WRZEŚNIÓWKI – MAM SYNKA

Jak już kiedyś wcześniej pisałam, wylądowałam 26.08. wylądowałam w szpitalu, bo miałam taki atak prawej nerki, że nie mogłam oddychać i myślałam że to skurcze. Ale z drugiej strony myślę sobie “Tylko z prawej strony? Takie krzywe skurcze?” Więc do szpitala. Kiedy tam wylądowałam, od razu podłączyli mnie pod KTG i już tak robili codziennie. Za każdym razem wykres pokazywał skurcze na maksa (100%), a ja ich nie czułam. Tzn. czułam jakieś ćmienie w dole brzucha, ale nawet mi one nie przeszkadzały i na pewno nie były bolesne. Poza tym lekarz też mi przepowiadał poród w sierpniu (po badaniu ginekologicznym). A ponieważ do domu miałam 40 km, to najpierw on doszedł do wniosku, że przetrzyma mnie dwa dni dłużej, niż bym mogła wyjść do domu. Oczywiście się zgodziłam. Ale minęły dwa dni, a wtedy ja poprosiłam, że może jeszcze zostanę. Zgodził się. I tak przeleżałam bez sensu w szpitalu dodatkowych 9 dni, bo dopiero w nocy z 08 na 09 września zaczęły mi się skurcze. O 8.00 rano poszłam na porodówkę z rozwarciem na 2 palce. Mój mąż był w pracy (60 km miał do szpitala) a chcieliśmy poród rodzinny. Zadzwoniłam po niego ok. 9.30. Od razu wyjechał z pracy. Jakieś 45 min. później przyszedł lekarz i stwierdził, że poród będzie bardzo szybko i nie wie, czy mąż zdąży przyjechać, bo rozwarcie robi się bardzo szybko. Ale na szczęście mąż dojechał. Rozwarcie na 10 palców miałam już przed godz. 12, no i skurcze parte. Parłam i parłam, a tu co główka troszkę wyjdzie, to zaraz się cofa. Dali mi oksytocynę na wywołanie częstszych, silniejszych i dłuższych skurczy partych. No i tak parłam następne 4 godz. Myślałam że się skończę. Ale w końcu stwierdzili, że niestety nic z tego nie będzie i cesarka. Zresztą ja już traciłam siły i zaczęłam się poddawać, bo stwierdziłam, że skoro przez 3 godz. parłam i nic, to chyba nie dam rady. Podjęli decyzje: CESARKA. Odetchnęłam z ulgą. Chociaż chciało mi się płakać, bo bardzo chciałam urodzić normalnie, tym bardziej, że było już tak niedaleko aby właśnie tak mój synek przyszedł na świat. Cesarkę miałam bardzo szybko, bo przygotowani byli na cięcie dla innej dziewczyny, ale ona nie miała skurczy. Więc poszłam na pierwszy ogień i już o 16.15 miałam syncia Natanka o wymiarach 3600 i 55 cm. Cudowny, owłosiony i taki kochany. Ma takie długie czarne włoski na główce. Przy cesarce okazało się, że mały nie urodziłby się normalnie, bo był źle ułożony. Nie mógł się wygiąć i wejść w kanał rodny. Trochę mi przykro, bo tak bardzo chciałam urodzić normalnie. Brakowało mi go przy mojej piersi po porodzie i mężusia przy głowie, przecinania przez niego pępowiny. Ale mówi się trudno. To tyle jeśli chodzi o mój poród.
Chciałam tylko napisać do dziewczyn przed porodami. Bóle porodowe są i bolą. Ale wierzcie mi – one są do wytrzymania. Ja nawet się z nich cieszyłam, bo wiedziałam, że już niedługo zobaczę mojego dzidziusia. Życzę Wam wszystkim szybkich porodów i niepamiętania o bólu.

Mycha i Fasolka (17.09.)