mój syn (4l 8m) zadał mi takie pytanie: mamo jak długo będe żył? szczerze to nie wiedziałam co powiedzieć!!! ale w końcu powiedziałam źe nikt tego nie wie tylko Bóg, drugie pytanie było jeszcze gorsze: mamo czy do grobu można zabrać ulubionęe zabawki? przeraziłam się i wystraszyłam się nie wspomne już o tym że nie powiedziałam nic tylko łzy mi pociekły po policzkach!!! skąd w tak małej główce takie myśli? kiedy spytałam dlaczego o tym myśli to powiedział że tak jakoś, w szoku jestem do tej pory, czy Wam się zdarza że Wasze dzieci pytają o takie rzeczy? co wtedy mówić?
Strona 2 odpowiedzi na pytanie: rozmowa z dzieckiem – trudny temat
Ja równiez nie potrafiłam się powstrzymać
Ja też.
A już myślałam, że jakaś dziwna jestem.
Kuba pytał, kiedy umrzemy. Na razie odpowiedziałam, że pewnie jak będziemy staruszkami, ale dokładnie to tego nikt nie wie.
Kuba ma komplet dziadków i babć, ale umarła mu prababcia, moja babcia. I jak jesteśmy na cmentarzu, to mówi do Niej, że za Nią tęskni, ale wie, że Jej dobrze teraz tam wysoko w niebie.
Ale długo to nie pociągnę z tym niebem, bo juz się pojawiły pytania o wzajemne relacje kosmosu z niebem, co bliżej i gdzie dokładnie, bo w filmach o kosmosie nieba nie widać.
Maciek od mniej więcej roku co jakiś czas pyta dlaczego Dziadek Kaziu (mój Tato) umarł.
Zna już odpowiedź na to pytanie, ale wciąż je zadaje.
Odpowiadamy spokojnie że chorował, nie było lekarstw które mogły by wyleczyć tę chorobę… Nie ma go już z nami i dlatego jeździmy na cmentarz by odwiedzić jego grób.
O śmierć nikogo innego nie pytał.
Kilka razy o starość…czy my będziemy starzy, on sam.
Ja sama nie lubię myśleć o śmierci…przeraża mnie, paraliżuje wręcz…
Temat ten Maciek porusza tylko gdy rozmawiamy o moim Tacie… A z jego śmiercią już się oswoiłam więc jest łatwiej.
poleciały mi łzy
bardzo wzruszajace avi
ja też nie lubie tematu śmierci i bardzo się jej boję,
u nas ten temat zaczął się od momentu kiedy pojechaliśmy na cmentarz odwiedzić grób mojej babci która zmarła zanim Gabryś się urodził, na każde pytanie typu dlaczego prababcia umarła i gdzie teraz jest odpowiadałam źe babcia była chora i długo leżała w szpitalu a teraz jest w niebie, narazie myśli że tylko starsi ludzie umierają i wiele razy pytał mnie czy ja umre jak bedę babcią, zawsze odpowiadałam mu że każdy kiedyś umrze. takiego pytania jak te wczoraj się nie spodziewałam
Zgadzam się, dla dziecka to jedno z wielu pytań, które go ciekawi. U mnie w domu zawsze mówiło się otwarcie o umieraniu i śmierci( oczywiście adekwatnie do wieku dziecka) nie omijało się tego tematu. Moja córka jest zbyt mała, ale dzieci od siostry już wiedzą “czym jest śmierć” i wiedzą też doskonale,że po śmierci życie człowieka się zmienia, ale się nie kończy. Dla mnie temat umierania i śmierci nie jest straszy( może dlatego, że śmierci jako śmierci się nie boję) i tak też będę chciała rozmawiac z córką.
A na takie pytania dzieci warto samemu odpowiadać zgodnie z prawdą.
Moja siostrzenica natomiast każdego kto nie był dzieckiem uważała za bardzo starego i pytała czy jak umrę to może sobie zabrać moje kosmetyki. Albo moj kuzyn, który swojej chorej babci składał życzenia to powiedział jej, że z całego serca życzy jej by umarła i poszła do nieba bo jemu mamusia opowiadała, że tam wszyscy są szczęsliwi, uśmiechnieci i zdrowi 🙂
Moim zdaniem to przykłady, że dzieci temat śmierci traktują naturalnie.
Moja starsza córka zadaje różne pytania (te o śmierci też mnie nie ominęłay). Zawsze staram się odpowiedzieć rzeczowo, zgodnie z prawdą i stosownie do jej wieku. Na pewno nie reaguję łzami… zakłopotaniem… to mogłoby dać dziecku nieprawidłowy sygnał.
Masz niesamowitego synka… bardzo wzruszające, co napisałaś…
dziękuję… 🙂
JA tez sie poryczalam. Moj tatus niedawno zmarl. Tak chcialam zeby spedzil wiecej czasu z wnuczka, ale niestety.
Twoj synek ma szczescie ze poznal i bedzie pamietal swojego dziadka. Moja nie miala tego szczescia.
I masz wspanialego synka, pewnie to tez zasluga dziadka.
a ja dzis przez ten wątek ciągle myślę…
i tak strasznie szkoda mi że Wiktorek juz nie będzie pamiętał dziadka, że nie będzie się mógł z nim tak pobawić jak Michał….
szkoda mi go że nie ma takiej osoby która mogłaby mu poświęcić cały swój czas i wszystkie myśli i plany, że będzie ciągle tylko umieszczany w naszym grafiku: praca-obowiązki- sen -zabawa itd….
i w sumie to strrrasznie zazdroszczę Michałowi: ma wyjątkowe wspomnienia, przez tyle lat swojego dzieciństwa czuł się jedyny, wyjątkowy a jednocześnie nie jest rozpieszczony….. bo ja nie miałam takich dziadków…
i widzę że miał ogromny wpływ na kształtowanie jego charakteru i postrzeganie świata, to on nauczył go czytać, liczyć i rozpoznawać marki samochodów oraz ptaki…..
dlatego już widzę jak wiele stracił WIktorek…..
TAKIEGO dziadka naprawdę nikt nie będzie w stanie zastąpić
przepraszam że się rozpisałam… ale tak mnie dzisiaj wzięło
ale cieszę się że mogłam Wam o nim opowiedzieć 🙂
Znasz odpowiedź na pytanie: rozmowa z dzieckiem – trudny temat