Szpitale w Poznaniu -GDZIE RODZIĆ

GDZIE NIE RODZIĆ

Szpital na ul. Lutyckiej w Poznaniu - choć przyjęcie do szpitala nie należało do najprzyjemniejszych (od kilku pielęgniarek szły różne aluzje i złośliwe uwagi) to sam poród – od strony lekarskiej – dobrze prowadzony, dobrzy lekarze, fachowa obsługa, opieka położnych po zabiegu bardzo dobra, uczynne, miłe pomocne siostry położne, dbają o kobiety. Tyle z plusów.

Natomiast zanim przyszedł lekarz prowadzący zabieg, młodzi lekarze/lekarki może też studenci serwowali mało delikatne żarciki do siebie i rodzącej zestresowanej kobiety, anestezjolog też na luzie.

Co do reszty: wygląd szpitala w środku i na zewnątrz jest jak za komuny i obsługa częściowo też,

po przeniesieniu z porodówki na oddział położniczo-ginekologiczny bliżej oddziału noworodkowego zaczęły się problemy, pasmo dziwnych i nerwowych sytuacji.

Po rozmowach z różnymi rodzicami, którzy ostatnio tam rodzili można zauważyć kilka głównych problemów.

Większość sióstr jest na NIE, cokolwiek by nie spytać i poprosić to nie można, nie mają czasu, nie ma, nie wolno, my tu nie mamy takich rzeczy, radzić sobie samemu, we własnym zakresie itd. albo trzeba było iść do innego szpitala, co z Pani za matka, jak można tego nie potrafi. Przy każdej prośbie należy spodziewać się jakiegoś złośliwego komentarza, albo kanonady pouczeń i docinków.

W pewnym momencie przychodzi chęć zadzwonić na pogotowie i poprosić o pomoc, żeby przyjechali do szpitala na oddział gin-położn. pomóc wykończonej po ciężkim porodzie kobiecie.

Siostry nie przynoszą dzieci do karmienia, jeśli mama chce to może sama zabrać dziecko i sobie przewieźć przez caaaaały dłuuuugi korytarz, oczywiście jeśli po drodze nie zemdleje – dzień po porodzie, gdy niektóre panie ledwo mogą wstać, którym się ciemno robi przed oczyma wskutek utraty krwi czy po operacji tzw. cesarski. Może dziecko przenieść ktoś z rodziny np mąż może kilka razy na dzień zwalniać sie z pracy i jechać do szpitala żeby siostry w pokoju socjalnym mogły w spokoju obejrzeć ulubiony serial i wypić porządną kawę z ekspresu. One nie mają czasu nosić dzieci do karmienia – to taki zwyczaj w szpitalu nagradzanym przez miesięcznik Twój styl – szpital przyjazny kobiecie czy jakoś tak – a powinno być ‘Szpital przyjazny siostrom’. Warto tu zapytać czasopismo które uhonorowało ten oddział szpitalny dyplomem jakimi kryteriami się kierowało, czy podczas ich ew. wizyty sprawdzającej nie zobaczyli ustawionego przedstawienia i trawy pomalowanej na zielono.

Ordynator noworodkowego jak mówią sami pracownicy szpitala bardzo zachęca i poleca karmienie piersią, angażuje się, podobnie jak w wielu szpitalach nie tylko w Poznaniu zgodnie z modą na powrót do naturalnych form karmienia i opieki nad dzieckiem. Ale cóż z tego jak pielęgniarki dają dzieciom glukozę i większość z nich nie chce przynosić dziecka do matki bo nie mają czasu albo bo one nie mają takich zasad.

Mogą natomiast dać na stałe dziecko, ale wtedy i grożą poważnie – już nie pomogą, trzeba sobie radzić samemu jak Pani zasłabnie to nikt nie pomoże.

W porównaniu do innych poznańskich szpitali np. na Polnej i Raszei, Św. Rodziny szpital na Lutyckiej wypada jak ruski kołchoz i wizualnie i mentalnie. Odbiega od standardów o kilka poziomów.

Dzieci są w podartych ubrankach bez części guzików. Raczej są kiepsko myte i kremowane bo maja podrażnioną skórkę, (widać to kiedy się je wypożyczy na chwilkę -o ile się to uda), odparzenia i co również się zdarza można dostać malucha z oddziału noworodkowego z dużą kupą w pieluszce, a co tam niech sobie mam sama poprzewija jak chciała to ma.

Jak coś dolega mamie to ew. mogą coś doradzić ale nie pomóc czy wyleczyć, radźcie sobie same drogie mamy, idźcie do apteki i kupcie same podstawowe leki na niektóre przypadłości poporodowe to jest tylko szpital w mieście wojewódzkim i my nie mamy takich środków. Zamiast lekarstw/kosmetyków można odprawić sobie ewentulanie jakieś zabobony czy woodoo może pomoże.

Przy łóżku są takie guziki do wezwania pomocy, jak się wezwie do dziecka to siostra przychodzi i mówi że nie ich oddział one są z położniczego a dzieckiem opiekuje się oddział noworodkowy i niech mam tam sam pójdzie bo one nie mogą ich poinformować, to nie ich sprawa. Więc mam może iść przez ten caały długi koryyytarz i jak po drodze nie zemdleje to powie że z dzieckiem jest coś niepokojącego, oczywiście dziecko wtedy musi zastawić same bo siostry powiedzą że to nie ich sprawa.

Można zadzwonić oczywiści na pogotowie żeby przyjechało do szpitala i poinformowało oddział noworodkowy że mają podejść do dziecka, bo siostry z położniczego nie mają czasu.

Widać pewien problem komunikacyjny pomiędzy dwoma – byc może zwaśnionymi klanami Oddziałem Noworodkowym i Położniczym. Sugerowanych rozwiązaniem mogło by tu być sygnału świetlne np. alfabetem Morse’a SOS-przyjdźcie po noworodka, albo znaki dymne indiańskie ale tu włączyłby się alarm przeciwpożarowy o ile działa w tym budynku i nie wyświetla komunikatu OBYWATELU RADŹ SOBIE SAM I ALARMUJ SOBIE SAM TO NIE MOJA SPRAWA. Można też zainwestować w CB radio – takie samochodowe i sobie dawać cynk.

Czasem wieczorem nie są zmieniane podkłady na łóżkach, więc Panie leżą w poplamionych od krwi.

Papieru w łazienkach i mydła też trudno uświadczyć i aż strach się pytać sióstr bo można się domyśleć co mogą odpowiedzieć.

Pytanie i prośba o jakąś podstawą rzecz dla matki po porodzie kończy się odsyłaniem w próżnię – ‘Idź do oddziału noworodkowego’ a tam mówią ‘idź do położniczego’ i tak w kółko grają pacjentem w ping-ponga, kilka setów i pacjent pada ze zmęczenia i przestaje stwarzać wyimaginowane problemy.

Dziwi że w czasach gdy szpitale ścigają się w rankingach ‘przyjazności dla matek z dzieckiem’, walczą o laury ‘rodzić po ludzku’ są jeszcze samotne wyspy jak szpital w Poznaniu na ul. lutyckiej, gdzie mentalność obsługi zatrzymała się kilkadziesiąt lat temu. Wśród tego całego marazmu i tumiwisizmu jest kilka osób nie zepsutych przez panujący tu klimat, i które łamiąc przyjęte w szpitalu dogmaty potrafią zaryzykować i pomóc pacjentce i za to podwójne uznanie.

Smaczku dodaje wspomniany wcześniej dyplom na ścianie korytarza przyznany przez czasopismo ‘Twój Styl’ podpisany przez naczelną Jolantę Pieńkowską.

Można wybaczyć brak lekarstw i środków higieny bo nie każdy ma środki od Ministerstwa tzw. Zdrowia, które czaruje nas że wszystko jest OK, ale postawy antagonistycznej pielęgniarek i traktowania pacjentów jak intruzów wybaczyć nie można.