o mojej babci

Straciłam w lipcu ukochaną babcię. Cóż, starsi ludzie odchodzą, to normalna kolej rzeczy, itd. Szkoda tylko, że odchodzą, bo nie daje im się szansy…
Ale przedstawię całą historię:
Babcia miała problemy z oddychaniem, więc rodzina wezwała karetkę. Pani doktor z karetki “zgoniła” starszą panią, która miała problemy z chodzeniem po mieszkaniu, z II piętra. Spieszyło jej się, bo karetka jest jedna na cały powiat. Babcia miała zapaść na izbie przyjęć. Reanimowano ją. Leżała na OIOMie, pod respiratorem. Cierpiała strasznie. Trudno było na to patrzeć. Lekarz poinformował rodzinę już na początku, że babcia nie ma szans aby wyjść żywo ze szpitala. Jednak wbrew słowom lekarza stan babci się pomalutku poprawiał. Ale lekarz mówił, że po odłączeniu respiratora babcia udusiłaby się w ciągu godziny. Ponieważ nikt nie może mieć “rurki w gardle” od respiratora dłużej niż 2 tyg. babcia miała mieć zrobiony zabieg tracheotomii. Po 5 dniach pojawiły się odleżyny. Wiem, że zupełnie mi brak obiektywności, a lekarzem nie jestem, ale jeśli na OIOMie stoi popielniczka pełna petów, a leżą tam pacjenci w najcięższym stanie, to ja już nie wiem co o tym myśleć. Zatem minęły 2 tygodnie. Babcia była w naprawdę dobrej formie. Nawet podniosła się i machała dzieciom na pożegnanie po odwiedzinach. Lekarze stwierdzili, że mają nawał zabiegów i jeszcze tego dnia nie przeprowadzą zabiegu. Następnego dnia rano telefon od lekarza, że z babcią jest bardzo źle i rodzina powinna przyjechać się pożegnać. Poźniej jednak stan babci się poprawił na tyle, że można było przeprowadzić zabieg. A po południu telefon, że po 40 minutach od uśpienia, podczas zabiegu babcia zmarła. Wg słów lekarza nie podejmowano reanimacji, ponieważ przez ostatnie 2 tygodnie bardzo się męczyła. Jeszcze tego samego wieczora rodzina podpisała dokumenty, że nie wnosi zastrzeżeń co do przebiegu leczenia. Ciało babci zobaczyliśmy dopiero podczas pogrzebu. Wiem, że to brzmi makabrycznie, ale ciotka zajrzała pod kołnierzyk babci, aby zobaczyć jak wygląda ślad po zabiegu i co? I nie było żadnych śladów..
Może babcia rzeczywiście chciała już odejść, a może po prostu nie dano jej szansy. Bo miała prawie 80 lat. Bo była stara, a stare jest niepotrzebne. Wiem, że powinnam się pogodzić z tymi faktami. Ale jeszcze nie potrafię. Bo strasznie ją kochałam. Bo była dokładnie 50 lat starsza ode mnie, razem obchodziłyśmy urodziny. Bo był to najbardziej dobry, kochany, uczciwy i porządny człowiek jakiego znam. Bo miała bardzo ciężkie życie i naprawdę ciężką śmierć. Nie zasłużyła na to. Z tym nie potrafię się pogodzić. Skończyła tylko 5 klas, bo wybuchła wojna, nie miała dzieciństwa, bo musiała pomagać rodzicom utrzymać rodzinę, od początku życia ciężko pracowała. Wyjechała do Niemiec na przymusowe roboty jako 15 latka. Po zakończeniu wojny, w wieku 18 lat ważyła 30 kg. Trudno przytyć na misce zupy z buraków pastewnych. Urodziła 5 synów i 3 córki, wychowała 3 wnucząt. Mimo tylu zajęć przy tak licznej gromadce dzieci poszła do pracy, aby polepszyć byt rodziny. Nie umiała się gniewać, była spokojna i cicha. Doczekała 19 wnucząt i 9 prawnucząt.
Cieszę się, że moja córka też odczuła jej miłość, ciepło i dobro. Strasznie mi jej brakuje. Każdego dnia. Przepraszam, że się tak rozpisałam

Anka i Sara