Historia Zosi

Witajcie Dziewczyny!!!
Będzie długo! 😉
Chciałam się z Wami podzielić moimi doznaniami z porodu 🙂
Zacznę od tego, że przez całą ciążę byłam przekonana, iż urodzę chłopca (miałam nawet wybrane imie dla niego- Maksymilian) i niesamowicie mnie moje dzieciątko zaskoczyło… Mam śliczną dziewczynkę Zosię, która przyszła na świat 7 listopada (PTP 6).
A było to tak…
5 listopada (niedziela) wieczorem odechciało mi się jeść, co biorąc pod wzgląd mój stan nie było zbyt normalnym objawem 🙂
Kręciłam się z miejsca na miejsce niezbyt wiedząc co z sobą robić. Na poniedziałek miałam umówioną wizytę u lekarza, żeby podjąć ewentualna decyzję CO DALEJ??? i z tego wszystkiego miałam problemy z zaśnięciem.
6 listopad (poniedziałek)
Poszłam do ginekologa, który po zbadaniu mnie stwierdził, iż to już pora!!! Pojechałam jeszcze do domku zabrać spakowane od miesiąca torby dla siebie i dzidziusia i obraliśmy z moim Misiem kierunek SZPITAL.
Na miejscu (ok.godz.12.30) pani położna w trakcie wywiadu podłączyła mi KTG. Później przyszedł mój lekarz, który na całe szczęście akurat miał dyżur i mnie ponownie zbadał przy okazji zakładając mi tabletkę CYTOTEC. Po tym miało niby wszystko “ruszyć”. Owszem po czasie zaczęły się dosyć konkretne bóle i tylko marzyłam, żeby ta tabletka wystarczyła na sfinalizowanie całej 9-miesięcznej sprawy… Niestety tak się nie stało, więc dostałam jeszcze zastrzyk z BUSCOLIZYNY. I po tym niby coś znowu zaczęło postępować. A była to godzina ok.19.
Wię chodziłam, chodziłam i jeszcze raz chodziłam, aż tu nagle (!) godzina 3 nad ranem już następnego dnia (7 listopad) wszystko minęło 🙁
Cóż biedna miałam robić? Poszłam spać, żeby wypocząć przed dalszą częścią, która miałam nadzieję nastąpi szybko 😉
Godzina 8 rano
Leże na szpitalnym, okropnym łóżko i w pewnym momencie coś jakby strzeliło we mnie. Wstaję i czuję dziwne ciepełko na udach… Jest!!! Hurra!!! Wody mi odeszły. Potem to już naprawdę szybko poszło. Pochodziłam, pochodziłam i o 9.30 wylądowałam na porodówce. Tam jeszcze trochę pospacerowałam z niesamowitymi bólami z krzyża (położna przyniosła mi piłkę do skakania, ale to niestety nie ze mną te numery 🙂 bo dla mnie to przekleństwo i tylko cudem piłka nie wylądowała za oknem. o godzinie 10.20 położyłam się nałóżko i przy czwartym bólu partym o godz.10.40 moja niespodziankowa Zosieńka przywitała świat cudownym okrzykiem łłłłaaaaa…. Waga 3250 g, wzrost 55 cm, pkt 10. Dziewczynka na medal 🙂
Podsumowując:
-bałam się cholernie
-czekałam z niecierpliwością
-UDAŁO SIĘ I NIE BYŁO TAK ŹLE!!!
Teraz mój Aniołek ma już miesiąc i 4 dni, a ja jestem szczęśliwą mamą i nawet nie pamiętam jak to bolało 😉
Uprzedzałam, że będzie długo
Pozdrawiam i czekam na wasze historie
PS.Każdej kobiecie życzę tak szybkiego i udanego rozwiązania

Fasolka23