dziękuję Wam

Moje Kochane!
Długo zastanawiałam się co napisać, jak Wam podziękować, jak wyrazić swój ból, radość, troskę i wreszcie ogromne szczęście. Aby to wszystko zrobić po prostu brakuje mi słów. Zacznę może od tego, co czułam, gdy po raz pierwszy w tym roku zawalił mi się świat… & lutego zmarł mój ukochany tatuś. W grudniu pisałam post, że oddałam swoje marzenia o dzidzi, żeby tylko on mnie nigdy nie zapomniał. Wtedy jeszcze bałam się, że jest chory na Altzhaimera. Zła diagnoza lekarska. Wspierałyście mnie, modliłyście się o zdrowie taty, a on powoli z dnia na dzień odzyskiwał uśmiech i radość życia. Wydawało się, że już wszystko będzie już dobrze, gdy… tata z każdym dniem zaczął słabnąć… Wszyscy podejrzewaliśmy u niego wylew, ponieważ miał bezwładną prawą część ciała. 2 lutego pojechaliśmy do szpitala. Nie chciał tam jechać. Ale tylko mi to powiedział. Zmieniałam temat rozmowy, bojąc się, że za chwilę się rozpłaczę, a tego bardzo nie chciałam. Pocieszałam go, że wszystko będzie dobrze, że ja mam wolne i będę go codziennie odwiedzać, że za kilka dni wróci do nas… W szpitalu poznałam prawdziwą służbę zdrowia! Czekaliśmy kilka godzin w izbie przyjęć na lekarza i nikt się nami nie zainteresował! W końcu przyszedł pan doktor, porobił badania – kolejne godziny spędzone w poczekalniach – i wreszcie diagnoza… guz mózgu! To wszystko było ponad moje siły. Tata dostał miejsce… na korytarzu. Trudno – takie warunki. Bardzo mu się to nie podobało, ale przecierpiał. Siedzieliśmy przy nim dość długo, ale musieliśmy jechać do domu po poduszkę i sztućce, bo jak się okazało – pacjenci muszą o to zadbać we własnym zakresie. Przyjechałam już tylko ja z mężem, bo mama była bardzo zmęczona i nie chciała przy tacie płakać. Siedzieliśmy i gadaliśmy o golonce i piwie, o tym, co zrobimy, jak wróci do domu… Przytulił mnie tak mocno a ja z płaczem powiedziałam jak bardzo go kocham. Teraz już wiem, że było to ostatnie kocham w jego życiu. Tata powiedział, że też bardzo mnie kocha i mamy się zająć mamą. Bardzo się bał. Wieczorem miał mieć biopsję. Nic nie wskazywało na to, że po tym jakby się wydawało prostym zabiegu… już się nie obudzi. Dowiedziałyśmy się o tym następnego dnia rano, gdy lekarz oświadczył, że tata umiera. Zemdlałam. Zawalił mi się świat. Nie mogłam jeść, pić, uśmiech już dawno znikł, a ja pogrążałam się w moim szklanym labiryncie, z którego jak wtedy myślałam nie było wyjścia. Wy w tym czasie modliłyście się za mojego tatę, wspierałyście mnie bardzo, za co będę Wam wdzięczna do końca moich dni. I stała się rzecz dziwna. Dokumentnie zrezygnowana raptem zaczęłam już jako jedyna wierzyć. Gdy lekarze odbierali nam nadzieję, mówiąc, że nie ma już sensu jej mieć, ja coraz mocniej wierzyłam, że tata żyje i będzie żył. Teraz wiem, że jego cząstka żyje we mnie… wtedy o tym jeszcze nie wiedziałam. Gasł na moich oczach z dnia na dzień, ale jego puls reagował na moją obecność, moje słowa, nikt inny nie miał w tych dniach takiego wpływu. Moja miłość trzymała go przy życiu przez prawie tydzień. W sobotę wieczorem powiedziałam mu, że chyba noszę jego wnuka i żeby zabrał go a sam żył. Nie chciał. Trzy godziny później skonał. Później historia potoczyła się jak w dziwnym, strasznym filmie. Najpierw ogromna radość, kiedy na teście po raz pierwszy w życiu ujrzałam to, czego tak dawno pragnęłam, potem na drugi dzień krew, a kilka dni później szpital. Opiekę miałam wspaniałą. Takich pielęgniarek nigdy nie widziałam. Takie jak z filmu „Na dobre i na złe”. Codziennie zdawałam Wam poprzez smsy relację jak się czuję i jak się ma maleństwo. I znowu się nie zawiodłam. Tony gratulacji, miłych słów spływały do mnie. Wyszłam ze szpitala, ale nie długo cieszyłam się wolnością. W niedzielę zabrało mnie pogotowie. Krwi było już sporo i była żywo-czerwona. Płakałam. W poniedziałek usłyszałam coś, co usłyszała niejedna z Was. Poznałam ból i rozpacz matki, która traci upragnione dzieciątko. I znowu świat się załamał. Odechciało mi się żyć. Mówiłam, nie zabiją go, prędzej zabiją mnie, będę walczyć o to dziecię jak lwica o swoje małe, będę walczyć do końca! Dzięki bambamkowi znałam Wasze myśli, wasz smutek, pocieszałyście mnie. Jeszcze nigdy tyle dla tylu osób nie znaczyłam. To wasze modlitwy, słowa, łzy dały życie mojemu maleństwu, to Wy je uratowałyście. Tak bardzo go pragnęłam, ponad wszystko… teraz wiem, że nie można czegoś chcieć ponad wszystko, bo można stracić coś innego, równie bardzo cennego. Mam lęki o życie dzidziusia, o jego zdrowie, ale takie same lęki ma każda z nas. Jednak przysięgam Wam, że zrobię wszystko, aby to dziecię przyszło na świat całe i zdrowe. Zrobię to dla Was i mojego tatusia. Dziękuję Wam za wszystko. Jesteście prawdziwymi przyjaciółkami. Dostawałam od Was tyle ciepła, tyle dobra każdego dnia. Teraz będę rzadziej gościć na forum, ponieważ nie mam jeszcze w domu internetu. Ale obiecuję modlić się za Was i myśleć o Was każdego dnia. Wszystkie będziecie wspaniałymi mamusiami. Zobaczycie, Wasze dobro zostanie wynagrodzone. Jesteście kochane. Dziękuję Wam za to, że jesteście.

radosna erica