Ziemia obiecana – Madryt 11 marca 2004…

Jest to wstrzasajaca historia. Sama mieszkam chwilowo w Hiszpanii, a maz regularnie lata do Madrytu. Zamach w Madrycie byl czyms bardzo ciezkim, bo przeciez mogl dotyczyc kazdego z nas. Zdalam sobie sprawe w jakim swiecie zyjemy gdzie istnieja istoty (chyba nie moga byc to ludzie) ktore potrafia tak niszczyc zycie ludzkie. I zadawac tyle bolu, bawic sie ludzkimi uczuciami. Gdzie jest swiat i dokad zmierza… Bardzo jestem przygnebiona ta sytuacja zwlaszcza, ze podczas zamachu w NY rowniez bylam bardzo blisko. Dla mnie to nie sa zamachy i ofiary gdzies daleko, tylko tu… blisko… zaraz… to jest prawdziwa wojna!! Jaki swiat zostawimy naszym dzieciom??

Siedmiomiesięczna Patrycja, 199. ofiara.

Patrycja umierała przez półtora dnia. Siedmiomiesięczna dziewczynka o jasnych włosach i niebieskich oczach, ze złotą bransoletką na ręce, przebywała do wczoraj w Dziecięcym Szpitalu Dzieciątka Jezus. Zmarła o pierwszej po południu, z powodu zmiażdżenia klatki piersiowej, po nocy na oddziale intensywnej terapii. Patrycja jest najmłodszą ofiarą piekła, które wstrząsnęło Madrytem w czwartek.
Pierwsze godziny po zamachu dziewczynka spędziła sama. Nie poszukiwał jej nikt z rodziny. Po pewnym czasie odnalazł ją lekarz, rzuconą na ziemi w pobliżu stacji Atocha, wśród odpadków. Wydobył ją stamtąd i zaniósł do Szpitala Dzieciątka Jezus. Była godzina 9 rano. Nie było żadnej wiadomości o jej bliskich – czy są wśród żywych, czy umarłych.
Jej ciocia Kasia, 27-letnia Polka mieszkająca w Madrycie od prawie 10 lat z dwójką dzieci, odnalazła tam dziewczynkę w południe, po tym jak obdzwoniła już wszystkie numery pomocy i przeszukała wszystkie szpitale w Madrycie. Tragedię widziała z ekranu telewizora.
O 8.30 rano nagły impuls uświadomił jej, że jej siostra, szwagier i siostrzenica mogli podróżować jednym z pociągów. Po całym ranku spędzonym na poszukiwaniach, Kasia rozpoznała po złotej bransoletce z wygrawerowanym imieniem, że dziecko u Dzieciątka Jezus to jej siostrzenica.
Wczesnym popołudniem w czwartek Kati dowiedziała się także, że żyje jej siostra Jolanta, matka dziecka. Odnalazła ją w Szpitalu Klinicznym San Carlos. Jola ma 28 lat. W czwartek była operowana w trybie pilnym, operowano jej rękę i jelita. Kiedy Kasia odnalazła ją po zamachu, z trudem ją rozpoznała. Dziewczyna pytała nieustannie, co się dzieje z jej córką i mężem. Wciąż znajduje się na oddziale intensywnej terapii. Nie wie jeszcze, że Patrycja nie żyje, ani że ciało jej męża, 34-letniego Wiesława, zostało wczoraj zidentyfikowane w Pawilonie 6., gdzie gromadzone są ciała ofiar.

Nie wszystko było smutne w krótkim życiu Patrycji. Do tego dnia w którym wybuchły bomby była szczęśliwym dzieckiem. Jej rodzice ją uwielbiali. “Moja siostra i szwagier są zauroczeni dzieckiem. Wiele ich kosztowało, by przyszła na świat, gdy urodziła się Patrycja, byli przeszczęśliwi”, opowiadała Kasia w jednej z sal Szpitalu Dzieciątka Jezus w czwartek, zanim dziewczynka zmarła.
To o czym opowiadała wydarzyło się w przeciągu ostatniego roku. Niemniej Wiesław i Jolanta mieszkali w Hiszpanii od ponad 8 lat. Poznali się w Polsce, i jak wielu swoich ziomków, zdecydowali się porzucić swój kraj w poszukiwaniu lepszej przyszłości.
On przyjechał do Hiszpanii jako pierwszy, po roku dojechała ona. Wszystko było zaplanowane: kiedy Wiesław jako tako się ustabilizuje, sprowadzi Jolantę. Tak też się stało. W 6 miesięcy po jej przyjeździe wzięli ślub. Mieszkali w mieszkaniu w pobliżu Entrevias.
Każdego ranka o 7.40 we trójkę jeździli pociągiem podmiejskim ze stacji Asamblea de Madrid (Rada Miasta Madrytu) do stacji Atocha. Podobnie było w czwartek. Małżeństwo zostawiało Patrycję pod opieką przyjaciółki na czas, gdy sami byli w pracy. Wiesław pracował w firmie budowlanej, a Jola zajmowała się sprzątaniem w kilku domach. On miał już uporządkowane papiery, ona oczekiwała na uregulowanie swojej sytuacji.
“Jola jest wspaniała. Pracuje w moim domu odkąd przyjechała do Hiszpanii, jest prawie członkiem rodziny” – opowiada właścicielka jednego z domów gdzie dziewczyna pracuje. Ona, podobnie jak inne kobiety dla których pracują Kasia i Jola, są bardzo przejęte losem ich i ich dzieci: siostry nie mają żadnej rodziny w Hiszpanii.
Przez te 8 lat Jola i Wiesław ciężko pracowali, aby kupić dom w pobliżu Warszawy. Właśnie kończyli spłacać hipotekę nieruchomości.
“Odkąd urodziła im się córka, promieniowali. Do tego stopnia, że ostatnio Jola mówiła mi: ‘Jestem tak szczęśliwa, że aż się boję’ – opowiada dalej kobieta. Wiesław również jest dobrym człowiekiem. Żyje dla swojej żony i córki” – dodaje.

Wczoraj w południe Kasia czekała u Dzieciątka Jezus na najgorsze. Cały czas towarzyszył jej psycholog szpitalny, wspierając ją i doradzając co robić – mówi Pedro Nunez Morgades, obrońca praw dzieci.
Zanim zmarła dziewczynka, Kasia udała się do Pawilonu 6., w poszukiwaniu wiadomości o swoim szwagrze. Z trudem znosiła sytuację, powtarzała: “To nie mogło się zdarzyć naprawdę. My nie jesteśmy Hiszpanami, ale tak jakbyśmy nimi byli”.
Po południu ciało Wiesława zostało zidentyfikowane w Pawilonie 6.
Siostra Kasi i Joli, która mieszka w Polsce, już wcześniej na tą sobotę planowała przylot do Madrytu. Być może teraz będzie towarzyszył jej ojciec. Rodzina chce sprowadzić ciała Wiesława i Patrycji do Polski, aby tam ich pochować.
Przed Jolą wciąż najgorsze. Nie wie jeszcze, że jej mąż i córka nie żyją. Ona sama powoli będzie wracać do zdrowia.

————————

Tłumaczenie za El Pais, Mantanza en Madrid (Morderstwo w Madrycie), Emigranci: Marta Aguirre Gomez Corta, sobota, 13 marca 2004.

Ela i Kamilka 23.10.2003