Wróciliśmy po szpitalnym koszmarze!

Wreszcie nas wypuścili, dopiero wczoraj bo pojawiły się komplikacje. Przyjęli nas do szpital w środę a na czwartek rano był zaplanowany zabieg operacyjny tej nieszczęsnej przepukliny. Ostanie ciumkanie mały miał więc w czwartek o 6:00 i o dziwo dotrwał do 11:00. Podali mu głupiego jasia i zabrali. A tak się cieszył jak go zwozili na dół na blok operacyjny jakby jechał na wycieczkę. Z tego co mówił lekarz do 14:00 mały miał być z nami z powrotem. Oddali nam go jednak dopiero przed 17:00 bo zbyt mocno zareagował na narkozę i nie mógł się wybudzić, a my przez te dwie godziny odchodzilśmy od zmysłów. Jak go oddali to się darł w niebogłosy bo taki był głodny, ale nie mógł ciumkać jeszcze przez 1,5 h, żeby nie wymiotował. Te 1,5h godziny to były wieki z małym krzyczącym na rękach. Jednakże okazało się że to jeszcze nie koniec niespodzianek. Mały już nawet nie głodny nadal przeraźliwie płakał a wieczorem to już był istny dramat bo on aż tracił przytomność od tego bólu i krzyku, a rana nie powinna go aż tak bolecćjak się dowiedziałam. Siostry zrobiły mu lewatywę, dały czopki, masowały i nadal bez zmian. Potem włożyły mu rurkę do odbytu i wtedy pojawiła się krew więc natychmiast wezwano lekarza. Jak zobaczył rozwrzeszczanego Matiego, włożył mu palec do odbytu znów krew i panika w oczach bo podejrzewał sklejenie jelit, kazał mu nic nie podawać do picia bo może znów będzie operowany. Szybko kazali nam zejść z małym na USG i prześwietlenie. Zawinęłam go w koc i pędem na dół, była już 23:00, ściskałam go z całych sił i nawet mężowi nie chciałam oddać, cały czas się modliłam i prosiłam Boga żeby nam go nie zabierał. Mój niepokój był związany również z faktem że mój 6-cio miesięczny braciszek zmarł na stole operacyjnym na skręt jelit wiele lat temu, bo za późno wykryli co jest grane. Pocieszałam się że teraz jest lepsza aparatura i będzie ok. USG to był pikuś w stosunku do tego prześwietlenia, bo go musieli spionizować, czyli włożyć do takie tuby i przywiązać a ja go trzymałam żeby nie wypadł. Wtedy to on dopiero się darł biedak. Na szczęście badania wykazały tylko straszne zagazowanie ale w szpitalu nie mieli nawet leków na to i mąż jeździł w nocy do apteki po Esputicon. Dwie godziny po podaniu leku mały się odgazowal i było ok ale w następny wieczór była powtórka z rozrywki. Znów USG, badania krwi itd. W końcu upewnili się że to po prostu kolka której dotychczas nie doświadczyliśmy dzięki Bogu. Postanowili nas wiec wypuścić w poniedziałek,
Przeżyłam chyba największy koszmar w życiu. Mam nadzieję że moje dziecko już nigdy nie będzie tak cierpiało i nie napędzi nam takiego stracha. Ręce mam po kostki od noszenia go non stop a w uszach mi dzwoni od tego przeraźliwego krzyku. Najgorsze mam nadzieję za nami.
Od tego noszenia musiałam wczoraj odwiedzić ginkę bo rana po cc zaczęła mi krwawić w 4 miejscach równocześnie ( takie krwiaki mi się aż porobiły), ale podobno to minie.
Wracamy powoli do równowagi psychicznej. Mały tak się cieszy że jest w domu że szok. Ciumka non stop bo tak potrzebuje mojej bliskości. Rana się goi, siniaki po wkłóciach bledną.
Po tych przeżyciach zupełnie inaczej patrzę na pewne rzeczy już nie przejmuje się błachostkami bo to nie one się liczą w życiu. DZIĘKUJE BOGU ZA TO…..ŻE JEST!!!!

A wam kochane forumowiczki dziękuję za wsparcie. Trzymajcie się ciepło. Mati śpi teraz słodko obok mnie a ja patrzę w niego i cieszę się że z nami jest. Pozdrawiam

Monika i Mateuszek ur. 27.06.2003