zastanawiam się
czy z tego można wyjść tak “raz na zawsze”?
nie pytam o siebie, bo wiem, że ja sama sobie winna jestem. jeśli już zaczynam leczenie, to przerywam od razu, kiedy jest lepiej, zamiast doprowadzić sprawę do końca.. człowiek uczy się na błędach, może i ja się nauczę..
ale interesuje mnie, czy można się z tego całkiem wyplątać, zupełnie wyleczyć? czy może jest inaczej – że jak ktoś już ma tendencje depresyjne, to zawsze musi liczyć się z tym, że TO może wrócić, nawet po pełnym leczeniu i dobrych jego efektach?
Przysłowia o wiośnie. Co mówią nam ludowe mądrości?
Matura z chemii 2024. Opinie uczniów nie pozostawiają złudzeń. “Kto to układał?”, “Zmiotło mnie z planszy, do zobaczenia za rok”
Do kiedy muszą być wystawione oceny na 2 semestr? Na poprawę ocen zostało niecałe 20 dni
Bunt w literaturze. Do jakich lektur można było się odwołać? Temat maturalny wywołał burzę
Kiedy ksiądz może odmówić Pierwszej Komunii? Te trzy przypadki uniemożliwiają przyjęcie sakramentu
Czy Komunia jest sakramentem i jest obowiązkowa? Znaczenie tej uroczystości w Kościele jest ogromne
Copyright © Rodzice.pl 2009-2024
Strona 17 odpowiedzi na pytanie: depresja
dobra, do odważnych świat należy,nie?
nie biorę dzisiaj, rano mi pani doktor kazała i tak też uczynię
od jutra zmieniam mój świat na lepsze
Zrobiłam test – mój wynik to 21.
Anet a co to za mina?;) nad każdym lekiem tak deliberujesz?:D
Spokoojnie! nie oczekuj BUM żadnego- w żadną str. ( o ile nie weźmiesz jak ja od razu całej dawki)
Możesz mieć przez pierwszy mies. jakieś tam sensacyjki ale to minie.
no Ala, ulotka jest powalająca..
wiesz, ja nad niektórymi tak deliberuję.. ZAWSZE czytam ulotki i jak mi się nie podoba lista skutków ubocznych to różnie bywa, często jeśli chodzi o dzieci nie podaję..
całej dawki nie wezmę, pani doktor mi wszystko ładnie wyjaśniła, po 3 dni od 1/4 dawki zaczynam..
najbardziej zastanawia mnie, że ok – no miesiąc leczenia to za krótko, ale ona powiedziała, że np. 3 miesiące często wystarcza dziwne jak dla mnie, w 3 miesiące uporać się z balastem, jaki nazbierał się przez tyyyyle lat? trudno mi w to uwierzyć.. już bardziej przemawiają do mnie psychoterapie i to też nie na zasadzie, że hop siup wszystko się unormuje w jeden sezon… no zdziwiłam się.
Nie nastawiaj się na 3 miesiące.
Pewnie tyle wystarcza, aż się sytuacja unormuje. Ale wg mnie to zdecydowanie za szybko na przerwanie leczenia.
Chociaż ja nie psychiatra, to się mogę nie znać.
Ja mam w planach min rok leczenia. No chyba że wcześniej się zdecydujemy na drugie dziecko, wtedy będę myśleć co zrobić.
Bliskiej mi osobie psychiatra powiedział, że leczenie /, tak aby zakończone było sukcesem i żeby dziadostwo nie wróciło/w dużym procencie powodzenia/ musi się leczyć ok 5 lat.
Zaczynamy leczenie po raz trzeci…. mam nadzieję, że wytrwamy. Niestety nie jest dobrze – rozbicie, brak apetytu, problemy ze spaniem.
Wcześniej było lepiej, teraz po miesiącu brania zaleconych leku, taki nagły zwrot. Mam nadzieję, że to minie szybko…
Mi w teście wyszło – 42 pkt
Wiem, że muszę coś z tym zrobić – i na tym koniec. Jakoś radzę sobie.
edytuję, bo wyżej pisałam “my”…dlaczego tak łatwo jest pomóc Komuś, a samemu trudno wziąć się za siebie
bea – pogrubione stanowi właściwie sedno terapii. a to, że to ciężka robota to wiedzą ci co to przepracowali.
trzymam kciuki
pewnie lekarce chodziło o to, że przez te 3 miesiące wyrównają się/uzupełnią poziomy odpowiednich substancji w mózgu (serotonina i inne), będzie się dało normalnie funkcjonować – a dopiero potem można pójść na terapię, która coś da.
ale czasem jest zupełnie odwrotnie – jak pisze wyżej bea
—
człowiek jest bardzo skomplikowany, kiedyś chciałem iść na medycynę, ale jednak doszedłem do wniosku, że z maszynami/prądem/komputerami/automatyką popełnione błędy nie kosztują tyle co błędy popełnione na człowieku. ostatecznie zrezygnowałem z medycyny i wybrałem polibudę.
dla rozładowania atmosfery mam takie coś 🙂
rekord
do lekarza marsz!
Ulotka ulotką;) no muszą napisać wszystko;)
dziej-
Ja dziś rano poczułam coś na kształt zadowolenia z życia
SUPER uczucie! Dzień nie jawi mi sie jako pułapka i tor z przeszkodami- ale poczułam, że jest fajnie, bo leży śnieg, świeci słońce i lubię swój dom;P
Nie palę. ( znów zeszłam z paczki do zera) To też ważne…..w ciągu dnia będzie kilka zmian pewnie i zwrotów akcji-ale ta chwila i tak była super.
Ala, super 🙂
cieszę się, że Ci lepiej i żeby już tylko coraz lepiej było!!
mamia do lekarza marsz!!!!!
ja połknęłam właśnie moją pierwszą dawkę, nie pytajcie ile mnie to kosztowało jestem tak zestresowana, że nawet gdyby mi coś miało po leku być nie rozpoznałabym tego
no oby nic nie było
Pamietam jak też się wsłuchiwałam w siebie wieszcząć katastrofę:)
Tak na serio niepokojące objawy tyo jakaś gorączka, uczulenie czy coś.
Resztę- trzeba przejść ( O ILE coś się w ogóle będzie działo:))
😀 Szalona:Buziaki:
A po zioła jak sięgasz nie masz niepokoi? Też mogą niezłego diabła narobić…zwłaszcza jak są przyjmowane w niekontrolowanych ilościach, sa mieszane… – w pigule choć mniej więcej wiesz czego ile wcisnęli
Oj szukałam takiego wątku. NIe wiedziałam,że jest aż taki długaśny.
A skąd odróżnić depresję od zimowego doła?
Wydaje mi sie ze zawsze z brakiem słońca gorzej się czuję. Wiosną i latem jest lepiej.
Teraz znów taki dół. Przychodzę do domu z pracy i najchętniej bym leżała w łóżku.
Zrobie co mam zrobić ale bez jakiegoś zapału. Może to zwykłe lenistwo 🙂
Zauważyłam że bardzo rzadko się śmieję czy cieszę. A przeraziło mnie jak ostatnio kiedyś zaśmiałam się w głos z dzieci i Paula powiedziała:
ooo mama się śmieje. Chyba żle jak dzieci widzą że się nie śmieję
I w ogóle dużo myślę o śmierci.
Mając trochę po trzydziestce rozmyślam o tym że to już pewnie połowa życia,że to szybko zleci.
Tak samo myślę ciągle o tym,że mój tata za niedługo umrze.
Wiem głupie to bo tata jest w dobrym zdrowiu ale ma 70 tke i teraz łapię się nad tym ze ciągle myślę o tym że może umrzeć lada dzień
NIe cieszę się tym co jest Potrzebuję kopa w dupę…
Dużo by jeszcze pisać….
Mężowi jak kiedyś powiedziałam,że może to depresja to powiedział
Weź się w garść
Typowe,
On nie uznaje takiej jednostki chorobowej 🙁
Jeśłi obniżony nastrój, martwienie się, brak napędu trwają dłużej niż dwa tygodnie, to raczej nie chandra, bo ta mija po kilku dniach.
A najlepiej deresje od zimowego doła odrózni lekarz, nie Ty 🙂
Więęęęęęc…
ekhm wszystko mam podobnie, myślałam, że tylko ja tak myślę o śmierci…
Ala dobrze że Ci lepiej, ale Ty wiesz 🙂
Aneta nie stresuj się 🙂 Najwyżej będzie Ci trochę niedobrze 😉 Prawie jak w ciąży 😉
Regi dopiero po przeczytaniu Twojego posta uświadomiłam sobie, że ja też często się zamartwiam, że ktoś z mojej rodziny umrze
Dziewczyny, nie ma co się męczyć. Wyruszcie do lekarza 🙂
Ja też to mam bardzo często – nienawidze tego, walczę z tym – zostało to wciągniete pod inną jednostkę chorobową 😉
Smiejcie się śmiejcie- ale wystraczyło,że mąż nie odebrał tel. dostatecznie szybko a ja już drżałam w kącie w rozpaczy, że coś mu się stało.
On nie mógł zrozumieć czemu ja tak reaguję i że przwesadzam. Tak, owszem-ale dla mnie samej to był horror. Niesamowity stres.
Na lekach przestałam tak reagować. Coś musi być na rzeczy.
a ja raczej nie mam takich myśli, no czasami, jak już mi małż np. przez 2 godziny ciągiem nie odbiera telefonu to tak, zaczynam wymyślać
ale może to dlatego, że ja mam w ogóle do śmierci dziwne podejście
Znasz odpowiedź na pytanie: depresja