zastanawiam się
czy z tego można wyjść tak “raz na zawsze”?
nie pytam o siebie, bo wiem, że ja sama sobie winna jestem. jeśli już zaczynam leczenie, to przerywam od razu, kiedy jest lepiej, zamiast doprowadzić sprawę do końca.. człowiek uczy się na błędach, może i ja się nauczę..
ale interesuje mnie, czy można się z tego całkiem wyplątać, zupełnie wyleczyć? czy może jest inaczej – że jak ktoś już ma tendencje depresyjne, to zawsze musi liczyć się z tym, że TO może wrócić, nawet po pełnym leczeniu i dobrych jego efektach?
Strona 18 odpowiedzi na pytanie: depresja
nikt sie nie śmieje – mój chłop codziennie wchodząc do pracy musi mi się odmeldować, że dojechał szczęśliwie dając strzałkę, ale w sumie tego samego ode mnie oczekuje – tu łatwiej bo widzi na kompie, że się pojawiłam
To chyba dość częsta przypadłość-moja mama gotowa pół świata na nogi postawić jak się jej nie zaświecę o określonej godzinie na skype (moment odpalenia kompa w pracy) – nie daj boże ktos mnie na schodach zagada
Tylko mi ten lęk znacznie utrudniał normalne funkcjonowanie.
Byłam zbudowana z lęku. Głównie o bliskich ale nie tylko.
Śmierć była czymś bliskim-nie odległym za ileś lat- co za tym idzie włączał sie bezsens zupełny każdych działań itd. No bo i tak zmierzamy do śmierci itd.
Teraz juz tak nie myślę obsesyjnie o śmierci i przemijaniu, nie zatruwa mi to TU i TERAZ
Duża ulga. No lęki też się zmniejszyły znacznie. Choć potwornie boję sie nadal o dzieci i np. przerasta mnie zupełnie myśl, że mogłabym ich puścić na kolonie.
Mąż na szczęście kontroluje sytuacje-czy na coś można pozwolić czy nie.
mi zatruwa i to bardzo
od zeszłego roku na tyle bardzo, że się boje byle wynik moczu odebrać
zatruwa na tyle, że dla własnego trzymania się, dla tego bym mogła w miare normalną noc spędzić musiałam z kilku forumowych wątków sie wycofać bo nie daję rady 🙁
ale to inny strach, na kolonię bez oporów młodych bym puściła
Mam identycznie,
chyba to rodzinne,
moja mama strasznie zawsze przewrażliwiona na punkcie, gdzie
jesteśmy i czy nic nam nie jest…
Ania, też tak miałam, ale trochę mi przeszło.
(nie robię badań;))
Tak myślę, może to w pewnym wieku bardziej zaczynamy dostrzegać śmierć i się jej bać? Do tego dodatkowo jakieś przesłanki chorobowe dochodzą.
Rozmawiałam na ten temat z psychiatrą – stwierdził, że to normalny objaw, mimo, że czasami paraliżuje – dziwne było by gdyby jego nie było mówił sensownie, bardzo sensownie…ja zawsze sobie tłumaczę, że ten strach nic mi nie da…co ma być to i tak będzie a diagnostyka jedynie na korzyść może zadziałać… A jednak coś skręca…coś paraliżuje
Niby tak, ale jak zaczynam się bać, przejmować, to zaraz i ciało szwankuje, znacznie bardizej wszystko boli,, więć pilnuję psychiki(chociaż wcale nie zawsze wychodzi).
Aniu, bo nie jestem na pogaduchach, ale nadal borykasz się ze zdrowiem?
(o tyłku zdoążyłam przeczytać:))
Umówiłam się na jutro do lekarza.
Rano pojadę do WUP, a potem na spotkanie.
super 🙂
No i zobaczcie jaki pożyteczny wątek 🙂
Brawo z poczynienie pierwszego kroku!
No super! Prosze jaki przydatny wątek:)
Takich pierwszych kroków mam już kilka za sobą. Mam nadzieję, że to tylko kwestia najbliższych dni i będę mogła znów zacząć funkcjonować. Nie na zasadzie “byle do wieczora, a w nocy – byle do rana”.
Sama nie wiem skąd we mnie siła, żeby walczyć o ten projekt WUP.
dam radę dam radę dam radę
I tu muszę napisać kilka słów, o których już rozmawiałyśmy – o tym jak nas ludzie postrzegają, a co my czujemy. Zawsze, za każdym razem gdy czytam Twoje posty Aniu myślę – Boże jak ja bym chciała mieć Twoje podejście do zdrowia swojej Julki jakie jawi mi się w Twoich postach w tych tematach. Zawsze wyważone, racjonalne, trzeźwe, bez paniki, bez nakręcania się. Ile raz mówię sobie – przecież inne kobiety umieją mieć dystans, umieją na chłodno oceniać i nie panikują. Ja nie umiem, bo u mnie lęk o Julki zdrowie przerósł mnie – nie jestem w stanie go opanować. A dziś czytam to, co napisałaś Aniu i okazuje się, że nie jestem sama – to żadne pocieszenie czy dla mnie czy dla Ciebie jednak musiałam to napisać.
Z tematem śmierci i przemijania ostatnio też się borykam. Mam niezłe jazdy na tym punkcie
Strach, gdy mi M czy mama nie odbiera telefonu działa u mnie podobnie do Ash – truchleję, zaczyna mi walić serce, w ciągu 3 sekund jestem w stanie zaprojektować sobie kilka możliwych scenariuszy – wszystkie tragiczne – we wszystkich jest śmierć. Trzymając telefon w ręku i czekając aż mi odbiorą telefon widzę już oczyma wyobraźni leżącego w trumnie M, leżącą na podłodze moją mamę czy Julę lub zapłakaną Julkę, którą nie wie co ma zrobić, bo jej babcia np. leży i się do niej nie odzywa.
Nienawidzę tych myśli, nienawidzę uczucia (ścisk żołądka, momentalnie odruchy wymiotne, sucho w gardle, nerwowy kaszel, drżenie głowy i trzęsące się ręce) – i tak jest za każdym razem. Okropnie tego nie lubię
Superowo. Nawet jak ma to być chwila, warto na nią czekać Za moment będzie ich całe mnóstwo.
Ja poszłam na całość – jak już w końcu tabsa chciała ze mną współpracować (nie uciekała mi z ręki) łyknęłam ją i poszłam TV oglądać, by właśnie nie wsłuchiwać się, nie szukać dziury w całym. Udało się bez bólu przejść ten moment. Teraz łapię się na tym, że denerwuję się jak sobie przypomnę, że przespałam godzinę łyknięcia tabletki – lecę szybko i ją zapodaję sobie.
Rozumiem,
wydaje mi się, że mam spory dystans, zwłaszcza jeśli chodzi o zwykłe infekcje ale jednak czasami każdego powali
Miałam ciężki rok, do tej pory nie wiadomo co tak naprawdę się działo – przygniotło mnie to trochę, do tego nagłe odejście Teścia też mnie wiele kosztowało :(, wiele chorób tu na forum, wiele odejść forumerkowych rodziców, walka forumowego Filipka któremu bardzo kibicuję ale nie mogę, nie potrafię do wątku wejść bo pszeszywa mnie paniczny strach…mam w nocy koszmary
Myślę, że każda z nas coraz starsza, coraz więcej latami w głowach się kumuluje, zbiera… Nie da sie ot tak resetu wcisnąć
Wiecie co….taką prawidłowość zauważyłam, kilka dziewczyn, tu na forum, które przyznały się do depresji, ze swojego pisania jawią mi się jako pewne siebie, asertywne, wręcz nonkonformistyczne 🙂
Chyba niepotrzebnie depresja zawsze kojarzy mi się z brakiem pewności siebie 🙂
Ja np. przyznam się do cholernej fobii społecznej, której nawet terapie całkowicie nie usunęły
Ale wydaje mi się, że w moim pisaniu to widać 😉
nie widac
Znasz odpowiedź na pytanie: depresja