Chcialam cos o sobie napisac..

Od jakiegoś czasu jestem uczestniczką tego forum. Wiele naczytalam tu historii mam i postanowilam troszeczke napisac o sobie.

Mam na imie Ania. Lat 20. Mieszkam we Włocławku razem z rodzicami. Mam malutka 7 tygodniowa coreczke…

Początek września 2003 roku, jakieś dziwne przeczucie, brak okresu, wybrałam się z koleżanką, na wizyte kontrolna do lekarza. Najpierw badanie na fotelu, coś nie tak, potem USG. “Jest pani w ciąży”. To był szok. Zacisnęłam pięści, zagryzłam zęby, tylko po to, aby się nie rozpłakać w gabinecie. Ledwo opuściłam drzwi, a łzy same zaczeły się cisnąc do oczu. Koleżanka pyta się co się stało. Ze łzami, spokojem w głosie odpowiedziałam, że jestem w ciąży. Posiedziałyśmy chwile w samochodzie. Nie wiedziałam co myśleć. Płakać, cieszyć się?
-Gdzie cie odwieźć?
-Do Sebastiana, musze mu powiedzieć.(Sebastian – narzeczony, nie mieszkaliśmy razem i nadal nie mieszkamy)
Domofon. Załamanym głosem powiedziałam mu, aby zszedł. Spytał co się stało.
-Jestem w ciąży.
Przytulił mnie, pocieszał, że jakoś to będzie. Byliśmy przecież zaręczeni (ale nikt nie myslal o slubie w przeciagu najblizszych paru lat,bylismy tylko zareczeni, ja po liceum nie poszlam na studia, chcialam znalezc prace,on bezrobotny szukajacy pracy,mieszkajacy z matka, wiec ze slubem chcielismy jeszcze poczekac,dopoki sie nie usamodzielnimy). Chcial brac slub.Ale jak to bedzie, gdzie bedziemy mieszkac?
-Osobno, ty u siebie ja u siebie,narazie nie mamy innego wyjscia.
Niestety, slubu nie bylo.

Rodzicom nie powiedzialam o ciazy. Dowiedzieli sie jak po tygodniu trafilam do szpitala… ciaza byla zagrozona. Mama.. jest dobra,kochajaca kobieta.. Na poczatku gniew (wiadomo jak to jest), pozniej slowa otuchy “jakos to bedzie”, ojciec raz odwiedzil mnie w szpitalu. Usmiechnal sie i z usmiechem stwierdzil ze zostanie dziadkiem (choc nie wiem czy ten usmiech byl szczery).
Pierwsze tygodnie byly trudne. Zle nastroje i humory, zle samopoczucie, duzo lez, wiele udawania przed innymi, ze wszystko jest OK. Tygodnie mijaly szybko. Mama sie pogodzila ze zostanie babcia, ojciec tez, pogodzil sie z faktem, ze bede miala dziecko.
Coraz bardziej kochalam moja rosnaca fasolke w brzuszku. Kochalam mojego dzidziusia, balam sie, jakie zycie,bede mogla mu stworzyc, jakie zycie bedziemy mogli stworzyc razem z Sebastianem. Tygdonie szybko mijaly. Mama pomagala dobrac mi ubranka. Ledwo zdazylam sie obejrzec a tu juz prawie 8 miesiac ciazy. Znow trafilam do szpitala, teraz z zagrozeniem przedwczesnego porodu. Na szczescie nic si enie wydazylo. Wytrzymalam miesiac i po miesiacu, w maju (dokladnie 4 maja 2004) urodzilam sliczna coreczke. Sebastian byl przy mnie podczas porodu. Chcial tego, specjalnie zapisalismy sie do szkoly rodzenia. Ze slubu narazie zrezygnowalismy calkowicie (finanse, finanse i jeszcze raz finanse, rodzice nie za bardzo moga mi pomoc, mama na rencie, chora.. ojciec nie pracujacy, u Sebastiana wcale nie lepiej). Myslalam jeszcze ze bedziemy razem mieszkac.. ale niestety ;(
Tatus dla cory wybral imie Natalka, ja na drugie dalam jej Oliwia… Natalia, Oliwia.. mieszka ze mne i ze swoimi dziadkami. Sebastian nas codziennie odwiedza, w miedzy czasie szuka pracy (moze uda sie wkoncu, caly czas w to wierze). Nie jest nam latwo. W tej chwili jestem na urlopie macierzynskim (z poczatku ciazy udalo mi sie zatrudnic i przepracowac pol roku), po urlopie kolejny urlop – wychowawczy. Mama bardzo mi pomaga, pomimo swojej choroby. Sebastian stara sie, choc moglby postarac sie troszeczke lepiej. Natalia niedlugo skonczy 7 tygodni. Mala rozrabiara, wszystkich juz sobie pozbadla. Moi rodzice bardzo ja kochaja. Druga babcia tez jest bardzo dobra. Czesto nas odwiedza..

Teraz Natalka spi, a mnie sie wzielo na to,aby w skrocie (troche chaotycznie, za co przepraszam) napisac, cos o sobie, o Niej. Chcialabym wiecej uczestniczyc na forum.. ale chyba sie jeszcze troche ‘krepuje’ 🙁
Bede konczyc, opadam z sil, klade sie, dobra chociaz godzinka snu przed karmieniem.
Pozdrawiam

Ania i Natalia (04.05.04)