Moje story z budzącą się na nowo nadzieją na happy-end… kiedyś

No to wracam na DI.

Nie było mnie tutaj baaaardzo długo, grubo ponad rok. Najwięcej udzielałam się na Mamusiach starających się o kolejny skarb. Dzisiaj poczułam bardzo dużą potrzebę podzielenia się na nowo swoją historią, a także potrzebą wsparcia z Waszej strony. Nie idę już na starające się, bo jakoś tak czuję, że mojej miejsce, jeśli się znajdzie, to prędzej w tym dziale.

Moja krótka-długa historia:

Dawno, dawno temu (ponad 5 lat temu) wzięliśmy ślub. Miało być pięknie, trójka dzieci rok po roku, no maksymalnie dwa lata, potem kariera, piękne dużo mieszkanie i gromadka udanych, zdrowych dzieci biegająca wokół. Tak miało to wyglądać w teorii. W praktyce zaczęło się dobrze, choć z małym poślizgiem.
Pierwszy cykl po ślubie, a ja nie jestem w ciąży – jak to? Ja, nie jestem w ciąży? Mi się nie udało za pierwszym razem? No niemożliwe. Potem drugi, trzeci cykl. Zaczęłam się bać. Poszłam do lekarza na monitoring cyklu, bach, udało się w 5 cyklu po ślubie. Po 9 miesiącach rodzi się zdrowy i głośny chłopiec. Jestem szczęśliwa, bo urodziłam syna, no i 1/3 planu wykonana. Po roku czasu w listopadzie 2010 decydujemy się na drugą trzecią planu. Synek ma już roczek, no to pora najwyższa. Bach, udaje się za pierwszym razem. Nie posiadam się z radości. 7.01.2011, w 8 tygodniu nagle zaczyna się krwawienie. Na IP jest bijące serduszko. Nic nie robić, dużo odpoczywać. Ale wieczorem krwawienie się nasila, jeszcze jedna wizyta na IP, nie ma już po co odpoczywać. Dziecka już nie ma. Chcą mnie wyłyżeczkować, nie daję się. Oczyściłam się samoistnie. Wtedy poczułam się, jakbym dostała obuchem w głowę. Jak to poroniłam. Przecież jestem młoda, zdrowa, tak samo mąż. Mamy już synka, więc dlaczego? Do ponownych starań przystąpiliśmy od razu. Z cykl na cykl moja nadzieja raz gasła, raz się rozpalała. Mąż zrobił badanie nasienia – 7% plemników o prawidłowej budowie, więc nie jest tak źle, skoro norma to 4%. Udało się po 8 cyklach w październiku 2011. Teraz to już musi pójść dobrze. Od początku jadę na duphastonie, leżę i pachnę. W 8 tygodniu znowu zaczyna się krwawienie. I znowu to samo, praktycznie w tym samym dniu, co poprzednia ciąża. Od naszej lekarz dostajemy namiary na księdza, który dokonuje pogrzebów dla dzieci nienarodzonych. Robimy pogrzeb od razu dla dwójki, dwóch dziewczynek (tak czułam albo tak chciałam, że to dziewczynki). Potem uruchamiamy całą machinę badań. Oczywiście wszystko prywatnie, łącznie z genetycznymi. Nie mamy żadnych wirusów, kariotypy ok, żadnych problemów z krzepnięciem krwi, rezerwa jajnikowa super. Jedynie w badaniu nasienia 4% plemników o prawidłowej budowie, na pograniczu normy.
No i praktycznie to byłby koniec historii. Staramy się cały czas o drugiego poronienia. Potem była jedna IUI bez skutku, badanie drożności jajowodów ok. Owulka jest piękna, przez kilka cyklów wspomaganie CLO, co dawało dwa jajeczka, które pękały w tym samym czasie, efektów brak. Pod koniec tamtego roku robiliśmy trzecie badanie nasienia – 1,7% plemników o prawidłowej budowie, więc praktycznie szans na naturalne poczęcie nie ma według norm. Oboje z mężem nie jesteśmy zwolennikami InVitro, więc teraz zostało nam czekanie i staranie się.
Obecnie kończy mi się 31 cykl starań o drugie dziecko. Jakiś czas temu już się poddałam i choć jak była owulacja, to się staraliśmy, to nie myślałam tak intensywnie o tym. Z tym cyklem wszystko wróciło. Znowu się najarałam jak małolata i jak przestały boleć ()() to poczułam się bardzo rozczarowana.

Martwi mnie to, że z plemnikami męża jest coraz gorzej. W grudniu chcę go wysłać jeszcze raz na badanie nasienia, choć nie wiem, czy to ma jeszcze jakikolwiek sens. Nikt mi nie umie odpowiedzieć, dlaczego jego wyniki tak się pogarszają pomijając kwestie wiekowe, że robi się coraz starszy. W listopadzie mija 3 lata starań, mój synek ma już 4 latka, wszyscy pytają o rodzeństwo dla niego, a ja nie umiem odpowiedzieć, że mamy niepłodność wtórną, zbywam ich mówiąc, że jedno dziecko w zupełności nam wystarczy.

Nie wiem, czy będę miała siły walczyć do upadłego. Przeraża mnie perspektywa jeszcze wielu lat starań. Jestem jeszcze w miarę młoda (mam 28 lat) i jak pomyślę, że czeka mnie jeszcze ok. 12 lat takiego czekania, jak ostatnie 3, to się boję, że padnie mi na głowę.

Jeśli ktoś doczytał ten post do końca, to dziękuję 🙂