O tym jak Basia rodziła:)

Jestem szczęśliwą mamusią 3 miesięcznej Majeczki, która jest najcudowniejszym dzieckiem na świecie.
A chciałabym opowiedzieć wam jak przyszła na świat. Przed rozwiązaniem dość długo zastanawiałam się gdzie właściwie chcę rodzić i dość długo i uparcie usiłowałam zmierzyć sobie miednicę żeby się dowiedzieć czy mam szansę na naturalny poród (z marnym skutkiem). Jeden lekarz zgubił miednicomierz, inny zamknął mnie w szpitalu twierdząc że mam gestozę (śmiechu warte). Żadnej gestozy nie miałam i wypisałam się na własne żądanie (Próbowali mnie naciągnąć na 7 dni). W końcu wybrałam szpital najbliżej mojego domku i pojechaliśmy do niego gdy zalały mnie wody, czyli w nocy z 13 na 14 maja.
Byliśmy super przygotowani, po szkole rodzenia, mimo to kolana nasze miękkie były. Mój mąż latał w kółko i robił bałagan, ja usiłowałam powstrzymać powódź. Polazłam pod prysznic. Ale trzeba było się spieszyć, tak przynajmniej myśleliśmy. Powitała nas położna na izbie przyjęć ziewaniem. Ślimaczymi ruchami zaczęła wypisywać coś w swoim kajecie. Trwało to ok pół godz. Przyszedł lekarz, stwierdził że nie ma rozwrcia i wysłali mnie na salę przedporodową. No to ja pytam co z mężem, chcieliśmy rodzić razem. A ona do mnie czy mam zgodę ordynatora ( żadnej zgody nie miałam, po co komu zgoda do cholery). A ona na to że bez zgody się nie da. Postawiłam na swoim ale mój mąż i tak został odesłany do domu jako że nic się jeszcze nie działo. Ok 7 rano zaczęły się skurcze no to ja oddechy. Przychodzi położna i mówi: nich pani tak nie dyszy to narazie lipa nie skurcze, no więc się zamknęłam chociaż nieźle juz bolało. I tak narastały przez cały dzień. W miedzyczasie podano śniedanie, obiad. Nikt nie mówi żeby nie jeść, to jem. Nikt też nie wspomina o lewatywie. W końcu sama ja wymusiłam, bo pomyślałam że przykry może być to widok. Żałowałam tej decyzji szybko. W połączeniu z silnymi już skurczami było to prawie nie do zniesienia. Snuliśmy się z mężem po szpitalnym korytarzu do 18 wieczorem, skurcze nasilały się, rozwarcie mniej. O 18 podłączona mnie do kroplówki z oksytocyną. No i się zaczęła walka. Mąż okazał się po prostu niezastąpiony, wspierał mnie, oddychał ze mną. Rozwarcie pełne ale poród nie postępuje. i tak dwie godziny na skurczach na maksa. Cesarka, słyszę przez mgłę ale dopiero za godz, bo jeszcze ostatnie ktg do dokumentacji.
Kaci jacyś, znęcają się nade mną. Na ostatnich siłach zczołgałam się z łóżka porodowego i przewieźli mnie na operacyjną. Niedobrze mi było, byłam pewna że zwymiotuję. Miotały mną skurcze, a oni każą mi się nie ruszać, bo będą znieczulać. Udało się, nic już nie czuję. Tylko słyszę jakby z oddali, w końcu płacz mojej córeczki. Zasnęłam obudzili mnie żeby mi ją pokazać. Uśmiechnęłam się. Nie miałam siły nawet na to, żeby się wzruszyć. Ale był to cudowny moment. Urodziłam dziecko. Potem już tylko czekałam na nią. Dziś cieszymy się dobrym zdrowiem, a trudów porodu już nie pamiętamy.
pozdarwiam was ciepło
basia i Majeczka