Moja historia – na pocieszenie

Dawno tu nie zaglądalam… Dzięki temu forum przetrwałam najgorsze chwile po stracie mojego dziecka. 2 lata temu 16 lutego2004 straciłam moje dziecko, ktoś mógłby powiedzieć że to był zaledwie 7 tydzień i pewnie nie zdażyłam się za bardzo przyzwyczaić do ciąży – nic bardziej błednego! Kochałam to dziecko z całych sił od chwili gdy zobaczyłam na teście 2 kreseczki. Właściwie nie wiadomo do dziś co było powodem poronienia. Ale ja mam swoje podejrzenia. Tu na forum naczytałam się wiele, i posłuchałam dobrych rad, na własną rękę zrobiłam troche badań i wyszły mi przeciwciała tarczycowe, za niski progesteron i za wysoka prolaktyna. Oczywiście wszyscy lekarze mówili że hormony mieszcza się w normach więc wszystko ok, a drugiej ciąży jak nie było tak nie było. Aż w końcupo roku prób znalazłam odpowiednia lekarke która patrząc na moje wyniki odrazu powiedziała czego za dużo czego za mało. I w pierwszym cyklu z bromergonem zaszłam w ciąże, oczywiście już wiedzialam że progesteronu mi brakuje więc odrazu zaczełam brac duphaston. Bałam się strasznie czy i ta ciąża nie skończy sie poronieniem. Prosiłam mojego Aniołka żeby się modlił za swojego braciszka lub siostrzyczke. I stało się! 3.02.2006 urodziłam cudowną córeczkę, Maję. Nie mogę się nią teraz nacieszyć. Dziewczyny piszcie o wszystkim co was boli, o swoich dzieciach, o tęsknocie za nimi, to naprawdę pomaga. Ja poznałam tu na forum kilka wspaniałych dziewczyn. Zaprzyjaźnilam się zwłaszcza z 2 z nich, ktore w tym samym czasie stracily dzieci a teraz wszystkie 3 jesteśmy mamami i nasze dzieci urodziły się w podobnym czasie. Pamiętajcie żeby wiele czytać, i naprawde na właśną rękę szukać przyczyny śmierci dzieci bo lekarze nie zawsze się tym przejmują. Zyczę wam żebyście jak najszybciej przeniosły sie na forum dla starających się o dziecko a potem dla oczekujących. Ja nigdy nie zapomnę mojego pierwszego dziecka, zawsze będe je kochać i myślec o nim, no i bardzo tęsknie za moim Aniołkiem, ale wierzę że będzie mi łatwiej umierac mając świadomośc że spotkam tam po drugiej stronie moje Kochanie. Teraz mam Majusię, cudowną śliczną istotke która potrafi już cudnie się śmiać i straszliwie głośno wrzeszczeć, i gdy tak patrze na nia caly czas zastanawiam się jakby wyglądał mój Aniołek, czy byłby do niej podobny…
Kochajcie swoje dzieci, pamiętajcie o nich i myślcie o nich często ale z radością, nie ze smutkiem, cieszcie się tym że byly chociaż przez chwilkę z wami, wiem że to trudne ale trzeba się cieszyć bo te dzieci patrzą na nas i jeśli my będziemy płakać to im też będzie smutno i źle. Czasem jak Maja się gdzieś zapatrzy i uśmiech się to mam wrażenie jakby patrzyła na swoją siostre lub brata Aniołka, i wierze że takie maluszki potrafią widzieć i rozmawiac z Aniołkami.
Naprawdę z calego serca życzę wam powodzenia, nie załamujcie się walczcie. A jeśli ktoś chciałby zobaczyć Maję to zapraszam: [Zobacz stronę]
Magda +Maja (3.02.2006) +Aniołek (16.02.2004)