Piszę o Martynie Wojciechowskiej…..
Dla mnie to trochę niewyobrażalne! twierdzic, że ” 6 mies. dziecko NIE potrzebuje mamy i generalnie nie będzie tęsknic, bo jest małe” ( tatuś córki W.!) ( sic!)
I w Wigilię nie byc na pierwszych Śwętach swego dziecka, bo akurat wtedy no MUSIAŁA iśc w góry…
Aż sie boję myślec, co będzie dalej…jak mała zacznie chodzic, to mamusia przepłynie wpław Bałtyk? jak powie pierwsze słowo- pojedzie w Andy? jak pójdzie do szkoły, to może mamusia postawnowi wyruszyc na wyprawę do okoła świata???
Dla mnie M.W powinna się mooocno nad sobą zastanowic. Bo chyba nie bardzo dorosła do posiadania dziecka.
Strona 12 odpowiedzi na pytanie: Wyrodna matka?
Oddania się dziecku nie utożsamiam z obecnością matki z nim non stop, to że w Twojej rodzinie okazało się tożsame nie oznacza to reguły.
Nic nie okazało się tożsame.
Na serio nie widzisz w czym sedno? nie w 100% obecności ( bo tak się nie da) tylko w 100% oddaniu!!! a to też oznacza umiejętność rezygnowania z wielu rzeczy często.
Niektórych na to zwyczajnie nie stać. A jak nie stać- no to po co im dzieci? Bo one wymagają wyrzeczeń-czy tego chcemy czy nie.
Zresztą głosy w tej dyskusji wiele razy o tym mówiły.
Druga spr. to umiejętnośc rezygnowania bez cierpiętniczego wyrazu na twarzy;)
Bo jak ma tak być- to lepiej sobie darować mękę zwaną macierzyństwo;0
Idąc Twoim tokiem rozumowania zapytam czy powinna być zawsze bezgraniczna miłość dziecka do matki tylko dlatego, że to matka biologiczna i tak musi być. Czy dziecko musi szanowac i kochać każdą matke biologiczną tylko dlatego, ze to matka?
Co to jest?
Serio pytam.
Jestem przekonana, ze są rodziny adopcyjne dajace dziecku wiecej nawet ciepła, miłosci niz niejeden “naturalny” dom. A mimo to dzieci te predzej czy później szukaja swoich biologicznych rodziców, zwłaszcza matki.
Nie umniejszajac roli taty, dziadków rola matki jest jedyna w swoim rodzaju i jak najbardziej wiaze sie scisle z fizyczna obecnoscią (dla dziecka rzecz jasna).
Nie chce tu uzywać wznisłych słów ale dla mnie rola matki jest nie do przecenienia. Padły juz tu argumenty za i przeciw poczuciu bezpieczenstwa, dodam jeszcze akceptacje, rozwój emocjonalny itd.
Wszystkie te rzeczy dziecku moze dac kazdy kto je pokocha ale jednak jest jeszcze cos.
Moze nie umiem tego nazwac tak by oddało dokładnie to co mysle wiec napisze jak czuje.
IMO jest jakas magiczna wiez, jakas magiczna jedyna w swoim rodzaju relacja na poziomie dziecko – matka, której nie zastapi nic i nikt.
P. S.uwazajac tak nadal rozumiem Martyne i pewnie ja bym nie wyjechaa z wielu powodw, jej potepic nie umiem
Jak ma pół roku to zdecydownie tak!!!;) tak nakazuje mu biologia.
M.in gotowość do poświęceń.
Serio. Odpowiadam.
Ola dokładnie ale jak są dobre podstawy, jest ta więź budowane to nie jest w stanie jej przerwac trzytygodniowy wyjazd matki w celach różnych. Tak jak napisałaś więź jest magiczna i dlatego nie wymaga trzymania się za ręce 24/dobę
Jakoś dokłądniej bym prosiła, bo to brzmi jakoś tak “z grubsza”
Skąd wiesz ilu poświęceń dokonała MW do tej pory,
skoro sugerujesz jak rozumiem, że ona do tych poświęceń nie jest zdolna?
Czy 100% oddanie oznacza, że trzeba poświęcić 100% wszystkiego?
I jak się ma do tego poświęcenie pracy?
Trzeba przejść do życia w ubóstwie i poświęcić pracę, aby być z dzieckiem – skoro to ma być 100% oddania?
No nie kapuję jak rozumieć to 100% oddanie i gdzie są tego granice.
e
nie do mnie pytanie ale co tam 🙂
IMO oczywiscie, ze nie musi tu chyba nie chodzi o jakis przymus.
Dziecko po prostu kocha rodzica nawet jesli ten nie jest ideałem, dziecko ma te potrzebe, gotowosc do jego kochania.
Własnie dlatego, że to jest jego matka.
A nie dlatego co dla niego robi lub nie.
Tak ja to widze.
I pewnie w powiedzmy normalnych warunkach to co matka robi pogłebia te wiez lub ja osłabia ale nie niweluje jej z zycia, tak sadze.
Tak jasne, zgadzam sie z tym.
Tez tak to napisałam niemniej są to jakby dwie różne rzeczy. Jedna to ta magiczna 9potraktujmy to słowow jako robocze) wieź a druga to działanie lub jego brak by ja wzmacniac badz osłabiac.
Uważam, że wybór konkretnie Martyny by wyjechać w tym czasie na taki okres własnie nie powinien nadwatlic wiezi jej i dziecka jeżeli jest ona “normalna” (nie wiem w sumie co mogłoby sie pod tym słowem znaleźć jakas definicja?), poprawna, właściwa…
Kazdy przypadek jesli chcemy o nim rozmawiac powinno sie obejrzec z tysiaca stron za nim wyda sie werdykt a i to nie gwarantuje nigdy własciwego osądu.
No to w końcu jest magiczna więź między biol. matką a dzieckiem czy wystarczy adopcyjna?;)
Albo sąsiadka lub ciocia?
A czy muszą byc granice?
Moze byc tak, ze my sobie te granice ustawimy ale zycie zmusi nas do ich przekroczenia poniewaz to jest zycie a gotowosc polega na tym by nie zawahac sie tych granic przekroczyc.
Decyzja Martyny (bo o tym tu mowa) na pewno nie byłą łatwa byc moze musiała przekroczyc granice swojej miłosci do dziecka (bo sadze, że wolałaby swieta spedzic w domu) patrzac dalej niz tylko na okres swiat.
Tak moze byc dla nich i dla malenstwa duzo lepiej.
Nie znam rodziny Martyny ani jej relacji z mezem i rodzina.
Tymbardziej jej relacji z dzieckiem.
To wszystko to czyste teoretyzowanie IMO.
To nie ja jestem psychologiem
Zapytałaś co to oddanie- to ja odp.
Zresztą sama jesteś matką. Chyba powinnaś to wiedzieć.
Oczywiście, że teoretyzowanie.
Już zarzuty Ahimsy z pierwszego postu są czysto teoreetyczne, bo oderwane od rzeczywistości MW i jej rodziny.
Ale nawet w teoretycznych dyskusjach trzeba się posługiwać argumentami z sensem.
Skoro dziecku należy się podobno 100% oddania
to matki powinny siedzieć w domu całe życie dzieci,
no bo tu przecież pojawia się kwestia granic.
Róznych granic.
Granic oddania (cokolwiek to jest),
granic czasowych ulegania temu 100% oddaniu – czyżby całe życie?
Pytanie o granice wcale nie jest bezsensowne,
bo coś takiego jak 100% oddanie
moim skromnym zdaniem
po porostu nie istnieje.
Jest bytem stworzonym na potrzebę dytskusji,
która w ten sposób prowadzi donikąd.
Czy do 100% oddania nalezy niejedzenie przez matkę dopóki dziecko czegoś potrzebuje, bo brak jej czasu?
Czy np. mogę się nie myć, bo dziecko lubi moja obecność to mam warować przy nim 24/dobę?
No bo to przecież byłoby 100% oddania, prawda?
Próbuję pokazać, że dla mnie argumenty typu “dziecko potrzebuje 100% oddania matki” to puste zwroty przywoływane w dyskusjach,
bo jako że są mocno nieokreślone i w sumie nie bardzo wiadomo co się za nimi kryje
to i dyskutować z nimi trudno.
I z dyskusji robi się lanie wody.
Jestem matką i nie wiem.
Nie jestem jeszcze psychologiem ale psychologia to nauka i posługuje się zdefiniowanymi pojęciami a nie nieokreślonymi bytami.
Zdefiniuj jakoś choć w miarę dokłądnie to 100% oddania, któe jest dziecku rzekomo niezbędne,
to podyskutujemy (bez przytyków osobistych – jeśli dasz radę ).
Z kazdej dyskusji mozna wyciagnac cos ciekawego. Dla mnie ciekawe jest pojecie “gotowosci do poświecenia”.
Reszta pytan o oddanie jak dla mnie retoryczna, dla mnie oczywista odpowiedzią jest “nie” nie 100% czasu, nie mycia sie nie jedzenia itd w sumie domyslam sie, ze ahimsie tez nie o to chodziło ale to gra słów lub umiejetnosc ich własciwego doboru i takai mały pikus jak gotowosc drugiej strony w dyskusji do zrozumienia o co tej pierwszej chodzi 🙂
W kontekscie Martyny ta własnie gotowosc do poswiecenia jest ciekawym zagadnieniem i tak sobie pisze, co mysle.
W sumie to jestem zaciekawiona nawet jak to własciwie naprawde jest.
Czyli co kryje prawda.
Co czuje dziecko, co czuła Martyna podejmujac te decyzje, co czuje jej rodzina.
Nie zeby mnie Martyna sama w sobie interesowała choc ja podziwiam.
Zastanawiam sie czy dla niej to był trudny wybór (domyslam sie patrzac po sobie),że tak czy własnie raczej spychologia, realizowanie sie i po zamknieciu drzwi za soba czy nie było ufffff.
I nawet wówczas zastanowiłabym sie czy skoro tak to czy nie było po temu powodów.
P. S. co do granic, powodów i wyborów nasunął mi sie na mysl film “Tanczac w ciemnosciach”
Pomimo mojego hobby, ktore wymaga czasu i wyjazdu poza dom na dluższy czas nie zostawiłabym dziecka tak małego na 3 tygodnie. Nie dla tego, że dziecko miałoby jakąś traumę choć troszkę by pewnie tęskniło ale dlatego, że ja bym nie potrafiła się oddalić od domu na tak długi czas, bo nie cieszyłaby mnie wyprawa tylko stale myślalabym o dziecku. Wkurza mnie to, że są takie kobitki jak ona, które są w stanie się wyłączyć, zostawić wszystko za sobą i pognac do przodu. Zwyczajnie jej zazdroszczęNależy przypomnieć że Martyna nie robi tego za frico, tylko zarabia na tym mnóstwo kasy, bo to jej praca, która pozwala żyć im na wysokim poziomie.
No ja nie wiem o co Ahimsie chodziło
i nawet gdybym bardzo chciała to nie umiem zgadnąć.
Bo skoro nie chodzi o 100% poświęcenia,
to wraca pytanie o to ile tego poświęcenia rzekomo TRZEBA
a więc znów – gdzie granice?
I czy na pewno jest tak, że dla wszystkich te granice są w tych samych miejscach?
Skoro w tych samych to gdzie?
A jeśli nie w tych samych – to nie mogę sie oprzeć pytaniu – skąd ten wątek?
Skoro każdy ma swoje granice poświęcenia, granice gdzie poświęcenie przestaje być dobrem a zaczyna byc obciążeniem i czynnikiem, który zaczyna prowokować problemy (np. nadmierne przywiązanie dziecka do matki i wzajemnie)?
A co za tym idzie:
Skąd oceny postepowania kogoś, kogo się w ogóle nie zna
a jedynie widziało w tv? I w związku z tym nie zna się granic słusznych dla tej rodziny?
Skąd przekonanie, że wiemy lepiej co dla nich lepsze i dlaczego dajemy sobie prawo do krytyki?
Niejedna z nas dokonałaby innego wyboru,
ale czy zawsze słusznego?
Imo te wszystkie pytania mają sens, większy MOIM ZDANIEM niż krytyka postepowania MW bez żadnej wiedzy o niej, o jej rodzinie i szczegółach życia.
Taki jest twój wybór.
Przyznam, że podoba mi się to, że umiesz i przyznajesz się przed samą sobą do tej zazdrości.
MW dokonuje własnych wyborów, to jej rodzina i ona zna ją najlepiej.
Założenie, że tylko życie na dobrym poziomie jest motorem jej działań,
też nie wydaje mi się być fair.
Nie znamy układów finansowych w tej rodzinie,
własciwie NIC o niej nie wiemy
więc to tylko podejrzenia, które mogą się mieć nijak do rzeczywistości 😉
Znasz odpowiedź na pytanie: Wyrodna matka?