Nie jest dobrze…

A teraz technicznie… Przyjęli mnie we wtorek, pobrali krew. Dali Relanium, tabletkę przeczyszczającą, a na noc coś uspokajającego. Ogolona byłam dokładnie w domu. Lewatywę mi darowali (choć sąsiadka z sali miała dwie przed laparo). Leki słabo działały. Nawet Relanium. Na obiad zupka i do wieczora mogłam jeszcze pić. Następnego dnia rano zakaz picia i jedzenia, umyłam się i dostałam jakąś niebieską tabletkę (głupi Jaś), który nie podziałał. Przyszła po mnie siostra i była zdziwiona, bo ponoć po tym leku to muszą pacjentki wieźć na salę operacyjną, a ja poszłam sama bez zataczania się… Położyłam się – samolot i te sprawy… Wenflon, coś w żyłę, przypinanie do stołu. Maseczka i nakaz 5 głębokich oddechów. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć (nie śpię!)… sześć, siedem… Hmmm Śpię. Budzą mnie (tak trochę). Nawet coś mi się śniło! Nie mogę oddychać ustami. Rzężę. Wyjmują rurkę. Nie jest lepiej. Dają coś powdychać. Ufff. Już mogę oddychać. Wiozą na salą. Na korytarzu widzę męża. Nie daję rady trzymać otwartych oczu i mam kołowaty język, ale nawet w miarę jasno myślę. Naciskam mężą żeby poszedł oszukać lekarza i o wszystko wypytał. Po godzinie jest lekarz, gada z mężem. Mąż zdaje mi relację, ale coś mu się miesza. Proszę, żeby rzyszedł z lekarzem. Przychodzi doc. Szamatowicz i wyjaśnia wszystko…
Szybko dochodzę do przytomności. Nie wymiotuję (choć inne babeczki wymiotowały nawet po 4h). Mam kroplówki. Nie potrzebuję ŻADNYCH środków przeciwbólowych. Chce mi się siusiu. Nie daję rady na basen. 2h po zabiegu wlokę się z kroplówką do kibla i siusiam z ulgą. Potem trochę śpię (mąż idzie do domu). Wieczorem już chodzę. Staram się dużo ruszać. Śpię znośnie, wenflon w zgięciu łokcia przeszkadza, boli brzuch, ale nie biorę nic p. ból. Rano obchód i decyzja, że idę do domu. 5 dni zwolnienia. Mało. Mam dwie dziurki w brzuchu, bez szwów (bardzo mnie to zaskoczyło). Tylko duży opatrunek. Jeszcze przy zmianie opatrunku rozmawiam z położną, która mówi, że laparotomia jest bez sensu – mogą szybko “uruchomić” pacjentkę, ale i tak będą zrosty… In-vitro… A skoro mam już synka, to chyba już nic…
I tak to wygląda. Brzuch mnie boli, ale jest znośnie. Ledwo co trochę brudzę podpaski, nawet ciężko to nazwać plamieniem. “Tam” nic nie boli. Tylko brzuch.

Wynik laparoskopi? Obustronna niedrożność jajowodów już przy samym ich ujściu do macicy, czyli może być i tak, że są tylko przy ujściu niedrożne, a możliwe, że są calutkie zarośnięte. Nie do sprawdzenia bez cięcia… Nie udało się wejść z kontrastem ani trochę.
Zabieg robił bardzo dobry lekarz – doc Szamatowicz znany Wam z “bociana”.

Michałek 14.08.2003