syn ma skończone 4 lata. jego zachowanie wśród rówieśśników jest conajmniej dziwne. Mały jest nadaktywnym dzieckiem, bardzo zdolnym motorycznie, kiedy miał 3 lata jeździł na wycieczki rowerowe na dwóch kółkach, świetnie gra w piłkę, szybko biega itp.
Zauważyłam, że jest bardzo niemiły zwłaszcza dla młodszych i słabszych dzieci. Niby przypadkiem ciągle coś im zniszczy, nadepnie, szturchnie a nie kiedy z premedytacją jak myśli że nie widzę potrafi uszczypnąć w buzie młodsze dziecko. robi to jakby bez powodu. w aktywnych zabawach również nie panuje nad sobą, szturcha, popycha, wada na kogoś. Był taki od małego…
dodam jeszcze, że w domu nie mam z nim problemu. nigdy nie miał buntów, nie kładł sie na ulicy, nie bił mnie, dla swojej młodszej siostry jest bardzo opiekuńczy. problem pojawia się gdy są inne dzieci. i podkreślam, że wręcz nie lubi młodszych, słabszych, do starszych ma jakby szacunek…
o co chodzi? co źle robię? sama jestem osobą o mocno temperamentną, często nerwową. czy to może mieć związek? w domu nie ma przemocy itd, jednakże często nie panuje nad sobą, krzyknę, słownie grożę. nie jest to jakies nagminne ale chyba nie należe do opanowanych mam. chyba za mało tłumaczę za wiele wymagam. czy jego zachowanie może z tego wynikać?
proszę o jakies rady. bylam u przedszkolnego psychloga, tam nie widza zadnego problemu, ja widzę…
10 odpowiedzi na pytanie: czy to agresja?
Witam,
A w jaki sposób Pani reaguje na zachowanie synka w stosunku do innych dzieci? Czy są wyciągane z takiego zachowania jakieś konsekwencję dla synka?
A może diagnoza dziecka w kierunku ADHD?
Może nie tyle ADHD, co problemy z integracją sensoryczną u dziecka.
Tak czy inaczej diagnoza 🙂
Bo trzeba dziecko w działaniu zobaczyć.
To prawda, problem sam z siebie się nie wziął. A dziecko dla umilenia sobie czasu nie zachowuje się w ten sposób. Warto porozmawiać z pedagogiem przedszkolnym, niech przeprowadzi obserwacje i pomoże zrozumieć źródło problemu.
Ja mysle ze autorka moze nie byc juz zainteresowana Waszymi odpowiedziami. Wszak od maja do grudnia szmat czasu.
Ale może inni będą? CzasamCzasami ludzie szukają odpowiedzi w rozwiązaniach innych osób. A jeśli źle robimy to niech admin zamknie wątek.
Zachowania u chłopczyka są nie tylko agresją, ale również przemocą (widać intencjonalność). Proponowałabym udać się do Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej celem diagnozy oraz ewentualnego włączenia go do grupy terapeutycznej ukierunkowanej na naukę współpracy w grupie rówieśniczej. Takie formy zajęć często przewidziane są na czas krótszy niż 3 miesiące, a mogą przynieść niespodziewanie dobre efekty.
Czy zaobserwowałaś, kiedy zaczęły się te problemy? Może jakieś wydarzenie? Z pozoru nieistotna zmiana w waszym życiu? Często agresja dziecka spowodowana jest odreagowaniem na otaczającą go rzeczywistość (tak było w naszym przypadku). Dziecko nie radzi sobie z problemami, których my nie zauważamy, a ono je przeżywa i reaguje – a to coś zniszczy, a to kogoś kopnie. W przypadku Twojego syna oczywiście skierowanie go do poradni będzie jednym z wyjść, jednak powinnaś rozmawiać z nim i pracować w domu. Kiedy on zachowuje się agresywnie powinnaś wytłumaczyć mu, że tak się nie robi i zastosować system kar. Nie powinnaś podnosić głosu rozmawiając z nim, bo to może go drażnić jeszcze bardziej i dawać przykład, który może wykorzystać na słabszych. Gdy syn będzie nieposłuszny, wyznacz mu jasne granice, których przekroczenie będzie skutkowało pewnymi sankcjami. Daj mu wybór z dwóch opcji:?Jeśli będziesz bił inne dzieci, nie pójdziemy w sobotę do ZOO? i bądź w tym konsekwentna. Odbierając dziecku możliwość wyjścia, powiedz mu, że to była jego decyzja – gdyby nie zaczepiał innych dzieci, poszlibyście dziś do ZOO. Z moimi dziećmi takie praktyki podziałały, a wieeeeeelu rad zasięgnęłam w książce “Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci? Faber i niestety nazwiska drugiej autorki nie pamiętam. – którą z czystym sumieniem polecam! 🙂
Jeśli dziecko nagle zaczyna zachowywać się wobec innych w sposób agresywny, należy poszukać przyczyny takiego zachowania. Zwykle zmiana zachowania ma gdzieś swoje źródło, może być wynikiem traumatycznego zdarzenia, bądź trudnych zmian. A może dziecko chcę zwrócić na siebie uwagę, a czasem agresywne zachowanie dziecka jest wynikiem oglądania zbyt brutalnych bajek i dziecko odwzorowuje zachowanie bohaterów, oraz w taki sposób odreagowuje negatywne zachowanie. Wiemy dobrze, że dzieci rodzą się jako czysta, niezapisana kartka, którą kształtuje życie. Agresja natomiast nie jest cecha wrodzoną. Przyczyny agresji u swojej pociechy rodzice powinni poszukiwać również w swoim zachowaniu. Pani mówi, że jest Pani osobą nerwową, często nie panuje nad sobą, a to rodzice są wzorem dla swoich dzieci. Jeżeli spory są rozwiązywane za pomocą krzyków, kłótni, obrażania się na siebie, nie należy się dziwić, że dziecko, które uczy się przez naśladowanie, zacznie postępować tak samo. Przyczyna może być też to, że dziecko idąc do przedszkola dostaje tzw.,, złote rady” typu:,, bądź grzeczny, dasz radę…”. Tymczasem ta sytuacja może dziecko przerosnąć i wyrazi właśnie agresywne zachowanie.Dziecku agresja nie przejdzie sama, ani nie wyrośnie z tego. Trzeba mu pomóc ją zwalczyć, trzeba też pamiętać,że na agresję nie można też odpowiadać agresją. Jeśli ukarzemy zachowanie dziecka, jego złość powiększy się i znajdzie ujście gdzieś indziej. Jeśli Pani chce uśmierzyć agresywne zachowanie malucha, musi zacząć od siebie. Dorośli powinni dziecku pokazać sposób rozwiązywania problemów. Musi Pani nauczyć się rozwiązywania konfliktów na drodze pokojowej bo to rodzice są wzorem dla swoich dzieci i tylko oni poprzez spokój mogą zwalczyć agresje. Wierzę, że chodź to trudne to Pani sobie poradzi.:-) Pomocne w zwalczaniu agresji mogą być,,Bajki terapeutyczne” M. Monickiej, które czyta się z przyjemnością:-)
Znasz odpowiedź na pytanie: czy to agresja?