Alicja z Krainy Czarów

Zastanawiałam się długo, czy to napisać na forum, ale doszłam do wniosku, że jestem Wam, tym, które okazały mi tyle serca i współczucia, winna chociaz to: prawdę o śmierci Ali i o moim w niej udziale. Zdaję sobie sprawę, że część, jeśli nie większość, z Was zmieni zdanie o tym, co mnie spotkało, a może nawet pomyśli ” dobrze jej tak, sama tego chciała”. Zrozumiem to.

Jest to kopia maila, którego dostała szpilki sześć dni temu.

“Dziś mija tydzień od śmierci Ali. Nie wiadomo jeszcze, w którym dokładnie momencie odeszła, to wykaże dopiero sekcja zwłok, której wyniki będą za miesiąc. To nie jest tak, że ona po prostu umarła i już; miałam indukowany poród w 22. tyg. ciąży, po tym jak dowiedzieliśmy się, jakimi strasznymi wadami jest obciążona. Lekarze powiedzieli, że jeśli dożyje do końca ciąży, to nie ma żadnych szans na przeżycie porodu. Ja wiem, że to była moja decyzja, żeby przerwać jej życie w tym a nie w innym momencie, ale jednocześnie ta decyzja została podjęta poza mną, teraz czy później moja córeczka i tak by umarła. Nie pytam się “dlaczego ja?” bo wiem, że na to pytanie odpowiedź jest jedna: “a dlaczego nie?”

Powoli zaczynam się z jej odejściem oswajać, chociaż nie ma dnia, żebym nie tęskniła, nie płakała i nie modliła się za mojego Aniołka. Wiesz, jakie to straszne podjąć taką decyzję, kiedy od dwóch miesięcy czujesz, jak ona się rusza, jak kopie?… Najgorzej jest, kiedy usypiam Antosia, kładę się przy nim jak zwykle, przytulam i zaczynam śpiewać kołysankę, tę samą, co zwykle; do niedawna leżeliśmy razem we trójkę, Ala wierciła się, chociaż teraz mam pewność, że mnie nie słyszała… Ciąża przebiegała bez najmniejszych problemów, odstawiłam wszystko, co mogłoby zaszkodzić, mierzyłam ciśnienie 3x dziennie itd…. Potem było usg połówkowe, ale okazało się, że małej do połówki jeszcze daleko, z pomiarów wynikało, że to 16. tydz. A pozostałe parametry były-podobno- w normie. Nie bałam się o nic, w końcu z Antosiem nie ma i nie było żadnych problemów, ten przesunięty termin- myślałam sobie, że bywa, zaszłam w ciążę w trzecim cyklu po pierwszym porodzie a cykle zawsze miałam nieregularne, i tyle. Teraz okazuje się, że mogła być maleńka, bo była tak bardzo chora.

Umówiliśmy się na kolejne usg pod koniec maja, w poniedziałek po Bożym Ciele, bo wtedy z parametrów wychodziła połówka. Długi weekend na Mazurach, sielanka… a potem wszystko potoczyła się bardzo szybko.

Poniedziałek: dr Zioło, usg prywatny gabinet: 100% dziewczynka, prawdopodobnie rozszczepienie wargi i podniebienia. Szok, ale szybko doszliśmy do wniosku, że to wada kosmetyczna, więc nie ma problemu. Zaczęłam się trochę niepokoić, kiedy kazał nam przyjechać następnego dnia do Sw, Zofii, żeby zobaczyć to w kilka osób, no ale może tak się robi, skąd mam wiedzieć? O innych podejrzeniach nie wspomniał ani słowem.

Wtorek: szpital Sw.Zofii, dr Zioło, dr Makowski i jeszcze jakaś jedna: obustronny rozszczep wargi i podniebienia, podejrzenie holoprozencefalii, czyli ciężkiego niedorozwoju mózgu (nie podzielił się na dwie półkule) ja wiem, że oni tej wady byli wtedy pewni, ja sama to widziałam na monitorze. Zamknęli się w gabinecie, po pewnym czasie wyszli i kazali zgłosić się do Roszkowskiego, z którym umówili mnie telefoniczne na następny dzień na Czerniakowskiej. Nie powiedzieli nic więcej, nie patrzyli nam w oczy tylko ciągle w podłogę. W domu powiedziałam Maćkowi, że chyba możemy się zacząć z Nią żegnać, nigdy nie widziałam, żeby facet tak płakał, on tak bardzo chciał córeczkę…

Środa:Czerniakowska, dr Roszkowski: obustronny rozszczep, holoprozencefalia bezpłatowa, pępowina dwunaczyniowa, anoftalmia (brak gałek ocznych), brak nosa… [Zobacz stronę], próbka wysłana do Instytutu Genetyki w celu określenia kariotypu. Nie ma szans na przeżycie, pytanie, czego ja chcę, a ja chyba chcę przerwać, to wszystko jest zbyt straszne.

Karowa, dr Dangel: wszystko się potwierdza, podejrzenie wad kończyn, co wskazywałoby na trisomię 13. chromosomu, czyli zaspół Patau. Wysyłają mnie do instytutu Genetyki do prof. Zaremby po skierowanie na indukcje na Karową

Sobieskiego, dr Zaremba: proszę potraktować to jak wypadek przy pracy, szansa, że coś takiego się powtórzy jest minimalna ( wiedział, że mamy już Antosia) To cudowny człowiek, naprawdę, potrafił mi wszystko poukładać, do niczego nie namawiał chociaż stwierdził, że on sam osobiście zalecałby przerwanie. Spotkaliśmy tam dwie inne kobiety, w tym samym celu, potem miało się okazać, że takie wady są teraz bardzo częste.

Czwartek, Karowa: czekanie 3 godziny na prof. Smolarczyka, żeby podpisał skierowanie. Odsyłają mnie do domu, bo nie ma miejsc. Mam się zgłosić w poniedziałek rano. To horror kazać tyle czekać! Jakaś pani doktor:” a może do poniedziałku sprawa rozwiąże się sama?”

Sobota, telefon: Mam przyjeżdżać, bo zwolniło się miejsce na sepsie, pierwsza noc Antosia bez cycka; boję się.

Niedziela: rano dowiaduję się, że w niedziele tych rzeczy nie robią, jem śniadanie; tymczasem o 10. dr Szczecina mówi, że dziś zaczynamy indukować, czekamy na upłynięcie 6 godzin od ostatniego posiłku. Pytam się kilku osób o znieczulenie, oczywiście, co tylko chcę, zoo (400pln) czy dolargan, nie ma sprawy. Potem łyżeczkowanie pod narkozą. Od 14. do 20.30 leżę pod oksytocyną i nic. Kolacja, picie, mogę jeść i pić do 24.00 a jutro od 6. znowu oksy.

Poniedziałek: bez jedzenia i picia do 20., dwie przerwy na siku, trzy ostatnie godziny już nieżle boli, ale badanie nie wykazuje żadnego postępu. Kolacja, picie, a jutro od nowa… dr Sieńko: “możemy dać pani więcej oksy, ale wtedy dziecko urodzi się razem z macicą”. Rozmawiam z psychologiem, ryczę jak bóbr, ale dociera do mnie to co najważniejsze: to tak długo trwa i ze względu na mnie i ze względu na dzieciątko, ona tego nawet nie zauważy, mam wykorzystać te ostatnie momenty, żeby się z nią pożegnać, to natura a nie ja podjęła taka decyzję… Ja nie chcę się żegnać, to moja córeczka! Nawet teraz nie mogę o tym myśleć . Przenoszą mnie na salę porodową, spędzam noc wśród narzędzi, ktg, vacum, kleszczy, na łóżku porodowym nakrytym prześcieradłem. Czy oni nie wiedzą jak kobieta czuje się w takiej sytuacji?

Wtorek: o 6. pod język cytotek, ma pomóc, po godzinie dostaje po nim wysypki na rękach i drgawek, wszystko mija po 15 minutach. Dwa czopki rozluźniające, nie pamiętam co, i oksy. Po godzinie mam skurcze co minuta, potem przerwa wynosi 10 sek, nie jestem w stanie myśleć, nie mogę odpocząć, bo boli przez cały czas, proszę kilka razy o coś przeciwbólowego, odpowiedź jest taka: musi boleć! A potem: pani doktor gdzieś poszła a my nie możemy same decydować. Położna: ‘dziś pani urodzi, to znaczy poroni. I proszę tak nie krzyczeć, bo na korytarzu siedzą panie ciężarne, i one się boją!’ Ja za to nie boję się wcale…
Przebicie pęcherza płodowego, poród przy niepełnym rozwarciu, brak skurczy partych, bo moja córeczka jest za mała… Nie chciałam jej oglądać, bo bałam się swojej reakcji na jej zniekształcone ciałko, będę tego żałować do końca życia, chociaż Maciek mówi, że tak jest lepiej. Położna oglądala ja przy mnie, 600g, zarośnie te oczodoły, zniekształcone kończyny, brak noska….mój nieochrzczony Aniołek. Rodzenie łożyska, narkoza do łyżeczkowania, wydaje mi się, że bawię się z Antosiem w piaskownicy, za chwilę jest po wszystkim, pielegniarka pyta się z uśmiechem: “i co, poroniła już pani?” jadę na salę dwuosobową, gdzie leży nastolatka, z, jak twierdzi, zapaleniem przydawek… Dostaję pół litra oksy, i obiad. Czuję się jak po zwyczajnym porodzie, może fizycznie lepiej, ale psychicznie, szkoda gadać. Chcę być sama, nawet nie mogę popłakać… Dają mi bromergon na powstrzymanie laktacji, w środę wracam do domu z zaleceniem brania bromergonu przez 12 dni, za 6 tyg. kontrola gin, wcześniej odebrać wyniki badania hisopat po łyżeczkowaniu, za 6 tyg też wynik sekcji zwłok, do odbioru na Sobieskiego. I tak się to kończy, moje wielkie nadzieje i plany. A nie, jeszcze nie koniec: w piątek miałam telefon, że wyniki posiewu nie są najlepsze, więc pojechaliśmy po receptę na antybiotyk. Chcemy mieć jeszcze dziecko, zawsze marzyliśmy o rodzeństwie dla Antosia, trzydziestka stuka nam za rok, więc jeszcze nie tak żle… Wczoraj odebraliśmy wyniki badania krwi płodu: trisomia 13. ale z niczyjej winy, genetycznie prawdopodobieństwo wystąpienia takich wad jest zerowe. Dowiedzieliśmy się, że teraz trisomie to choroby cywilizacyjne, niestety nie tak rzadkie jakby się wydawało. Oczywiście następna ciąża ściśle monitorowana. I tyle. ”

Nie chcę pisać o tragicznych szczegółach, o tym, jak moja martwa córeczka leżała między moimi nogami podczas wstępnego badania przez położną, o plastikowym wiaderku, do którego ją włożono…

Nie chcę Cię zapomnieć, córeczko, kocham Cię, mama.

Antoś (24.11.03)