Czy akceptujecie siebie?

1. morena Dodane ponad rok temu,

   .

   Odpowiedz
2. koli Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez morena
   dlaczego przeszkadza?
   Zdziwiłaś mnie tym, że komuś może u innych to przeszkadzać, bo wydaje mi się, że samowystarczalność to cecha ogólnie pożądana społecznie – nikt przecież nie lubi ludzi, którzy wiecznie wymagają cudzej pomocy lub na tej pomocy żerują.
   I dla mnie, i dla mojego męża nasza samowystarczalność to priorytet – zarówno wspólna (jako rodziny), jak i każdego z nas z osobna.

   różne są teściowe

   Odpowiedz
3. koli Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez morena
   ja wręcz odwrotnie miałam, byłam bardzo chwalona i przez to przekonana, że wszystko w życiu mi się uda, a właściwie samo przyjdzie, bez mojego specjalnego wysiłku.
   Kilka porażek (zawodowych głównie) na starcie do dorosłego życia uświadomiło mi dobitnie, że lepszych ode mnie jest sporo i muszę jednak dużo pracować, żeby osiągnąć to, co sobie wymarzyłam. Bolesna to była nauka 🙁

   tak.. ale mi mówili rodzice że nie warto nic robić bo i tak mi się nie uda..

   porażki są wpisane w życie, (ale wysiłek jest konieczny, bo życie mamy w swoich rękach).. i są one również w życiu moich dzieci.. nie chronię ich jak kwoka przed każdą pierdółką.. ale pozwalam zmierzyć się z tym z czym wiem że sobie poradzą na swoim etapie życia..czy słuzna to nauka dowiem się za 30 lat

   a prawda jest taka że różne osobowości są i każdy inaczej może odbierać te same rzeczy czy wydarzenia…

   Odpowiedz
4. meva Dodane ponad rok temu,

   Dziecinstwo ma na pewno ogromny wplyw na to czy w zyciu doroslym akceptujemy sie czy nie. Na szczescie czasami tacy ludzie, ktorzy mieli niefajne dziecinstwo przechodza jakas przemiane, spotkaja na swojej drodze dobrych ludzi, ktorzy zmieniaja ich myslenie…i tak bylo w moim przypadku.
   Ogolnie nie moge narzekac na swoje dziecinstwo bo na pozor bylo cudowne, ale… No własnie w tym ALE tkwi cos co w złych chwilach odbija sie echem w mojej psychice.
   Moi rodzice nigdy nie powiedzieli mi, ze sa ze mnie dumni, choc bylo kilka momentow, ze mogli to powiedziec, moja mama nigdy nie prawiła mi komplementow. Pamietam niektore jej odpowiedzi jak dzis. Np. Pytałam sie mamy czy jestem ładna, a ona na to: “No wiesz pieknoscia to nie jestes…”, przykladów moglabym tu mnozyc i mnozyc…
   Poczatki w mojej pracy tez byly trudne, bo praca n-la nie nalezy do latwych zawodów. W trudnych momentach watpilam, ze sie do tego nadaje, dopatrywalam sie prawdy w tym co cale zycie wpajala mi matka, ze “ja to w życiu zginę”- czyli ze sobie nie poradze.
   Z biegem czasu zaczynam jednak coraz bardziej wierzyc w siebie i chyba prawie zupelni esie akceptuje ( ja to uwazam za cud!). Dzieki corce, mezowi i bliskim mi ludziom, a takze moim uczniom, ktorych spotykam na ulicy, ktorzy do mnie zaagaduja, dobrze wspominaja- szczegolnie to dla mile.
   Tylko obawiam sie jednego, czy jakis powazniejszy problem nie obudzi we mnie drzemiacej nienawisci do samej siebie z dziecinstwa i wczesnej mlodosci…

   Odpowiedz
5. zuzel Dodane ponad rok temu,

   Akceptuję siebie, ale przeszłam długą drogę, by móc to powiedzieć. Oczywiście mam jakieś ALE ale dobrze mi ze sobą 🙂

   Odpowiedz
6. piggy Dodane ponad rok temu,

   Ja akceptuję siebie z różnymi “ale” 🙂
   byłam nauczona przez rodziców, że oni kochają mnie i akceptują taką jaka jestem, co nie oznacza, że jestem doskonała i najlepsza we wszystkim. Zdrowe podejście, które w życiu dało mi siłę, ale nie dało rozczarowań.

   Odpowiedz
7. mam Dodane ponad rok temu,

   Teraz dobrze się czuje we własnej skórze, właściwie odkąd zaczęłam samodzielne życie:D. Wcześniej nie było kolorowo, głównie przez dzieciństwo a raczej jego brak…

   Teraz czuje sie spełniona szczęśliwa, wreszcie żyję jak chce, spełniam się jako mama, żona, wspólnik;), choć do spełnienia zawodowych celów jeszcze trochę brakuje, ale uda się wierze, ze jak dzieci będą większe.

   Myślę, że ludziom brakuje krytyki wobec siebie mam w rodzine osobe, ktora uwielbia o sobie mowic ” ze inni musza mnie taka akceptowac” chociaz nikomu nie odpowiada jej zachowanie. W mojej malej rodzinie tej osoby juz nie ma, nie bede sie z nia spotykac bo tak trzeba, wypada a ona bedzie i tak jeździć po mnie. Znam swoje wady, staram sie panowac nad soba, myslec, analizowac co zle zrobilam, czy moglam kogos urazic.. Ale jak czuje ze ktos i tak chce mnie wyprobowac to sie nie obcinam “gram jak przeciwnik pozwala”.

   Odpowiedz
8. ciapa Dodane ponad rok temu,

   Polecam ksiązkę Jak wychować szczęśliwe dzieci Wojciecha Eichelbergera

   Inna niz wszytskie

   Daje do myślenia:)

   Odpowiedz
9. ahimsa Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez ciapa
   Polecam ksiązkę Jak wychować szczęśliwe dzieci Wojciecha Eichelbergera

   Inna niz wszytskie

   Daje do myślenia:)

   Rekomendacja dobra- więc zerknę:)

   Odpowiedz
10. jaga Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez ahimsa
    Rekomendacja dobra- więc zerknę:)

    Też jej poszukam 🙂

    Odpowiedz
11. jutka2010 Dodane ponad rok temu,

    Generalnie fizycznie lubie siebie, no może akurat nie teraz bo od wakacji przybylo mnie tu i tam i to nie tylko z powodu ciazy ale tez łakomstwa. Kiedys lubiłam sie bardzo (przed rzuceniem palenia i przyjęciem na stan 10kg – przedtem wazylam 50kg przy wzroscie 168 i myslalam, ze jestem gruba:/ ale ogólnie nie miałam do mojego wyglądu poważnych zastrzezen i bylo OK)
    nie lubie w sobie tego, ze jak cos mi sie w zyciu nie podoba (np moja obecna praca) to czesto nie mam odwagi tego zmienic i tak trwam w sytuacji, ktora mnie coraz bardzej wkurza a mimo to nic z tym nie robie i to jest zdecydowanie cecha za ktora siebie najbardziej nie lubie!!! Oczywiście mam mnóstwo innych wad i moze nawet pare zalet ale to jest to co mnie wkurza najbardziej:)

    Odpowiedz

• « Poprzednie
• 1
• 2
• 3

Znasz odpowiedź na pytanie: Czy akceptujecie siebie?