Nie taki poród straszny jak go malują…

Termin miałam na 11 lutego. W 37 tygodniu ciąży byłam na ostatnim usg. Okazało się że dzidzia waży ok. 3700, więc moja lekarka od razu kazała mi odstawić fenoterol. Te trzy tygodnie dłużyły mi się strasznie, tym bardziej że spodziewałam się że urodzę w każdej chwili, a tu zanosiło się na to, że maleństwo nie zamierza wychodzić. Już się zastanawiałam czy nie zrobić listy lutówek 2005.
10 lutego byliśmy na wizycie u mojej lekarki – rozwarcie na 3 cm, ale ani pół skurczu. W piątek pojechaliśmy do szpitala upewnić się czy z dzidzią wszystko w porządku. Rozwarcie wciąż takie samo, i jakieś minimalne skurcze, których zupełnie nie było widać na ktg. Lekarz na izbie przyjęć stwierdził, że zostaje w szpitalu. Uzgodnił tylko z moją lekarką (akurat miała dyżur tego dnia) czy na porodówkę czy na patologię. Porodówka. Hurra!!!
Podreptaliśmy za położną na oddział wprost do sali wiśniowej. Tam mieliśmy trochę czasu na przebranie się i oswojenie z otoczeniem. Była godzina 20, może parę minut po. Bałam się strasznie, ale mąż robił wszystko żeby mnie rozśmieszyć i dodać otuchy. Muszę przyznać, że spisał się na medal.
Koło godziny 21 położna przebiła mi pęcherz, bo moje skurcze nadal były prawie nieodczuwalne. Ja już na tym etapie marudziłam, że jakby co to ja chce znieczulenie. Tyle się naczytałam o dziewczynach, które chciały znieczulenie, ale było na nie za późno, że bałam się, że i mnie się to przytrafi. Po jakiejś pół godzinie rzeczywiście znieczulenie było mi potrzebne. Przyszła pani anestezjolog i najpierw w skrócie opowiedziała mi o zzo. „ma pani jakieś pytania?”, „tak, jedno. Kiedy dostane to znieczulenie?”, „wszystkie o to pytają ”. Po 15 minutach czułam się jakby ktoś postawił mój korpus na obcych nogach. Tułów przechylał mi się na bok i nie mogłam go sama ustawić do pionu. Tak więc, idąc do kibelka wlokłam obok siebie kroplówkę, a za mną szedł mąż i trzymał mnie w pasie żebym się nie przekrzywiła na bok. Humory nam dopisywały. Potem kazano mi skakać na piłce. Oczywiście mąż miał przy tym niezły ubaw. Ja zresztą też. I tak na wesoło dotrwaliśmy do godziny 23. Powoli zaczęły się skurcze parte. Najpierw miałam przeć leżąc na boku z zadartą nogą. Na ostatnie dwa skurcze obróciłam się na plecy. Po 15 minutach miałam małego, mokrego szkraba na brzuchu. Czas na łożysko. Niestety nie wyszło całe, więc musiałam być wyłyżeczkowana. W między czasie pojawił się jeszcze krwotok. Wszyscy biegali zdenerwowani dookoła mnie, a mi się gęba cieszyła do tego włochatego stworka na moim brzuchu i było mi zupełnie wszystko jedno co się tam dzieje. Biedny tatuś nie wiedział co ma ze sobą począć. Z jednej strony urodziła się upragniona córeczka, z drugiej ze mną było nie najlepiej. Ale lekarze opanowali sytuację szybko i sprawnie. Założyli mi szwy (a było ich sporo, bo popękała mi szyjka) i sobie poszli. Zostaliśmy w trójkę sami. Po ok. 2 godzinach zabrali mi córeczkę i męża na badania (córeczki oczywiście). A ja miałam się umyć i napić herbaty. Powolutku zaczęło mnie dopadać zmęczenie. Konrad odprowadził nas na salę, ucałował swoje dwie kobietki na dobranoc i zostałyśmy same. No może nie zupełnie same. Szczęśliwy tatuś kiedy tylko mógł siedział u nas, a jak nie mógł wysyłał sms’y i dzwonił.
13 lutego o godzinie 23:25 spełniło się kilka naszych marzeń. Bardzo chcieliśmy mieć córeczkę. Chcieliśmy żeby była wodnikiem. Jedną z obstawianych, fajnych dat był 13 luty piątek (mniej węicej od godziny 23 patrzyliśmy na zegarek i zastanawialiśmy się czy zdążymy – zdążyliśmy). I jeszcze miła niespodzianka: poród w sali wiśniowej….oboje uwielbiamy wiśnie i ten kolor.
Poród wspominam bardzo pozytywnie (gorzej było później – dwa tygodnie nie mogłam siedzieć). Trafiła nam się naprawdę świetna położna. Bardzo sympatyczna i wesoła, a co najważniejsze znająca się na rzeczy.
Wszystkim bardzo polecam zzo (dzieki niemu poród przebiegał w wesołej atmosferze. Ja nie marudziłam, że boli, a mąż nie martwił się tym, że mnie boli a on nie może mi pomóc. A napracować się przy parciu i tak musiałam – nie można więc nazwać tego pójściem na łatwizne) i szpital na Żelaznej.

ania z małą olivią (13.02.2004)