Chciałam napisać "wspomnienie miłości", ale nie wiem, czy nikogo nie urażę

Nie wiem, co ze sobą zrobić…
Nie mam z kim porozmawiać, nie mam się gdzie wypłakać…
Dziś Dzień Matki, a ja jestem wrakiem człowieka…

W niedzielę przybłąkał się do nas piesek. Szczeniak jeszcze.
Miał cudowny pyszczek, nigdy nie zapomnę tych oczu…. Boże, wyję normalnie i jestem nieprzytomna ze zgryzoty!
Siedział przy nas przez całe popołudnie, latał za dziećmi, zjadł im wszystkie chrupki z miseczek… Nie chciał odejść, siedział do 9 wieczorem na tarasie.
W końcu mąż mój mówi, że widział podobnego psa u sąsiada. Poszłam, zaniosłam.
Okazało się, że piesek przybłąkał się do nich jakieś 2 tyg. temu, że siedział zmoknięty pod domem. Dali mu jeść i położyli koc przed drzwiami. Spał na dworze, pod daszkiem, nigdzie nie odchodził.
W niedzielę zapuścił się do nas, na drugą stronę bardzo ruchliwej ulicy.
Moje dzieci, a szczególnie Amelka, pokochały go od razu – ja też. Tylko nie było mowy o tym, by go przygarnąć na zawsze…
A może byłaby mowa, gdybym naciskała…
Ale nam teraz pies niepotrzebny… Bo kot w domu, bo dzieci to aż nadto obowiązków…
Zaniosłam psa do sąsiadów, ale on i tak przychodził – codziennie był pod drzwiami, zaglądał na taras, bawił się z dziećmi… Później sąsiadka go zabierała do auta, bo jej uciekał do nas 🙁
Psina była chyba nasza wspólna – przez te niecałe 3 dni…
Dziś przybiegła do nas już o 10 rano. Amelka nie posiadała się ze szczęścia. Wyszłyśmy na ogród i rzucałyśmy jej piłki. A ona je tak śmiesznie tarmosiła… Ganiała za Amelką i gryzła ją po nogach swoimi szpileczkami… Kilka razy udało jej się polizać małą po nosie…
Później zabrała sobie naszą piłkę i poleciała do drugiego domu…
Przyszła po południu, kiedy wyjeżdżaliśmy do teściów po Natalkę. Plątała się obok auta, więc wysiadłam i zabrałam ją na bok. Później biegła jeszcze za samochodem, jakby żegnając się z nami… 🙁
Amelka zanosiła się płaczem, bo chciała “peła”, a ja jej tłumaczyłam, że piesek przyjdzie później, jak się wyśpi i naje…
Całą drogę myślałam, co zrobić, jak to by było, gdyby była u nas, jak wyglądałaby z obrożą i czy umiałaby chodzić na smyczy…
Jednocześnie bardzo się bałam o tą ruchliwą drogę…
Kiedy wracaliśmy i skręcaliśmy już do nas, rzuciłam szybko okiem na ulicę, bojąc się straszliwie tego, co mogłabym tam zobaczyć…
Nie zobaczyłam, odetchnęłam.
Za sekundę mąż mówi: “o Boże, pies”… Zamarłam…
Minęliśmy brązowe ciałko, leżące na drodze 🙁
……………
…………….
……………
Wróciłam, by ją zdjąć z drogi, by upewnić się, że to ona… Wzięłam na ręce może 1,5 kg i przeniosłam do pobliskiego rowu.
Siedziałam z nią tam i przepraszałam. Wyłam jak bóbr, bez opamiętania…
Że mogłam coś zrobić, że mogłam ją przygarnąć tak, by miała 4 ściany i dach nad głową. Że za długo się zastanawiałam, że cofnęłabym czas, gdybym tylko mogła… :((((((((((((((((
Że zginęła dlatego, że nikt jej nie chciał :((((((((((((
Że ktoś ją najpierw porzucił, bo z rozkosznego szczeniaczka zaczęła zmieniać się w psiaka, który rozrabiał i gryzł wszystko, co popadnie.
Że sąsiad powiedział w niedzielę: “chciałem mieć kiedyś psa, ale owczarka niemieckiego, a nie takiego”, a ja mu przytaknęłam :((((((((((((
Że dziś jeszcze sąsiadka, biorąc go ode mnie, zapytała: “na pewno nie chcecie pieska?” – a Amelka tak strasznie płakała, że “peł” musi iść do domu :((((
I już nigdy nie wróci… :(((((((((((

Strasznie się czuję, nie umiem o niczym innym myśleć. Nawet bajki na dobranoc mówiłam Amelce przez łzy.
Nawet teraz nie widzę, co piszę… :((((
Wyrzuty sumienia mnie zabiją.
Powiedzcie, że to nie moja wina…
Proszę 🙁
I powiedzcie, że ten ból minie.