Dlaczego niektórym odbija????

Od razu wytłumaczę się z tytułu, żeby nie było nieporozumień:)) Nie chcę nikogo zaczepiać, urazić czy obrazić… Po prostu od zawsze słyszałam, że niektórym po urodzeniu dziecka “odbija”. Że już tylko o kupkach i mlekach umieją rozmawiać… Nikogo takiego nie znałam. Szczerze mówiąc wydawało mi się (kiedy byłam jeszcze bardzo młoda), że to tylko takie gadanie nietolerancyjnych osób, które nie mają dzieci. Nieco mi się zmienił ogląd kiedy sama byłam po poronieniu i miałam kilka sytuacji koleżanek które z uporem maniaka rozmawiały przy mnie o ciąży i o dzieciach. No ale wtedy też nie uznawałam tego za osławione “odbijanie” tylko raczej za takt słonia. A teraz kiedy sama jestem mamą, mam kilka spostrzeżeń. No i o tym właśnie będzie post. Trochę się pożalę, trochę wygadam, trochę popytam- ok?
Zawsze mi się wydawało, że macierzyństwo musi zmieniać kobietę na lepsze. Że to nieomal fizjologiczne. Natomiast życie zweryfikowało…. Znam blisko przynajmniej 2 osoby, które macierzyństwo zmieniło na gorsze. Jedna z nich jest moją bliską przyjaciółką (ale czy aby na pewno nadal jest????) i na jej przykładzie opiszę o co mi chodzi. Ta dziewczyna- nazwijmy ją umownie Ola- zawsze była cudowną, ciepłą i otwartą osobą. Teraz nadal jest ciepłą i otwartą- z jedna tylko zmianą- wyłącznie dla swojego dziecka. Mam z tym poważny problem. Ja nie ona. Bo to ja nie umiem się przystosować do nowej Oli… Przede wszystkim stała się kłębkiem nerwów- nawet się nie dziwię, skoro od 2 lat śpi średnio 4 godziny na dobę i to z przerwami…. Czemu tak się dzieje? Tu będę złośliwa nieco. Bo “ona rozumie potrzeby swojego dziecka, wie, że układ nerwowy się rozwija i nie wolno nic wymuszać w kwestii snu dziecka, bo mu się zrobi trwały uraz w psychice”. Skutek: Maluch śpi od 22 do 24 i od 5 do 8 rano, tyle, że o 7 ona wychodzi do pracy…. Ale możecie powiedzieć to poświęcenie macierzyńskie a nie “odbijanie” – zgadzam się. Problem który ja mam z Olą jest troszkę innej natury. W rozmawach ze mną mówi tylko o swoim synku. Oczywiście – możecie powiedzieć, że to naturalne, “każda sroka swój ogon…” ale porzecież rozmowa to wymiana informacji- prawda? Natomiast w przypadku rozmów z Olą jest tak, że ona nawet pyta o mojego Miśka (który de facto jest jej chrześniakiem) ale w ogóle nie słucha mojej odpowiedzi… Mogłabym na pytanie “Jak Miś” odpowiedzieć, że właśnie uczy się akrobacji na pięcio-metrowym trapezie, a ona najprawdopodobniej w ogóle by na to nie zwróciła uwagi. Akurat z trapezem nie próbowałam, ale kilka razy puściłam jakieś głupie teksty i nigdy tego nie zauważyła. A nie zauważyła, bo wtedy już od jakiegoś czasu mówiła o swoim- nazwijmy go Franku, albo na Franka patrzyła, albo o Franku myślała… Nie chodzi o to, ze to potępiam, tylko czasem mi przykro, no i nie rozumiem tego. Kolejna rzecz- coś takiego jak empatia z chwilą gdy zaczęła być matką przestało u niej istnieć. Podam przykład: pytam kiedyś Olę, kiedy mnie odwiedzi. A ona mi na to, że powinnam zrozumieć, że ona teraz nie ma czasu bo pracuje a potem musi się zająć Frankiem, bo on za nią tęskni i jej potrzebuje, więc to ja powinnam do niej przyjść. I wszystko by było ok.. tylko, że mówi to do mnie, a doskonale wie, że pracuję min. 2 x dłużej niż ona (Ola ma pracę na 4 godziny dziennie- od 7.30 do 11.20, ja zazwyczaj wracam do domu po 17-tej), po nocach piszę (i to nie tylko na forum), no i poszłam do pracy 7 miesięcy przed nią…. To co?- jeżeli udzielam się poza tym czasami towarzysko to jestem wyrodną matką?!?! Inny przykład: jezeli Ola widzi, że daję Miśkowi jakieś jedzenie, którego jeszcze Frankowi nie wprowadziła, nieodmiennie powtarza, że “Nie chce się śpieszyć z wprowadzaniem, bo nie chce zaszkodzić przez swoją pochopność, swojejemu dziecku”….. Takie sytuacje zdarzają się często i coraz bardziej nie wiem jak się zachować (pomijam już fakt, że czasem chętnie pogadałabym o czymś innym niż o dzieciach) i coraz mniej mam ochotę na kontakty… Tylko, że ona jest Miśkową chrzestną i bardzo zależy mi na dalszych kontaktach ze względu na niego….
Wracając do tematu “odbijania”- gdy byłam w szpitalu z MIśkiem (w maju) poznałam ojca jednego z dzieci tam leżących, który opowiedział mi, że nie utrzymuje ze swoją rodzoną siostrą kontaktów od 3 lat (jego synek miał 4) bo ta siostra ma córeczkę- rówieśniczkę jego syna i zrobiła się między nimi konkurencja o to które dziecko co robi pierwsze, itd. i oni z żoną tego emocjonalnie nie udźwignęli… Sory, ale nie pojmuję…
No a teraz przeczytałam jeszcze post o “brzydkim imieniu”….

Co o tym wszystkim myślicie?Dlaczego tak się z niktórymi dzieje? A może to ja jestem nietoleracyjna? Bardzo interesuje mnie Wasze zdanie!

Pozdrawiam- Bratek- Michałowa mama (01.04.2004)