Dziecko niepasujące do koncepcji

1. jaga Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez ania_st
   Tyle wiemy o sobie ile nas sprawdzono
   Wisława Szymborska

   Zamieszczone przez Gevalia2006
   święte słowa

   Podpiszę się.

   Odpowiedz
2. ulaluki Dodane ponad rok temu,

   Po przeczytaniu tego artykułu pomyśłam, przerosło rodziców.

   Jednak po głębszej analizie, jednak bliżej mi poglądów kantalupy niż tłumaczenia rodzicow oddających rodziców.

   A skąd ten rodzic ma wiedzieć jak będzie, jak nawet nie spróbował być rodzicem dziecka z zd?
   Czy takich dzieci nie można kochać?
   Argument dla mnie, ze inni będą inaczej na nas patrzeć, co powiedzą, itp odpada.
   Dorośli jesteśmy, przecież nie możemy żyć przez pryzmat innych ludzi.

   Zrozumiałąbym, gdyby rzeczywiście przerosło rodzica opiekowanie sie dzieckiem niepołnosprawnym, nie dał rady i szukał innych rozwiązań.

   Dziecko przecież może zachorować później, życie jest bardzo ulotne
   Też wtedy oddać?
   Może przecież mieć autyzm, inne choroby, na które zapadnie jako kilkulatek.

   Nie mnie jednak oceniać nikogo.

   Odpowiedz
3. yoko Dodane ponad rok temu,

   ja w obydwu ciążach zastanawiałam się…
   bardziej przed drugą ciążą dumałam…
   bo jedno dziecko już jest, bo zdrowe, a co jak nie będziemy mieć tyle szczęścia przy drugim…
   i tak dalej.

   empatia – słowo klucz.
   czy ja gdybym była chora chciałabym być odrzucona?
   jak ja bym się z tym czuła?
   jak wyglądałoby moje życie?
   szczególnie mocno uświadomiłam sobie, że mogę pragnąć i chcieć kochać dziecko chore gdy miałam do wyboru takie lub martwe.
   pierwszą reakcją był lęk, że nie chcę, że nawet nie ma takiej możliwości, żebym wychowywała takie dziecko, że lepiej by Go nie było:(
   a potem patrzyłam na dziecko, też w głąb siebie… i czułam, że nie ma takiej siły… że wolę mieć moje dziecko chore niż nie mieć wcale.
   bezwzględnie moje dzieci mają prawo do mojej miłości, opieki…. chyba że mój stan zdrowia mi to uniemożliwi.

   Odpowiedz
4. gacka Dodane ponad rok temu,

   Przeczytałam i targa mną.
   Chyba jednak nie rozumiem argumentów tej kobiety, chyba jednak nie znajduję w tym wszystkim jakiegoś sensownego, racjonalnego wytłumaczenia.
   Jestem na nią zła – chyba.
   Nie, nie rozumiem jej, po prostu nie rozumiem i nie chcę nawet rozumieć.
   Dla mnie to wszystko jest potwornie smutne.

   Odpowiedz
5. figa Dodane ponad rok temu,

   Moim zdaniem…

   …wszyscy jesteśmy po trosze temu winni.

   Odpowiedz
6. gacka Dodane ponad rok temu,

   Też takie myśli miałam – wynikały one ze strachu przed nieznanym. Bałam się, że zamiast pomóc choremu dziecku ja bym nad nim płakała, a to odbierałoby mi siłę do walki o lepsze jutro dla niego. Bałam się, że skrzywdzę własne, ukochane dziecko. Ale nigdy, przenigdy nie rozpatrywałam tego w kategorii czy będzie pasować do obrazka.

   Zamieszczone przez bruni
   ja w obydwu ciążach zastanawiałam się…
   bardziej przed drugą ciążą dumałam…
   bo jedno dziecko już jest, bo zdrowe, a co jak nie będziemy mieć tyle szczęścia przy drugim…
   i tak dalej.

   empatia – słowo klucz.
   czy ja gdybym była chora chciałabym być odrzucona?
   jak ja bym się z tym czuła?
   jak wyglądałoby moje życie?
   szczególnie mocno uświadomiłam sobie, że mogę pragnąć i chcieć kochać dziecko chore gdy miałam do wyboru takie lub martwe.
   pierwszą reakcją był lęk, że nie chcę, że nawet nie ma takiej możliwości, żebym wychowywała takie dziecko, że lepiej by Go nie było:(
   a potem patrzyłam na dziecko, też w głąb siebie… i czułam, że nie ma takiej siły… że wolę mieć moje dziecko chore niż nie mieć wcale.
   bezwzględnie moje dzieci mają prawo do mojej miłości, opieki…. chyba że mój stan zdrowia mi to uniemożliwi.

   Odpowiedz
7. yoko Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez Figa
   Moim zdaniem…

   …wszyscy jesteśmy po trosze temu winni.

   jakby się nie poczuwam…
   osobiście i jeśli chodzi o moją rodzinę, w której się wychowałam.

   co mi przychodzi na myśl po przeczytaniu artykułu (pewnie stronniczego) – ot, wygodnictwo.
   bo podkreślone jest nie jeden raz, że małżeństwom dość zamożnym się przytrafiło takie ‘nieszczęscie’ jak dziecko z ZD.
   I tu ewidentnie pasuje mi opinia, że nie pasowało do ich idealnego świata (jak zwał tak zwał)…
   Owszem, może psychicznie nie mogli udźwignąć, ale opisane jest to w taki sposób, że widzimy, iż nie dali sobie szansy…
   od razu kreska w miejscu ” dziecko z ZD”…

   stracili wiele…
   mam w najbliższym otoczeniu takich ludzi, ani zamożnych, ani…….korporacyjnych.
   normalni, ciepli ludzie, rodzice dziecka starszego zdrowego i młodszego z ZD ( dziś nawet dziadkowie:) )
   długo moglabym pisać jak to nas, ich głównie zmienia, ubogaca, uwrażliwia…
   owszem, dla rodziców jest to droga pod górę nijako, szczególnie w naszym kraju, ale nie żałują, że mają takie dziecko,
   nie oddaliby Jej nigdy i…….. mogłabym pisać długo…

   Odpowiedz
8. Anonim Dodane ponad rok temu,

   Dyskusje kontrowersyjne

   Zamieszczone przez ciapa
   pewnie tak
   Piszę na podstawie tego co czytam i paru znajomych, którzy mieli przyjemność

   Może są cudowne pro rodzinne korporacje
   Gdzie matka z małym/chorym dzieckiem nie burzy cukierkowego wizerunku
   Może gdzieś tam są…

   to ja na podstawie doświadczeń przedszkolnym powinnam napisać, że pedagodzy nadają się jedynie do kopania rowów

   Odpowiedz
9. ciapa Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez ewkam
   to ja na podstawie doświadczeń przedszkolnym powinnam napisać, że pedagodzy nadają się jedynie do kopania rowów

   Pisz nikt Ci nie broni 😀

   Odpowiedz
10. Anonim Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez ciapa
    Pisz nikt Ci nie broni 😀

    od kiedy tu mamy wolność słowa? 😀

    Odpowiedz
11. ciapa Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez Figa
    Moim zdaniem…

    …wszyscy jesteśmy po trosze temu winni.

    Myślę Figa, ze dopiero bezpośrednie, pozytywne doświadczenie może ludzi nauczyć hmmm najpierw tolerancji potem akceptacji

    Sama pamiętam siebie jako przerażoną studentkę w kontakcie z niepełnosprawnymi ile stereotypów – gdzieś tam zakodowanych przez społeczeństwo musiałam przełamać
    Słowo klucz – integracja
    Cieszę się, że moja córka chodzi do żłoba z dzieckiem z ZD i uczestniczy ze mną w zajęciach z dzieckiem z autyzmem 🙂

    Odpowiedz
12. qr-chuck Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez ciapa
    pewnie tak
    Piszę na podstawie tego co czytam i paru znajomych, którzy mieli przyjemność

    Może są cudowne pro rodzinne korporacje
    Gdzie matka z małym/chorym dzieckiem nie burzy cukierkowego wizerunku
    Może gdzieś tam są…

    Nie rozumiem…
    Pracuję w drugiej już korporacji (w pierwszej ponad 10 lat, teraz już 2,5).
    Obie duże, mające kilkaset tysięcy pracowników rozsianych po całym świecie.

    Nie ma tu żadnych “cukierkowych” wizerunków.

    Są ludzie różni – niektórzy ładni, niektórzy brzydcy, zdrowi, chorzy… Liczebność dzieci od 0 do 17 (naprawdę jest taki jeden rekordzista). W różnym wieku.
    I jakoś żyją, pracują.
    Nie robimy cyrków typu idealne zdjęcia idealnych rodziców z idealnymi dziećmi. Ale sporo ludzi ma zdjęcia dzieci przy biurkach, albo laurki/obrazki “dla mamy” “dla taty” (szczególnie takie przedszkolne, potem już nie są takie fajne 😉 – mówię o rysunkach nie zdjęciach). Ale nie wszyscy. Jak ktoś chce to ma. Przymusu nie ma…
    Są też pikniki rodzinne, w poprzedniej firmie była choinka dla dzieci. Różne dzieci przychodziły. Oczywiście spotykamy się poza pracą, ale zależy to bardziej od sympatii między rodzicami a nie od “jakości” (że się tak dosadnie wyrażę) dzieci…

    Korporacja jest taka jak ludzie w niej. Jak się zbierze grupka paniuś to się będą rozczulać nad ładnymi dzieciaczkami, a czuć się zażenowane chorymi to taka będzie korporacja. Tak samo może się taka grupka zebrać przy piaskownicy, nie tylko w pracy. I już.

    Odpowiedz
13. ciapa Dodane ponad rok temu,

    Chodziło mi o politykę korporacji, nie ludzi w niej pracujących

    Odpowiedz
14. qr-chuck Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez ciapa
    Chodziło mi o politykę korporacji, nie ludzi w niej pracujących

    To chodzi o to żeby zarobić.

    Oczywiście wymyślane są “misje”, “cele” itd., ale to trochę dla picu ;).

    “Oczywiście” trafił mi się kiedyś szef, któremu się wydawało, że mamy być wszyscy młodzi zdrowi i piękni. A ciąże i choroby należy ukrywać.
    Był to naprawdę inteligentny facet, bardzo dobry merytorycznie, ale on już ludzi do zarządzania nie dostanie… Przynajmniej nie w tej korporacji gdzie go jako szefa pamiętają (chociaż jak mu się 2 dzieci rok po roku sypnęło to trochę zmienił nastawienie ;)).

    Odpowiedz
15. figa Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez bruni
    jakby się nie poczuwam…

    Nie wątpię, przecież do tego trzeba trochę umiejętności krytycznego spojrzenia na siebie.

    Odpowiedz
16. figa Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez ciapa
    Myślę Figa, ze dopiero bezpośrednie, pozytywne doświadczenie może ludzi nauczyć hmmm najpierw tolerancji potem akceptacji

    To prawda, jednak…
    Myślę, że niektórych ludzi nic niczego nie nauczy.
    Myślę, że wpływ na takie postawy jak w arcie, ma nie tylko brak tolerancji, zrozumienia i akceptacji dla ludzi chorych – ma tez brak akceptacji czy choźby pozostawienia w spokoju ludzi INNYCH. Wszelkiej inności – czy to ze wględu na urodę, tuszę czy szmergla na punkcie operacji plastycznych – po prostu inności.
    Swoja postawą, tym jak i do kogo się wypowiadamy, co mówimy, jak szafujemy ocenami, brak szacunku dla uczuć innych, nawet prowokacje typu “zlotowy kibel” (który ładnie pokazał jak dla fanu mozna sobie popomiatać samopoczuciem innych uczestniczek forum, przy całkowitym braku przeprosin czy jakiegokolwiek sensownego wyjaśnienia), ogól naszych zachowań ma wpływ na to, że zawsze w każdej grupie społecznej są osoby, które nie chcą, nie mogą lub boją się konfrontować z takimi nieprzychylnymi, obserwowanymi na co dzień u ludzi postawami czy zachowaniami.

    Odpowiedz
17. alice82 Dodane ponad rok temu,

    Panie moderatorze już się ogarniam
    jesuu jak na tym forum stresują ludzi

    Odpowiedz
18. goracakawa Dodane ponad rok temu,

    Drogie Panie

    Nie wiem o co Wam chodzi i nie chę wiedzieć – proszę przenieście się na Priv lub odrębny temat.

    Problem poruszony w pierwotnym temacie nie zasługuje na to.
    Uszanujcie to.
    Ja cały czas myślę o tych dzieciach….

    Odpowiedz

• « Poprzednie
• 1
• 2

Znasz odpowiedź na pytanie: Dziecko niepasujące do koncepcji