   Profilaktyka higieniczna w domu i w przedszkolu
   W przypadku zachorowania jednego z kilku małych dzieci w domu czy przedszkolu bardzo ważnym i jedynym sposobem zapobiegania zakażeniom przez rotawirusy u innych dzieci jest staranne mycie rąk, odkażanie muszli sedesu i nocników specjalnymi preparatami, itp.
   źródło:

   LECZENIE BIEGUNKI ROTAWIRUSOWEJ
   Objawy rotawirusowego zapalenie żołądkowo-jelitowego
   Charakterystycznym objawem nasilonej choroby (klinicznym) jest wodnista biegunka, nierzadko poprzedzona wymiotami. U większości pacjentów występuje również podwyższona ciepłota ciała, a u części mogą wystąpić objawy ze strony górnych dróg oddechowych. Nasilenie objawów infekcji rotawirusowej może być różne: od łagodnej, wodnistej biegunki o ograniczonym czasie trwania, do ciężkiej biegunki z wymiotami, odwodnieniem i gorączką. Małe dzieci oraz osoby z upośledzoną odpornością wymagają na ogół hospitalizacji i dożylnego podawania płynów i elektrolitów.
   Leczenie objawów biegunki rotawirusowej
   Leczenie biegunki rotawirusowej polega obecnie na łagodzeniu objawów. W łagodnej postaci zapalenia żołądkowo-jelitowe i niewielkiego nasilenia wymiotów i biegunki wystarczy ustne uzupełnianie płynów. W leczeniu choroby pomaga także spożywanie jogurtu, a zwłaszcza preparatów i probiotyków zawierających celowo dobrane lecznicze bakterie.
   Uzupełnianie elektrolitów
   Korzyści ze stosowania preparatów bakteryjnych i probiotyków
   W licznych badaniach udokumentowano, że skutecznym środkiem łagodzenia objawów zakażenia rotawirusowego są preparaty probiotyki zawierające takie bakterie jak: Lactobacilius rhamnosus, Actobacillus GG i Lactobacillus casei. Natomiast w badaniach stwierdzono nieskuteczność Bifidobacterium ruminantium. Przykładowo w reprezentatywnych badaniach wykazano, że podawanie Lakcidu L z Lactobacillus rhamnosus w dawce 2 x 1,2 x 1010 CFU dziennie przez pięć kolejnych dni istotnie skraca czas trwania biegunki rotawirusowej? tj. prawie o dwa dni. Ponadto ułatwia nawadnianie w przebiegu biegunki. Zastosowana w badaniu dawka szczepów Lactobacilus rhamnosus również umożliwiła skuteczną kolonizację przewodu pokarmowego fizjologiczną mikroflorą niezbędną dla prawidłowego działania układu pokrmowego. Warto to podkreślić, gdyż dotąd nie udokumentowano tak skutecznego bakterii probiotycznych w leczeniu ostrej biegunki oraz nie potwierdzono kolonizacji przewodu pokarmowego przez badane szczepy tak dokładnymi metodami.
   Jakie bakterie są najbardziej efektywne leczniczo?
   Obecnie jednym z najbardziej zalecanych jest wspomaniny wyżej szczep Lactobacillus rhamnosus m oraz Lactobacilius casei GG (LGG). Bakteria ta pochodząca z przewodu pokarmowego człowieka jest oporna na działanie soku żołądkowego i kwasów żółciowych, wykazuje większe zdolności przylegania (adherencję ) do nabłonka jelitowego niż inne szczepy Lactobacillus. Ta bakteria ma więc zdolność trwałego zasiedlania przewodu pokarmowego.
   Korzyści ze stosowania preparatów bakteryjnych i probiotyków
   W licznych badaniach udokumentowano, że skutecznym środkiem łagodzenia objawów zakażenia rotawirusowego są preparaty probiotyki zawierające takie bakterie jak: Lactobacilius rhamnosus, Actobacillus GG i Lactobacillus casei. Natomiast w badaniach stwierdzono nieskuteczność Bifidobacterium ruminantium. Przykładowo w reprezentatywnych badaniach wykazano, że podawanie Lakcidu L z Lactobacillus rhamnosus w dawce 2 x 1,2 x 1010 CFU dziennie przez pięć kolejnych dni istotnie skraca czas trwania biegunki rotawirusowej? tj. prawie o dwa dni. Ponadto ułatwia nawadnianie w przebiegu biegunki. Zastosowana w badaniu dawka szczepów Lactobacilus rhamnosus również umożliwiła skuteczną kolonizację przewodu pokarmowego fizjologiczną mikroflorą niezbędną dla prawidłowego działania układu pokrmowego. Warto to podkreślić, gdyż dotąd nie udokumentowano tak skutecznego bakterii probiotycznych w leczeniu ostrej biegunki oraz nie potwierdzono kolonizacji przewodu pokarmowego przez badane szczepy tak dokładnymi metodami.
   Badania wniosły zalecenia praktyczne dla leczenia biegunek rotawirusowych.
   Ukazały że dzięki zastowawaniu preparatu z odpowiednią dawką szczepów Lactobacilus rhamnosus możliwe jest ograniczenie leczenia biegunki rotawirusowej do 5-dni. Fakt ten jest szczególnie ważny w aspekcie ekonomicznym, gdyż powszechnym zjawiskiem jest traktowanie preparatów probiotycznych jako panaceum na różne dolegliwości przewodu pokarmowego i stosowanie ich bez określonych ram czasowych, co niejednokrotnie stanowi duże obciążenie finansowe dla rodziców, a nie ma żadnego uzasadnienia.
   Dostępne w Polsce preparaty z bakteriami kwasu mlekowego:
   Lactobacillus rhamnosus
   Lacidofil Lactobacillus acidophilus,
   Lactobif Lactobacillus bifidus
   Lakcid, Lakcid forte Lactobacillus acidophilus
   Trilac Lactobacillus bifidus, Lactobacillus acidophilus, Lactobacillus bugaricus- Enterol Saccharomyces boulardi
   oprac. mgr Edward Ozga Michalski
   źródło:

   Ponadto:

   —————

   WYMIOTY
   Częsty objaw wielu chorób u dzieci. Gwałtowne wymioty mogą doprowadzić do odwodnienia organizmu dziecka, dlatego jak najszybciej trzeba znaleźć przyczynę wymiotów.

   Ponadto:

   —————

   ZAPARCIA

   Odpowiedz

Znasz odpowiedź na pytanie: ABC – Mam z dzieckiem taki problem… (aktualizacja 17.III.2014)