Taka sobie sytuacja:
Dziadek dał dziecku karmnik.
Karmnik został powieszony za oknem, ziarenka są sypane, słoninka też jest.
Sześciolatek codziennie wypatruje ptaszków, ale mija kilka dni, a ani pół ptaszka nie przyleciało.
Dziadek dzwoni do wnuka z pytaniem jak tam karmnik, czy dużo ptaszków, czy bardzo głodne itd.
Na to chłopczyk, że: dziadku! ale fajnie! mnóstwo ptaszków codzień, i taakie głodne są, i sypię im i sypię ziarenka, a one wciąż głodne!
Chłopczyk na pytanie, czemu powiedział nieprawdę, odpowiedział, że dziadziowi byłoby przykro, gdyby powiedział, że wcale nie ma ptaszków.
Cieszyłybyście się, że Wasze dziecko takie empatyczne, czy jednak porozmawiały o mówieniu nieprawdy?
6 odpowiedzi na pytanie: Empatia na wyrost? Taki sobie dylemacik ;)
normalnie zrobiłabym pogadankę, ale w takich okolicznościach nie wiem…
bardzo mądrego synka masz Bea 🙂
My byśmy porozmawiały o mówieniu nieprawdy.
W naszych oczach nic nie usprawiedliwia ściemki na zawołanie 😉
Moim zdaniem to rzeczywiście bardzo mądry chłopczyk, ale nie mój, niestety 😉
Rzadko się chyba zdarza w ten sposób myślący sześciolatek…. W ten sposób myślący o innych…
Figa, ale o mówieniu nieprawdy w ogóle, czy w tym konkretnym przypadku?
Bo jakoś nie mogłabym nazwać tego ściemką, dziecko martwi się o samopoczucie dziadka, nie?
To podobnie jak “ściemniać” ofiarodawcy na temat nietrafionego prezentu.
Mam dziecko w wieku lat niemal siedmiu.
Jest wybitnie empatyczne, wierz mi.
Ale kłamstwo to kłamstwo,
nie czas jeszcze na zawiłości “dobrych” i “złych” kłamstw.
To dobra sytuacja aby wyjaśnić dziecku, że o uczucia dziadka można zatroszczyć się inaczej, nie kłamiąc
i takie rozwiązania promować.
W bardzo analogicznej sytuacji własnie odbyłyśmy z P. pogadankę na temat kłamstwa.
Bardzo cenię sobie ematię,
o ile testy nie kłamią mam jej zdecydowanie w nadmiarze,
ale kłamstwo jest kłamstwem i dziecko powinno moim zdaniem to wiedzieć.
A jeszcze jeśli umie skłamać o tak, z palca (niezależnie od okoliczności)
i jeszcze się w to angażuje emocjonalnie i emocjonująco opowiada nieprawdziwe rzeczy
to moim zdaniem jest to powód do interwencji a nie dumy 🙂
Ja tak sobie zawsze myślę,
że za chwilę może się zdarzyć tak,
że mama nie dowie się, że mały ma poważne problemy w szkole,
bo przecież nie chciał, żeby mamie było przykro 😉
Przyznaję Ci rację 🙂
Znasz odpowiedź na pytanie: Empatia na wyrost? Taki sobie dylemacik ;)