MÓJ PORÓD – nic strasznego :)))

Przekonałam się, jak ważne jest pozytywne nastawienie… Nie bałam się porodu. Wręcz przeciwnie – nie mogłam się doczekać końca ciąży! I może dzięki temu wcale nie było tak strasznie…

Cały poród (od pierwszych skurczy) trwał 11 godzin (od 1:00 w nocy), ale z tego tylko 4 godziny spędziłam na porodówce i tylko te cztery godziny były jako tako bolesne. Piszę “jako tako” – bo to naprawdę nie był żaden dramat. I na dodatek wszystko postępowało w zadziwiająco szybkim tempie, aż położna nie mogła uwierzyć. Ale po kolei.

W nocy obudził mnie ból brzucha, trochę przypominający bóle miesiączkowe, ale rozlewający się na cały brzuch. Mój mąż, Tomek, dopiero kładł się spać, więc oznajmiłam mu, że tej nocy chyba sobie nie pośpi… Uśmiechnął się tylko, rzekł coś w stylu: “Tak, tak, który to już raz zaczynasz rodzić…?”, odwrócił się na drugi bok i poszedł spać…
Skurcze co 7, 10 min… Bez sensu już jechać na porodówkę – pomyślałam, że poczekam, aż będą co 5 min i dopiero zaczniemy się zbierać. Próbowałam zasnąć, ale jakoś mi to nie wychodziło… I tak doczekałam do 6:30 – nic się nie zmieniło, ani częstotliwość, ani siła skurczy. Ale obudziłam Tomka, spokojnie ubraliśmy się, on zjadł śniadanko i przed 8:00 byliśmy w szpitalu.

Badanie na wstępie – 2-3 cm rozwarcia i od razu rozczarowanie – no bo jak to? Skurcze od 7 godzin, a tu nic nie poszło do przodu?? (tyle miałam dzień wcześniej na monitoringu). Ale poszłam grzecznie na górę, podłączyli do ktg, ogolili, wsadzili jakieś czopki (przy czym nikt nie raczył mnie poinformować, na co to), lekarz orzekł, że już są 4 cm, zbadał i… kazali nam poczekać na korytarzu, bo sala porodu rodzinnego była zajęta i nie było drugiej położnej do odebrania porodu! Ponad pół godziny spędziłam na ławce w holu, zła i zdezorientowana. Skurcze już były co ok. 5 min, bolesne, ale bez przesady. Ok. 9:00 “przerzucili” nas na salę ogólną i tam mieliśmy poczekać na decyzję – co dalej. Położne przychodziły i przypominały: chodzić, bo to przyspiesza poród! Ale ja nie miałam siły ani ochoty… cały czas leżałam na kanapie ;). Mimo to już ok. 10:00 lekarz stwierdził 7 cm !! Nie mogłam uwierzyć, że to wszystko tak szybko postępuje. Zaraz po tym przeszliśmy wreszcie do sali porodów rodzinnych. W rogu zauważyłam prysznic – i już do końca pierwszego okresu porodu nic nie było mnie w stanie wyciągnąć spod ciepłej wody 🙂 To naprawdę pomaga, skurcze stały się ledwo co wyczuwalne!!

Ok. 11:00 – 10 cm… Już??? To kiedy to zacznie tak bardzo boleć?? Okazało się, że dopiero miało zacząć – dla mnie najgorsze z tego wszystkiego było parcie, na które zupełnie nie miałam siły (kiepska kondycja, nie ma co ;)). Położna pozwoliła mi trochę poprzeć pod prysznicem, a po ok. 20 min wróciłam na łóżko. Zjawił się lekarz, przyszły też jakieś panie (Tomek mi wyjaśnił, że jak one już tu są, to niedługo urodzę – okazało się, że to były pediatrzyce).
I ostatni wysiłek… Ja cała mokra, ledwo żywa (w pewnym momencie myślałam, że stracę przytomność…), ale parłam tak mocno, jak się dało. I dalej pamiętam tylko, że jak pojawił się łepulek, to wszytkie te panie rzucił się na niego jak sępy. Przy następnym skurczu urodziłam moją Hanię…

21 lipca, o godzinie 11:52.

Po urodzeniu łożyska ledwo dowlekłam się na kanapę, ale już po godzinie wstałam, przystawiłam małą do piersi, potem umyłam się, zjadłam szpitalną zupkę i zaczęłam dzwonić do znajomych 🙂 Nie nacinali mi krocza, założyli tylko 3 małe szwy, więc czułam się dość dobrze – sama wstałam i poszłam piętro wyżej na oddział poporodowy. Położne były bardzo zdziwione – tak szybko?? I nie potrzeba wózka??

Tomek był ze mną cały czas i bardzo mi pomógł. Podawał wodę, ręcznik, pocieszał, że dobrze mi idzie, a nawet nadstawiał swoją głowę, żebym miała za co się zaprzeć w czasie parcia 🙂

Nie było tak źle. Grunt to dobre nastawienie! Wszystkim przyszłym mamusiom życzę co najmniej takich porodów, jak mój.

pozdrawiam serdecznie

Asia i mała Hania