moje cc

Niemal do samego końca nie mogłam się zdecydowac co do porodu – cc czy naturalny. W koncu staneło na cc. Zabieg został zaplanowany na wtorek 4 listopada na 20:30. Miałam się stawic na miejscu godzine wczesniej, ponieważ wszystkie formalności mielismy już załatwione kilka dni wczesniej. Dostałam swój pokój, rozlokowałam się, poszłam pod prysznic (hihihi – założyłam jednorazową koszulke tyłem na przód), a potem do łóżeczka (a’propos łóżeczka – mercedes wśród łóżek i to full wypas – bez tego osprzetu późniejsze dni na pewno byłyby trudniejsze). Zjawiła się położna – założyła wenflon i cewnik. Podłaczono mi kroplówke. W miedzyczasie odwiedził mnie anestezjolog żeby sprawdzic jak moje nerwy – były naprawde pod kontrolą. Potem w asyscie położnej z woreczkiem w jednym ręku, a kroplówką w drugim udałam się na sale operacyjną. Mąż i mama zostali za szklanymi drzwiami miedzy pokojem porodowym a salą operacyjną – wszystko obserwowali zza szybki. Sanitariusz pomógł mi się wgramolic na łóżko, po czym zajął się mną anestezjolog. Ktos mi wczesniej powiedział, ze facet tak nawija ze w zasadzie nie potrzeba znieczulenia – nie żeby usypiał rozmową hihihi – wrecz przeciwnie. Pewnie dlatego własnie wszystko mi tak szybko zleciało. Podłaczono mnie do aparatury monitorujacej. Potem miałam się przekrecic na bok i zwinąć się „w kuleczke”. Po wysłuchaniu litanii pochwał na temat mojego kregosłupa dostałam zastrzyczek ze znieczuleniem miejscowym, a potem podobno anestezjolog zaaplikował zzo – ale tego już nie czułam. Odwróciłam się spowrotem na plecy, miło sobie gawedzilismy z panem doktorem, dookoła krązyło kilka osób szykując się do zabiegu, az w koncu zaczelam czuc mrowienie w stopach. Chciałam ruszyc palcami ale już nie mogłam. Te dziwne uczucie postepowało ku górze i doslownie po kilku sekundach nie czułam już w ogóle ze mam nogi, pupe i brzuch. Od momentu położenia się na stole do tej chwili mineło może 10 minut. Wtedy do akcji mogli już wkroczyc poloznicy. Pani doktor wysmarowala mi czyms brzuch,potem połozono na nim plachte z dziurą, postawiono parawanik i się zaczeło. A anestezjolog cały czas mnie zagadywał…. Zaczeło mi się robic lekko na brzuchu – odessano wody płodowe. W pewnej chwili mówi „teraz pani Ulu może pani poczuc kilka szarpnięć”. Nic z tych rzeczy – wszystko delikatnie, ale w ekspresowym tempie. Nagle z prawej strony pojawiła się pediatra z moją córeczką na ręku „Ula, to Twoja Emilcia”. Połozyła mi ją na chwile na piersi, ucałowałam ją, a potem pani pediatra zabrała ją do tatusia i babci. Nie płakałam – byłam rozesmiana i szczesliwa ze malutka jest już na swiecie. Tym bardziej ze chwilke wczesniej usłyszałam głos pani połoznik mówiącej do asystenta „Jestes młodszy – widziałes kiedys cos takiego? Bo ja dawno nie widziałam”. Ponieważ anestezjolog mnie cały czas zagadywał, nie bardzo to do mnie od razu dotarło – dopiero później wyjasniono mi co było nie tak. Malutka tak się wierciła w brzuszku, że nie dosc ze się owineła pepowiną, to jeszcze miała nią splatane raczki i na dodatek zaciskała na pepowinie piąstki. Kiedy jej się to udało?? Na usg 2 tygodnie wczesniej nic takiego nie było widac. Dobrze ze uscisk nie był na tyle mocny, żeby uniemozliwic dopływ tlenu i składników odzywczych przez pepowine. Natomiast pewne jest ze w sposób naturalny Emilce nie udałoby się urodzic – przeczucie mnie jednak nie myliło – cc było słuszna decyzją – i tak mnie ono czekało, a przynajmniej Emilka nie męczyła sie.
Szycie było ekspresowe – prynajmniej tak to pamietam. Wogóle całość trwała jakies 20 minut. Na sam koniec przezyłam cos co mnie rozbawiło – zobaczyłam ze ktos unosi moją noge, zgina ja w kolanie a ja tego kompletnie nie czułam – niesamowite wrazenie. Potem na sale wjechało moje łóżko – ani się obejrzałam i już na nim leżałam i jechałam do swojego pokoju – tam już czekał mąż z naszą córeczką na ręku, moja mama, pediatra, położna która miała się opiekowac Emilką tej nocy. Po chwili dołaczyła reszta personelu, wjechał stół z szmpanem – pierwszy toast za zdrowie i szczesliwe zycie mojej córeczki. Tej nocy chyba nie zmrużyłam oka. Dostałam kilka kroplówek. Malutka lezała cały czas ze mną i patrzyła na mnie ciemnymi oczkami. Zajmowały się nami dwie przemiłe położne. O 3 w nocy odzyskałam całkowicie czucie, mogłam się obraca z boku na bok. Bólu nie czułam – dostawałam zastrzyki przeciwzapalne które działały przeciwbólowo. Około południa pozwolono mi usiąść, odłączono monitoring cisnienia i akcji serca, a wczesnym wieczorem pierwszy raz wstałam. Do domu wróciłyśmy już w 4 dobie.
Nie minął tydzien, a ja czuje się w pełni sprawna. Nic mnie nie boli, szew jest cieniutenki (dosłownie pół milimetra), tylko sterczą jeszcze z jego końców „wąsy” – na ich zdjęcie mam się zjawic pojutrze. Znieczulenie nie wywołało u mnie zadnych nieprzyjemnych dolegliwości – naprawde nie ma się czego obawiac. Musze jednak przyznac, ze pierwsze 2 dni po cc sa dosyc trudne fizycznie. Pomoc osób trzecich jest wtedy niezbedna.
Gratuluje wszystkim którzy dotrwali do konca tego przydługiego opisu. Mam nadzieje, że chociaz jednej osobie pomoge przezwyciezyc strach przed cc – ja wspominam ten zabieg bardzo pozytywnie.