TO zdarza się tylko innym – długie;-(

Życie boleśnie uczy mnie pokory…

Byłam w podstawówce, zmarł tata mojej koleżanki – przykro mi było, bardzo, ale TO zdarza się tylko innym…
Byłam w liceum, tuż przed maturą zmarł tata mojej koleżanki – straszne, bardzo straszne, ale TO zdarza się tylko innym
Byłam na studiach – zmarł tata – mój tata – dowiedziałam się, że TO nie wybiera, zdawało mi się, że spokorniałam…

Zaszłam w drugą ciążę – tą na którą czekałam już od urodzenia Doroty – euforia, ale gdzieś w środku siedział strach, było inaczej niż z córą, bałam się, nawet bardzo, a najbardziej bałam się martwej ciąży… Co wieczór przed snem prosiłam tatę by mi w nocy pokazał co będzie, z Dorotą tak prosiłam i zobaczyłam we śnie zdrowe dziecko… teraz nic nie przyszło nocą… no ale co ja się martwię, precież TO zdarza się TYLKO innym…

W pewien czwartek wyskoczyłam z pracy, miałam jechać na rutynową wizytę do gina, potem do urzędu załatwić coś dla pracodawcy i z powrotem do pracy… Lekarz mnie zbadał – ginekologicznie – jest dobrze, potem usg – coś mi nie pasowało, no ale jak w I trym.robi to przez brzuch, no to może tak wyglądać. Nie był pewien co widzi, wypisał skierowanie do szpitala na usg… Byłam zdenerwowana, ale bardziej na lekarza, bo to nie pierwszy raz kiedy mnie -nazwijmy to- oszukał, a do tego jeszcze wręczył wizytówkę do prywatnego gabinetu z zaproszeniem… [to był lekarz z NFZ’u – chodziłam do dwóch, by jeden -jedna prowadziła ciążę, a drugi wypisywał skierowania na darmowe badania]…
Poszłam na to skierowane usg, wchodziłam bez kolejki – brat pracuje na oddziale obok, załatwił ‘szybką obsługę’ i słowa które pamiętam jak dziś łącznie z obrazem na usg “no niestety, przykro mi” i to śliczne tycie ciałko na monitorze – za małe i bez bijącego serduszka… czarna rozpacz, do pracy już nie wróciłam…

Na następny dzień miałam wizytę u swojej ginki – bada ginekologicznie – macica za mała jak na ten tydzień ciąży, potem usg – nie pozostawia nadziei – którą do tej pory miałam… wypisuje skierowanie do szpitala, mam się stawić w poniedziałek rano na czczo…

W poniedziałek melduję się w szpitalu (7:30)- jestem pierwsza, potem zrobiła się mega kolejka… znowu badania, pytania – zachowuję się jak nieczuły robot, odpowiadam automatycznie, nie płaczę…
O 9 położyli mnie na oddział, współlokatorki mówią z czym tu leżą, w końcu i mi się pytają, odpowiadam martwa ciąża – cisza, już nic nie mówią…
O 10:30 do szyjki macicy zaaplikowali mi jakieś 2 tabletki “Proszę mocno nogi ścisnąć i wrócić do łóżka”… położyłam się, podłączyli kroplówkę.
O12:00 -pamiętam dokładnie, bo jedna z pań akurat pytała o godzinę- pierwszy skurcz, potem już się rozkręcało, do 16 był skurcz za skurczem i druga rzecz której nigdy nie zapomnę – widok krwi wypływającej dosłownie ciurkiem ze mnie i ta świadomość, że to już koniec mojego szczęścia…
O 16 pielęgniarka prowadzi mnie na salę – pod ramię, bo już miałam helikoptery, ale byłam na tyle świadoma, by leżąc na stole zapytać się czy na pewno się upewnią że śpię, jak potwierdzili to mogłam zasnąć – nie chciałam nic absoilutnie słyszeć, nic czuć…
Śniła mi się Dorota – piękny sen, lepszego nie mogłam mieć, śniło mi się moje jedyne żyjące dziecko – podobno po obudzeniu tylko o tym paplałam – tego nie pamiętam…

Jak się obudziłam na dobre byłam już pusta, sama, nie byłam już w ciąży… mąż był przy łóżku, a ja chciałam tylko małą zobaczyć – przywiozła ją mama, wyłam jak ją zobaczyłam, bidulka się przestraszyła, do dzisiaj na widok torby ze szpitala mnie przytula i mówi ‘nie bój się mamusiu’…

Dzisiaj mija miesiąc i 1 dzień od tego… a ja biorę leki na oczyszczenie, bo mnie źle wyczyścili. O kolejne – trzecie dziecko możemy się starać dopiero latem,a nawet na początku jesieni – jak będzie dobrze, ale to już inna – męża – historia…

Moją małą kruszynę zabrali na zawsze w 11tc, a zmarła między 8/9tc
[*]
[*]
[*] i TO wcale nie zdarza się innym, życie jest niesprawiedliwe, ale w obliczu śmierci wszyscy jesteśmy równi – nawet takie kruszyny jak mój Aniołek…

Teraz jestem między ludźmi i udaję, udaję, że żyję normalnie, udaję że uważnie słucham jak mi coś opowiadają, udaję… ryczę wieczorami pod prysznicem, jak cały dom śpi… Wiem, rozczulam się nad sobą, wiem że dużo kobiet przez to przeszło, ale to tak boli…

i Dorotkę 08.08.04

_edit_25.10.2010_
No muszę jednak choć tak tu coś napisać, pamiętam o Tobie, pamiętam, nie wyciągam już tematu, bo tyle nowego cierpienia dookoła, ale pamiętam…