20 lat…

Tyle wlasnie skonczylam wczoraj. Jestem tu chyba najmlodsza mama wiec postanowilam podzielic sie z wami swoimi przemysleniami….
Dziwnie ludzie na mnie patrza i to jest pewne. 20 lat to moze faktycznie malo jak na matke… Ale to w sumie nie fair. MNie to drazni, na prawde. Szczegolnie zloszcza mnie stare baby(pewnie juz babie), ktore dziwnie patrza na to jak ide usmiechnieta z wozkiem. Zreszta pamietam reakcje ludzi na wiadomosc o mojej ciazy..uwierzcie ze byla okropna. Przynajmniej dla mnie….ze sobie zycie zmarnowalam…ze to ze tamto…..

A ja? Mam wspaniala core ktora jest calym moim zyciem. I wcale nie zazdroszcze znajomym ktorzy ciagle opowiadaja o kolejnej wspanialej imprezie…o kolejnym wyjezdzie w gory…
I chyba ich nie rozumiem bo wcale nie cieszy mnie to co ich…i wcale nie mam ochoty na to samo. Nigdy nie zmienilabym swojego zycia. I wkurzaja mnie pytania “przyjaciol” typu: “jak wytrzymuje tyle bez zabawy”…”jakie to ja mam teraz zycie”….
I wcale nie zmarnowalam sobie zycie… A raczej baaardzo duzo zyskalam. Studiuje-i musze przyznac calkiem niezle mi idzie, wychowuje swojego skarba raze, z Robertem-ktory jeszcze moim mezem nie jest, mamy samochod i co najwazniejsze wkoncu wynajmujemy swoje wlasne mieszkanie. Jakos wiazemy koniec z koncem…chodzimy usmiechnieci i ze lzami w oczach patrzymy na nasza Amelie. Kochamy ja nad zycie…i nikt nie moze… Nie powiniem nam zarzucac ze zmarnowalismy sobie i dziecku zycie…

Jestesmy szczesliwi…wszyscy w trojke….

Coz…20 lat to moze malo… Ale wystarczajaco duzo aby moc pokochac i oddac sie calkowicie dziecku…

Pozdrowienia

KiKi