Spacerek z niespodzianką!

Słuchajcie, wróciłam właśnie ze spacerka i opowiem wam co mi się zdarzyło, mam chwilkę jeszcze, bo Basiulec jeszcze sobie śpi na ogródku.. a działo się tak.
Wyszłam sobie na spacerek, pochodziłam troszkę, szalałam po chodnikach i alejkach osiedlowych. Kupiłam sobie gazetkę w kiosku i stwierdziłam, że przysiądę na placu zabaw i troszkę ukulturalnię się zagłębiając w lekturę tejże gazetki. Słonko przygrzewało, rozłożyłam więc swoje 4 litery naławce, wyciągnęłam nogi i…. patrzę a tu parami wtacza się towarzycho z przedszkola, które to mam na swojej ulicy. Nic, siedzę sobie i czytam, koło mnie przysiadła się pani wychowawczyni (czytaj: przedszkolanka), przywitała się i krótko mówią zagadała mnie. Przez 2 godziny słuchałam jak to pięknie być matką, ze pokarm matki to najlepsze co moze być, że ona tak bardzo by chciała mieć dzidziusia, poczuć ciepło macierzyństwa, że to chyba wspaniałe być w ciąży, i jak ona zawsze o tym marzyła, że ona sobie nie wyobraża życia bez dzieci i dlatego jest w przedszkolu i tak dalej i tak dalej i tak dalej. Niby nic powiecie drogie koleżanki, ale najlepsze zostawiam na koniec. rozmawiałam z tą kobietą, ale co tu mówić i radzić skoro ta pani to nie kto inny jak………………….. ZAKONNICA, a przedszkole prowadzone jest przez siostry zakonne. Po tych dwóch godzinach, gdzie w moja stronę płyną monolog jakże nowoczesnej siostry zakonnej, pożegnałam się szybciutko i przeszłam na drugi plac zabaw oddalony o jakieś 10 minut drogi i w spokoju z usmiechem na ustach zaszyłam się w lekturze. Niestety nie dane mi było spkojne łączenie się w milczeniu ja i moja gazeta, bo oto na horyzoncie pojawiła się dziewczyna z wóżkiem. Zasiadła koło mnie i po krótkim “sie mana” (cytuję) zasypała mnie pytaniami, a czy chłopczyk czy dziewczynka a ile ma miesiacy, a to a tamto. Widząc koło mnie dziewczynę, która później okazało się miała lat “prawie 17, ale wyglądam starzej co nie?!”, poczułam się przy niej z moimi 28 wiosnami jak babcia a nie matka :((
Ilonka, bo tak się przedstawiłą, wpadła z chłopakiem, którego znała 2 tygodnie. Dowiedziałam się wszystkiego ze szczególami, począwszy od stosunku, w którym to “zaskoczyła” po opis porodu i jej całego życia. Biorąc pod uwagę, iż co drugie słowo w jej ustach to “kur…” miałam już dość. Dobiła mnie jednak owa Ilonka tym, iż kiedy jej 2-miesięczny Łyliam (bo tak sie dzidziuś nazywał) pisownia specjalna więc proszę się nie śmiać – podobno tak ma w metryce!!!!!, więc kiedy zaczął płakać, stwierdziła, ze jest dobrą matką i nie przyzwaczaja swojego dziecka do smoczka, dała mu do dzioba skórkęchleba !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Koniec świata!!!
Śmiem sięnazwać wspaniałą i mądrą matką!!!!
Pozdrawiam anka&basiulec 🙂

Anka i Basiulec (3 i 3/4 miecha)