Ciekawa jestem jak wasze dzieci się do was zwracają. Moja 3 latka mówi : mamo, DAJ mi mleko albo poproszę mleko. Generlanie uzywa często drugiej osoby np. woła: pomyliłaś się!!! itp.
W sumie mnie to odpowiada, ALE…tak samo mówi do babci, prababci i ludzi obcych. I tu już nieładnie to wygląda
Mąz jest wychowany w rodzinie, gdzie sie mówilo i mówi ” czy mama mogłaby dac mi…”, ” czy mamie czegoś nie potrzeba” i chce wpowadzić tę formę i u nas w domu.
Zastanawiam się czy to nie archaiczne? Czy nei buduje niepotrzebnego( a moze potrzebnego) dystansu?
Strona 3 odpowiedzi na pytanie: Zwracanie się do rodziców, rodziny, obcych dorosłych
ja pozwalam Ninie do naszych znajomych mówić po imieniu jesli nie mają nic przeciwko 🙂
mój mąż do znajomych swoich rodziców mówi i mówił jako dziecko właśnie po imieniu
moje dziecko mowi do wiekszosci znajomych po imieniu albo wujek ciocia jesli to blizsi znajomi
tak wyszlo jakos
ciociami sia panie w przedszkolu
taki zwyczaj przedszkolny i sie przenosi na inne pozaprzedszkolne ciocie 😉
ale nie kazda obca nawet blizsza znajoma chce byc taka ciocia wiec jakos sie dogadujemy kto jest kim i gra
kuba raczej do znajomych naszych mowi po imnieniu – taki kraj i takie zwyczaje
julka poki co do wszystkich kobiet blizszych – mowi ciocia
do obcych panów i pań mowi PAN 😉
kuba ciociuje tylko mojej siostrze 🙂
do babc i dziadków mowia w 2 osobie
czyli babciu przylec do nas
dziadku wyslij za mnie totolotka bo jest kumulacja 9 mln zl
[to przyklady z ostatnich dni]
kuba bardzo długo jak był mały mowił do taty swojego po imniu – bo słyszał że ja tak mowie
w sumie jakos naturalnie sie nauczył odkad jest julka i mówi tata
Mnie się wydaje to archaiczne.
Kiedyś nawet do męża mówiło się “pan”. To dopiero była jazda.
taaa
a do taty: “ojcze”
Nie wyobrażam sobie
a niektore laski, chyba i na forum, o mezu mowia “moj pan”
wiem, to ma byc zartobliwe, ale dla mnie niestrawne troche 😉
a to już nie wiem co lepiej “mój pan” czy “stary”
dla mnie chyba ani jedno ani drugie 🙂
choc jakbym musiala wybrac, to jednak drugie wydaje mi sie bardziej z jajem
pierwsze niestety zbyt czesto jest bliskie prawdy
święta racja….
ja używam “stary” włąśnei w sensie jajcarsko-żartobliwym tu na forum i z koelżankami w realu.
A mnie się w 3 osobie kojarzy się ze zwrotem “państwa” do służby jakieś sto lat temu. “Niech Frania posprząta ten bałagan”. Może mnie pamieć myli, ale na studiach coś było m myleniu form grzecznościowych właśnie ze starymi formami, które raczej szacunku nie wyrażały. Głowy jednak za to nie dam.
A mój syn mówi do mnie “mamo daj zupke plosie”, a do męża mówi po imieniu. Do mnie też czasem próbuje, ale tłumaczę mu, że po imieniu tatuś mówi do mamusi, a dziecko mówi “mamo”. Mąż na to uwagi nie zwraca.
u mnie tak samo, alex mowi mamo daj, ale to wynika czysto z konstrukcji w j angielskim
wiktoria od zawsze do obcych zwracala sie przez pan/pani
co prawda osobliwie jej to wychodzilo jakis czas:
– yyyyy pani.. lekarz zobacz jakie mam gardlo
kolezanka mowila: pani matko i panie ojcze
po rozwodzie rodzicow matka postanowila skrocic dstans z dziecmi ipozwolila na forme “mamo, czy mama moglaby”
heh, no mój też mówi do obcych per pani/pan
“Pani, nie idź tam!” – do kobiety na ścieżce rowerowej. 😀
Mąż do swoich rodziców mówi “mamusiu/ tatusiu, czy mogłaby mamusia/ tatuś…” tak samo zwraca się do mojej mamy (ofkors mówi mamo, a nie mamusiu ;)). O ile drugi przypadek jakoś mi leży to zwracanie się do własnych rodziców w takiej formie… aż boli. Jako dziecko, nastolatka godzinami rozmawiałam z mamą i gdybym za każdym razem miała plątać się z formułą to nigdy bym się prawdopodobnie z niczego nie zwierzyła. Teściowa teraz ubolewa, że porozumienie z synem ma podstawowe, przez te konwenanse.
Dzieci mówią do nas “mamusiu/ tatusiu proszę kanapkę…” używamy też zdrobnień, przezwisk itd.
Kuba do swoich cioć i wujków mówił długo po imieniu, Ania “ciociuje” od zawsze 🙂
w kazdej z naszych rodzin wszyscy zwracamy sie do siebie w 2 osobie.
do rodzicow meza mowie bezosobowo,ale to wynika z zupelnie innych sytuacji, do babc meza mowie per “pani”. gdy bylam dzieckiem, to do braci rodzicow i ich zon tez mowilam po imieniu.
makary do nas zwraca sie “mamo, tato” lub po imieniu, do swoich babc i dzadkow najczesciej tez po imieniu.
do obcych mowi pan/pani.
w moim rodzinnym domu zawsze mówiło się w osobie trzeciej do rodziców… nie podoba mi się to zawsze zastanawiałam się dlaczego inni mówia normalnie a my jak dziwadła…. obecnie nie rozmawiam wcale z moją matką ( to ona zawsze wymagała tej formy), a z ojcem jestem na “ty” z tym że nie po imieniu ale z zachowaniem formy “ojciec” ( tato wydaje nam się takie dzieskowe bardzo ;))…. moje rodzeństwo nie rozmawia z ojcem tak jak ja, może dlatego że mamy zajefajny kontakt a oni to już inaczej…. moja babcia od strony mamy też wymagała oficjalnej formy od swoich dzieci, a od strony ojca jakoś tak luźniej i moim zdaniem przyjaźniej….. trzeba tylko uważać by dziecko nie straciło orientacji kto tu jest dzieckiem a kto rodzicem…..
….. moje mówią mi w formie TY ale nie po imieniu i dobrze jest :)….. i zawsze pilnuje by uzywały słów “proszę” i “dziękuje”
Pozdrówki 🙂
a dzieci zwracały sie do rodziców PANI MATKO, PANIE OJCZE
Znasz odpowiedź na pytanie: Zwracanie się do rodziców, rodziny, obcych dorosłych