Wk….piiiiip….. mnie caly swiat (b.dlugie)

Nie wiem co sie dzieje, ale ostatnio coraz czesciej mam dosyc ludzi, ich debilstwa, egocentryzmu, nieliczenia sie z zasadami wspolzycia miedzyludzkiego, nakazami, zakazami, jednym slowem z niczym…. Wszystko jest dobrze, pieknie, spokojnie dopoki nie mam doczynienie z kim innym poza mężem i synkiem (czy pada mi na glowe od siedzenia w domu??).
Opisze Wam typowy dzien…
Budzi nas przed 7.00 ZBIEGAJACA, nie schodzaca, z pieskiem na spacer sasiadka-małolata. Nie zdazymy z malym wstac z lozka rano po wyjciu taty do pracy, a juz nastepna gowniara z gory zaczyna codzienna dyskoteke, czyli puszcza przed wyjsciem do szkoly porcje rąbanki lasujacej mozg normalnemu czlowiekowi.
Wychodzimy na spacer. Na naszej czescie schodow miedzy pietrami zerzygal sie pies małolaty z gory (tej pierwszej). Jeden dzien lezalo, drugi dzien lezalo, trzeci dzien lezalo az zaschło i powoli przybiera kolor farby na schodach. Moze wywietrzeje…
Schodzimy na dol. Po wyjsciu z domu trzeba niezle patrzec pod nogi, bo nie ma plyty chodnikowej na ktorej nie lezalaby psia kupa. Dodam dla jasnosci, ze mieszkam w kamienicy w centrum duzego miasta, slynacego ze niemieckiego ordnungu i schludnosci.
Idziemy na druga strone ulicy do parku. Nic juz nie powinno sie zdarzyc, co by mnie wyprowadzilo z rownowagi przed osiagnieciem oazy spokoju… A jednak… Dochodzimy do przejscia dla pieszych ze swiatlami. U nas, zeby przejsc, trzeba samemu sobie nacisnac guzik na sygnalizatorze i poczekac na zmiane swiatel. Zawsze mnie uczono, ze przechodzi sie na ZIELONYM swietle, czyz nie?? NIE! Od jakiegos czasu widze, ze kolor ten zmienil sie na CZERWONY. Fakt, ze lezalam dosc dlugo w ciazy bez kontaktu ze swiatem i moge byc zacofana, ale w takim razie, dlaczego jeszcze nie zamienili obrazkow na sygnalizatorach?? Ida wszyscy, gowniarze ze szkoly, dresiarze, karki, babcie z pieskami, mamusie z dziecmi… Czuje sie czasem jak idiotka, gdy stoje na chodniku i czekam, a wszyscy wokol mnie IDĄ…
Przechodzimy w koncu na te druga strone ulicy – na ZIELONYM oczywiscie – i wchodzimy do oazy zieleni, ciszy, czystosci i…. dzieci. Tak, mam takie szczescie, ze na przeciw domu mam park, do ktorego NIE WOLNO wchodzic z psami, ani wprowadzac pojazdow innych niz wozki i rowerki dzieciece. Pomyslicie – REWELACJA! Wreszcie ktos pomyslal. Tak, pomyslal, ale zapomnial, ze zyjemy gdzie? W POLSCE! A tu napis, a dla tych ktorych czytanie męczy obrazek, ze psow wprowadzac sie zabrania, znaczy tyle co czerwone swiatlo na niedalekim przejsciu dla pieszych – MOZNA IŚĆ…
Chodze po praku jak nawiedzona idiotka i kurwica mna targa, gdy po raz 3 w ciagu pół godziny zwracam uwage, ze tu nie wolno wchodzic z psami. Jedni patrza spode łba i ida dalej, a co waleczniejsi pytaja, gdzie w takim razie maja wyprowadzac swoje psy. Dla mnie moga je wysikiwac na swoj dywan, bo to na jedno wyjdzie, gdy sie zalatwia na srodku wielkiego trawnika, gdzie najczesciej rozkladaja sie z kocami mamy z dziecmi święcie przekonane, ze trawnik jest czysty, bo przeciez tu psom wchodzic NIE WOLNO!
Najciekawsze jest to, ze to nie tylko gowniarstwo tak robi, ale stare babsztyle, ktore powinny dawac przyklad. To samo jest z rowerami, łyżworolkami… A po alejkach biegaja male dzieci, ktore nigdy nie wiadomo w ktora strone wyskocza….
Wracamy do domu. Nadchodzi wieczor… I nagle slychac dudnienie za sciana…. Sasiad majacy pięć pokoi ustawil sobie wieżę do sluchania muzyki akurat w pokoju i pod sciana graniczaca z naszym mieszkaniem. I do tego slucha jej na caly regulator… Szlag czlowieka trafia na miejscu, bo 22.00 jeszcze daleko, a odpoczac i uspic dziecko by chcial…

Czy ja jestem nienormalna, jakas stuknieta? Moze tak? Mam tak serdecznie dosyc mieszkania miedzy debilami, ze jesli tylko nadazylaby sie pierwsza lepsza mozliwosc wyjechania stad, czyli z Polski, to juz mnie nie ma. Mam dosyc tego syfu na ulicach, nieliczenia sie z ogolnymi normami, zakazami, nakazami, niepisanymi prawami wspolzycia w jednym domu. Mam dosyc rozwydrzonych gnoi na ulicach, nade mna, naprzeciw mnie…
Wiem, ze gdzie indziej tez nie jest kolorowo, ale ludzie sa jacys tacy zdyscyplinowania… sama nie wiem jak to nazwac… po prostu nie robia wszystkiego tego, na co maja ochote, bo sa jakies zasady, a Polak ich nie ma…. On jest u siebie i nikt mu nie bedzie dyktowal jak ma zyc.

Dziewczyny mieszkajace za granica, czy u Was tez ludzie robia co im sie zywnie podoba, czy jednak stosuja sie do obowiazujacych zasad? Bo mnie sie wydaje, ze to typowo polska mentalnosc, ktorej albo sie nie zauwaza, bo sie robi tak samo, albo doprowadza ona czlowieka do furii, gdy wie, ze nie jest w stanie nic zmienic.

Jak juz sie tu wyzywam, to opisze jeszcze niedawna sytuacje, jaka miala miejsce w Urzedzie Miasta, gdzie chcialam wymienic dowod osobisty – wyciag z maila, ktorego po calym zajsciu wyslalam do kancelarii prezydenta miasta:

“… w dniu dzisiejszym – 21.10.2003 – udalam sie do powyzszego wydzialu osobiscie, jak jest to wymagane, zostawiajac malenkie dziecko w domu; na miejscu okazalo sie, ze zostal wprowadzony system “numerkow”, polegajacy na tym, iz o godz. 7.00 rano trzeba stanac w kolejce siegajacej ulicy, aby w ogole “zalapac sie” na dany dzien, po czym po obliczeniu sobie, o ktorej godzinie moze, powtarzam moze, bedzie sie obsluzonym, przychodzi sie jeszcze raz po poludniu; jest to niewykonalne majac malenkie dziecko pod opieka, nawet z pomoca meza jadacego rano do pracy (takie rozwiazanie sugerowaly panie przyjmujace w/w wnioski), bo skad mam wziac w taki razie potem “numerek”; pani z pokoju 140 odeslala mnie wiec po pomoc do pani kierownik wydzialu;
– udalam sie zatem do pani kierownik urzedujacej w pokoju 215, aby ta poradzila mi cos w takiej sytuacji, ale niestety nie byla w stanie nic zrobic poza tym, iz przyznala, po moim pytaniu, ze jesli szczesliwym trafem nie bedzie pod pokojem nikogo z numerkiem, to oczywiscie moge byc obsluzona;
– udalam sie zatem jeszcze raz pod pokoj 140, odsiedzialam swoje czekajac na ten “szczesliwy traf”; i zdarzyl sie, bylam zupelnie sama, nie bylo nikogo, kto mialby prawo wejsc przede mna, i co?
Wyszla pani i po sakramentalnym “osoba z numerkiem prosze” uslyszala, ze nie ma takich i czy ja, bez numerka, moge w takim razie wejsc. Bylo to dla mnie jak najbardziej logiczne, bo przeciez nie pchalam sie bez kolejki, gdyz takiej po prostu nie bylo. W odpowiedzi uslyszalam, ze NIE, bo nie mam bardzo waznego swistka zwanego “numerkiem”, ktory jako jedyny umozliwia przekroczenie drzwi z numerem 140 i zajecie tej pani 5 cennych minut. Po zwroceniu jej uwagi, ze przeciez nie ma nikogo, kto mialby taki “numerek”, uslyszalalam, ze “w kazdej chwili ktos moze przyjsc, a poza tym na dole czeka 50 osob, ktore maja “bardzo wazne swistki” i najpierw one musza byc obsluzone”. Nie docieralo do tej pani, ze jakos te osoby nie kwapia sie, zeby wejsc tu na gore, wiec moze mnie obsluzyc, bo to zajmie jej 5 minut. “Ale w kazdej chwili moze ktos przyjsc” – uslyszalam.

Uwazam, ze zostalam dzisiaj potraktowana przedmiotowo przez urzednikow Wydzialu Spraw Obywatelskich, notabene oplacanych z moich pieniedzy i skladam oficjalna skarge na pracownikow tego wydzialu. Tym samym oczekuje wiazacej odpowiedzi, jak moge zlozyc wniosek o wydanie dowodu osobistego bez posiadania “numerka”.
Jesli jest to niemozliwe, to w takim razie rezygnuje z ubiegania sie o wydanie nowego dowodu osobistego, poniewaz w obecnej sytuacji (przypominam, ze mam kilkumiesieczne dziecko) nie jestem w stanie podolac obowiazujacemu systemowi udzielania prawa do dostania sie do pokoju 140…” i poprosilam o zwrot wczesniej wplaconych pieniedzy na moje konto.

No, to wylalam swoje frustracje, ale wcale mi nie lepiej… niestety…