babciowanie

Ostatno wdałam się w spór na temat babciowania. Skończyło się na tym, że usłyszałam, iż jestem nienormalna i że we wszystkich rodzinach tak jest, że babcie muszą zajmować się wnukami. Ja tego obowiązku i przymusu nie widzę. Babcia może pomóc, kiedy trzeba gdzieś wyjść bez dziecka, ale wychowanie dziecka i zajmowanie się nim jest obowiązkiem rodziców. Trzeba ją najpierw zapytać, czy ma czas zająć się wnukiem, a nie na siłę podrzucać dziecko, bo to jej obowiązek i twierdzić, że musi się nim zająć bez żadnego ‘ale’. Babcia ma prawo do organizowania sobie czasu, jak jej się podoba, ma prawo do prywatnych spotkań i w ogóle do prywatnego życia, więc ma też prawo nie zająć się wnukiem, jak to jej koliduje z planami. W sytuacji patowej, babcia (w moim modelu stosunków rodzinnych) może przełożyć swoje plany (jeżeli są przekładalne), żeby pomóc rodzicom. Jest to jednak wynikiem jej chęci pomocy i dobrej woli. Oczywiście, jak ma czas, to również z prawdziwą przyjemnością pobawi się lub wyjdzie na spacer.
Ciekawa jestem Waszej opinii w tej sprawie. Jak to wygląda w Waszym wypadku?

Ania + Szymek (5,5 miesiąca)