Witam wszystkie forumowiczki i serdecznie zapraszam do przyłączenia się do akcji “Kocham. Nie daję klapsów” – [Zobacz stronę]
Czas uświadomić jasno i wyraźnie, że klaps również jest biciem, a kampanie “Kocham. Nie biję” czy “Dzieciństwo bez przemocy” uznać za skierowane nie tylko przeciw maltretowaniu dzieci, ale też przeciw stosowaniu wobec nich jakiejkolwiek przemocy.
Granica między społecznie akceptowanym sposobem karcenia dzieci, jakim jest tzw. “klaps”, a ewidentnym krzywdzeniem dziecka, jest zbyt cienka, byśmy mogli pozwolić na istnienie “furtki” do nadużyć.
Zero tolerancji dla klapsów, bo klaps to też bicie.
Strona 6 odpowiedzi na pytanie: Kocham. Nie daję klapsów.
Babcia wsciekle syczala nakazujac spokoj. Ja tez pamietam za moich dzieciecych czasow, ze kiedys skakalam sobie miedzy lawkami i ksiadz zwrocil uwage moim rodzicom. Jak bylismy w PL na pasterce, to dzieciaki raczej spokojnie w kosciele siedza. Tylko moje jakies takie rozbrykane… No, ale to nie tylko w kosciele. Zauwazam to zjawisko wszedzie doslownie. Za Amaia to juz nie nadazam, tak szybko biega.
A moze nie? Nasz ksiadz do dzieci pozytywnie nastawiony, tylko ludzie glupi. On wrecz mowi, ze jesli nie teraz, to kiedy te dzieci maja sie nauczyc do kosciola chodzic? W sumie ma racje, tylko ja sie tak glupio czuje skupiajac na sobie uwage wszystkich.
A co do wtracania sie, to tez nie cierpie tego.
Ale ostanio mialam ochote sama sie wtracic. Otoz bylam w Jordanii, srodek nocy, lotnisko w Ammanie, pelno ludzi, loty do innych krajow arabskich. I w poczekalni pelno kobiet z malymi dziecmi. Niektore grzeczne, ale nie wszystkie. I te kobiety same z problemem, bo mezowie, niedaleko stali, sie nie poczuwali. Mialam ochote pomoc takiej jednej, z blizniakami, bo sie dzieciaki jej rozbiegiwaly, rozbieraly, ale nie bylam pewna, czy moja pomoc bedzie dobrze przyjeta…
Znasz odpowiedź na pytanie: Kocham. Nie daję klapsów.