Jak GOHA rodziła Dareczka…

Nareszcie się jakoś zebrałam, że by opisać swój poród. Przecież Wam obiecałam, prawda
Wieczór minął spokojnie i nic nie zapowiadało tego co miało nadejść. Mężulek był w kinie, a ja spotkałam się z naszą forumową koleżanką, z którą nie mogłyśmy się nagadać. {usmiech}

Zaczęło się o 2.00. Poczułam skurcz, który mnie obudził i miłe płyące ze mnie ciepełko. Nie chciałam zalać łóżka więc zacisnęłam nóżki i poprosiłam męża żeby przyniósł ręcznik oraz rękawiczki z paierkiem lakmusowym (musiałam się upewnić czy to wody!!). Oczywiście papierek zabarwił się na granatowo. Mąż zasnął jak kamień, a ja włączyłam forum i napisałam Wam, że odeszły mi wody. Później przypomniało mi się, że mam niewydepilowane nogi i że nie mogę urodzić z takim agrestem na odnóżach!!! Popędziłam do łazienki i zrobiłam ze sobą porządek!!!
Zadzwoniłam do mojej położnej, która kazała wziąć 2 NO-Spy i iść spać. Ale jak się tylko położyłam zaczęły się skurcze, które spać nie pozwalały. Wzięłam więc notesik, zegrek i notowałam ich częstotliwość. Okazało się że są co 3-4 minuty i są na tyle silne, że muszę włączyć się z oddychaniem. Obudziłam męża i powiedziałam, że nie megę mu zrobić kanapek tak jak mówili w szkole rodzenia bo co 3 minuty mam skurcze i trochę by to trwało. Mąż wyszykował się wieć sam, dopakowalismy torbę i po godzinie zadzwoiniłam do położnej ponownie. Kazała wziąć pół godzinny prysznic i jechać do szpitala. Była 5.00. Na szczęście w Warszawie o tej porze jest puściutko na ulicach więc szybciutko byliśmy w szpitalu. Izba przyjęć. Rutynowe badania, podłączanie do KTG. Po 10 min pani stwierdziła, że mam minimalną czynność skurczową, na co ja jej odpowiedziałam, że chyba nie bo czuje TE surcze i są co 3 minuty!! Już chciała nas odesłać do domu, ale na szczęście pojawiła się moja położna. Okazało się, że pani za wysoko umieściła czujnik pomiaru (moja macica była już niżej!!!). Oczywiście zaraz wyszło, że moje skurcze są właściwe, książkowe. Rozwarcie na 4 palce!!! Poprzednie badanie prze panią z izby przyjęć wykazało tylko na 1!!!!
No więc koszulka, wywiad, ubieranie męża. Sale porodowe załadowane. Czekając na łóżko słyszałam tylko jęki i krzyki pozostałych rodzących, ale że moje skurcze pokrywały się z ich krzykami jakoś mi to nie przeszkadzało. Oddychałam więc stojąc na korytarzu. Na szczęście znalazła się dla mnie sala i to 1 osobowa. Niestety zaczął mnie boleć kręgosłup. Troszkę chodziłam, próbowałam piłki, ale wtedy krzyż bolał jeszcze bardziej. Wolałam więc kucać. Nie pozwoliłam się dotknąć mężowi, który chciał mi ten kręgosłup wymasować. Kolejne badanie rozwarcie na 7 cm i moje pytanie w zasadzie retoryczne “to już się nie załapię na ZOO, bo ja bym bardzo prosiła ze względu na kregosłup. No i okazało się że się nie załapię!!
Poszłam siusiu i poczułam bóle parate. Niestety piłka mi nie pomagała, pozostało kucanie. Bóle parte trwały i trwały, bo główka w kanale się cofała i skurcze były za krótkie, starczało zaledwie na dwa parcia. Podłączono oksytocynkę i jakby się poprawiło. Traciłam siły. Mąż przypominał “tylko nie nabieraj powietrza w policzki, nie w policzki”. Czego oni ode mnie chcą pomyślałam, przecież tak się staram. Położna każe się trzymać za kolana a nie za kostki, każe przeć. Chciałam im powiedzieć żeby się ode mnie odpieprzyli bo wystrczająco mnie boli!!! Zaczęłam trochę pojękiwać, ale wtedy traciłam oddech i tak mnie zaczęło boleć, że wolałam zostać przy oddychaniu. (Piszę to w skrócie, bo części rzeczy nie pamiętam).
W końcu przyszło więcej osób, przerobili moje łóżko. Pomyślałam, że to juz nie długo i że to dobrze, bo mój kręgosłup zaraz mi pęknie. Nie pamiętam ile razy parłam “na poważnie”, cięcie krocza tylko słyszałam, a pózniej poczułam jak przeszła główka (ogromny wysiłek) a reszta się wylała ze mnie. Położyli mi na brzuch granatowe, cieplutkie… moje ukochane dziecko. Moje perwsze słowa “ale mnie wymęczyłeś syneczku…” Oczywiście się popłakałam!!! Wzruszenie ogromne!!! Była 8.50.
Niestety zaraz zaczęłam chlusatć krwią więc położna szyko odcięła pęppowinę, oddała dziecko lekarzom i poprosiła męża by poszedł do synka. Mi kazali szybko rodzić łożysko. To już pestka, ale zupełnie nie miałam na to siły. Okazało się że wyszło nie w całości. Uśpili mnie i wyłyżeczkowali, niestety nie mogli zatamować krotoku i w dodatku stwierdzili,że popękała szyjka. Zaczęło się szycie. Obudziłam się już i jeczałam z bólu prosząc by mi dali spokój. Szycie szyjki bolało BARDZO!!!
Przez cały poród nie otworzyłam oczu, bo się bałm tego co zobaczę.

Wpuścili do mnie męża, okazało się że trwało to 2 godziny. Mówł mi ze łzami w oczach że mamy pieknego syneczka, a ja co prawda słyszałam, ale traciłam przytomność.Zaczęło spadać ciśnienie. Było mi zimno i chciało mi się spać.
W tym momencie dostawiono do mojej sali jeszcze dwa łóżka. A za chwilę je stamtąd, razem ze mną wywieziono na korytarz. Nie ma wolnych sal, trzeba opuścić salę porodową. Będziemy leżeć na korytarzu no chyba, że zdecydujemy sie na salę komercyjną. Mój mąż bez wahania powiedział że oczywiście, bo przeciez nie będziemy leżeć na korytarzu.

Co do szpiatala… to już zupełnie inna bajka. Opiszę nieco później, bo długo by opowiadać…

Syneczek jest cudowny. Traz kiedy mam już pokarm i mały się najada, zaczyna dłużej sypać. Poza tym jest pogodny.

Najbardziej ma przerypane tatuś, który musi sie nami i domem całym zajmować, bo jestem bardzo słaba. Poza tym dzielnie się spisał podczas porodu. Nie wyobrażam sobie jabym dała radę bez niego… on był najważniejszy… i przez to że cały czas świadomy, przezył to najbardziej… Było to ważne wydarzenie w NASZYM związku… życiu… Teraz staramy się odnaleźć w naszym nowym, stojącym na głowie świecie i wspaierać, stanowić zespół…

Podsumowując, mój poród był szybki i sprawnie poszedł. Każdej życzę takiego, oczywiście bez tej końcówki!!! Ból??… Nie pamiętam…

Pozdrawiam
GOHA i Dareczek
02. 04. 2003